Gisteren vroeg iemand me: ‘Ben je opgehouden met je weblog?’ Bij die vraag besefte ik opeens dat ik inderdaad een paar dagen achterloop bij mijn voornemen om tenminste elke week een stukje te produceren. Mea culpa. Maar, geloof het of niet, ik had het nogal druk.

Toen ik op tweede paasdag eens even een lijstje maakte van wat ik zoal in de komende weken moet voorbereiden kwam ik tot de onthutsende conclusie dat ik voor het einde van deze maand behoorlijk creatief zal moeten zijn en niet minder dan negen toespraken, preken en programma’s zal moeten afscheiden. Morgen hoop ik in Amersfoort te preken en ik vond dat ik daar toch wel weer eens met wat nieuws mocht komen. Het weekend daarna heeft ds. Rudy Dingjan me gestrikt voor medewerking aan een trainingsweekend voor leiders van church-planting propjecten. Op 2 mei staan een tweetal onderdelen van een toogdag voor de Zwitserse adventisten in Lausanne op het programma. En dan wil ik graag een kant-en-klare preek meenemen als ik op 7 mei met een groep senioren naar de Verenigde Staten vertrek. Tijdens die reis hopen we op de eerste sabbat ter kerke te gaan in een van de gemeenten van Loma Linda, en de tweede sabbat naar de Mountain View Adventist Church in Las Vegas. En daar mag ik dan als gastspreker optreden, zowel om 9 als om 11 uur. Een onverwachte verrassing.

Al met al—met nog allerlei andere dingen ertussen door—is het dagprogramma eventjes stevig gevuld en was het me even ontgaan dat er al langer dan een week was verstreken sinds ik mijn laatste weblog aan cyberspace had toevertrouwd. Gelukkig kan ik melden dat Amersfoort inderdaad morgen een nieuwe preek krijgt en dat de eerste van de drie wijdingen voor het trainingsweekend inmiddels op papier staat. Maar op dit moment heb ik het donkerblauwe vermoeden dat de Zwitsers een preek zullen horen die erg veel zal lijken op wat de mensen in Las Vegas voorgeschoteld zullen krijgen. Maar de kans dat Zwitserse kerkleden veertien dagen later in de kerkbanken van Las Vegas zullen zitten mag toch wel erg miniem worden geacht.

Ondanks deze korte hic-up kan ik iedereen verzekeren: ik ben echt van plan mijn weblog voort te zetten. Want tot mijn verbazing zijn er vele honderden die tenminste eens per week deze site komen bezoeken. Dank zij het vernuftige programma van Google Analytics kan ik zien hoe vaak de site wordt bezocht en vanuit welke landen en regio’s binnen die landen de bezoekers komen. Uiteraard komen de meeste hits uit Nederland. Ook is er een niet onaanzienlijk aantal Belgische bezoekers. Daarnaast komen Canada, de VS en Aruba in het top-tien lijstje voor. Daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen. Maar er zijn ook enkele trouwe lezers in diverse andere Europese landen, en zelfs in Australië, Zuid-Afrika, Thailand, India en Peru. Wie zouden dat zijn? Misschien zal ik het nooit weten, maar het is wel een leuke gedachte en stimuleert om wekelijks een kort levensteken te blijven produceren. Hartelijke groeten aan alle regelmatige lezers—en vooral de lezers in heel-ver-weg-istan!