Daily Archives: Januari 11, 2009

Van Bentheim naar Gaza

Na een paar dagen bij het adventistische uitgevershuis in Duitsland te zijn geweest nam ik de trein van Hamburg naar Amersfoort. Ik vind het altijd plezierig met een comfortabele internationale trein te reizen, met een ruime, gereserveerde plaats en een koffiewagentje dat op gezette tijden langskomt. Helaas verliep de tocht deze keer niet voorspoedig. Even voorbij Osnabrück werd lakoniek door de trein-baas aangekondigd dat er een stremming was ergens op de Nederlandse spoorbaan en dat daarom de trein vandaag niet verder ging dan Bentheim.

Hoe het verder zou gaan wist men nog niet. Waar de stremming precies was evenmin. Vijf minuten later werd meegedeeld dat in Bentheim een Nederlandse trein klaar zou staan om ons naar Hengelo te brengen. Enkele minuten later was die trein veranderd in een bus. Bij aankomst in Bentheim: massa’s onfortuinlijke reizigers maar geen bus in zicht. Met twee andere Hollanders (met eveneens een vooruitziende blik) haastte ik mij naar de enige aanwezige taxi. Voor 15 euro p.p. kwamen we tot het station in Hengelo. Daar bleek er een bus te zijn waarmee je naar station Wierden kon. Vandaar reden er weer sneltreinen, was het gerucht. Nee dus! De tjokvolle bus bracht de gelukkigen die zich een plaatsje hadden weten te veroveren naar Almelo. Vandaar ging het verder met een vertraagde en afgeladen stoptrein naar Deventer, waar uiteindelijk een wat snellere trein, na enig wachten, beschikbaar was voor het laatste traject naar Amersfoort.

Mijn humeur had er aanzienlijk onder te lijden. Maar tijdens het laatste stukje van de reis schoot me iets in gedachten dat ik jaren geleden had gelezen. De Amerikaanse christen-journalist/auteur Philip Yancey schreef eens over een reportage-reis naar een derde-wereld land, waar hij een vluchtelingenkamp bezocht. Hij verbleef ruim een week in een tent in het overvolle kamp waar elke dag tientallen mensen stierven aan de gevolgen van de honger en de ziekten die ze inmiddels hadden opgelopen. Vol schaamte bekende hij later dat de ervaring hem erg had aangegrepen, maar dat hij vooral steeds doodsbang was geweest dat er misschien schorpioenen in het kamp waren en dat zo’n eng beest zijn tent zou binnendringen.

Ik dacht vervolgens onwillekeurig ook aan de Kosovo-crisis, toen ik namens de kerk een kijkje was gaan nemen aan de grens tussen Albanië en Kosovo op het moment dat de troosteloze karavaan van Kosovaarse vluchtelingen zijn hoogtepunt bereikte. Natuurlijk was ik buitengewoon onder de indruk van wat die mensen moesten ondergaan (en van wat ADRA deed om te helpen). Maar, net als Yancey, moet ik bekennen dat ik me ook steeds zorgen maakte over mezelf. Zou er die avond plaats zijn in de Canadese legerhelikopter om terug te vliegen naar het relatief veilige Tirana?

Thuisgekomen zag ik op het journaal de beelden van de oorlog in Gaza. Als je ziet wat daar gebeurt, vraag je je af waar je het recht vandaan haalt je humeur te verliezen als je een paar keer moet overstappen op een ander bomvol vervoersmiddel.

Meestal stelt het ongemak waarmee ik te maken krijg niets voor vergeleken bij wat andere mensen moeten meemaken, zoals bijvoorbeeld nu in de Gazastrook. Waarvan acte.