Daily Archives: Mei 3, 2009

Toogdag op zijn Zwitsers

 

Een toogdag op zijn Zwitsers is een aangename ervaring. Alles verloopt met Zwitserse precisie. Het begint exact op tijd (om half tien) en het eindigt op tijd. Zelfs de wat donkerder leden die van elders uit de wereld naar Zwitserland zijn gekomen, en daar hun plek in de kerk verworven hebben, hebben zich kennelijk aan de tirannie van de klok weten te onderwerpen. Het is allemaal tot in de puntjes georganiseerd en zodra het programma begint heerst er absolute rust in de grote zaal van het perfect geoutilleerde congrescentrum. De kinderen zijn intussen in bussen vertrokken naar een activiteit elders in de stad. Die kunnen dus de hele dag lawaai maken zonder dat het de toogdag-deelnemers stoort.

Ik had het genoegen de gastspreker te zijn op deze jaarlijkse toogdag van de Franstalige Zwitserse adventisten, waarvoor een dikke duizend bezoekers naar Lausanne waren gekomen. Het initiatief voor deze invitatie was gekomen van Ulrich Frikart, die momenteel als part-time staflid verbonden is aan één van de Zwitserse conferenties. Hij haalde me op vrijdagavond op van het vliegveld van Genève en zorgde ervoor dat het mij gedurende het gehele weekend aan niets ontbrak, tot aan het moment waarop hij mij op zondag weer bij de incheckbalie afleverde.

Ulrich Frikart toonde zich een volmaakte gastheer. Maar het interessante was dat ik hem op een heel andere manier leerde kennen dan tot dusverre het geval was. Hij is een aantal maanden geleden met pensioen gegaan na een lange reeks van jaren de voorzitter te zijn geweest van de Euro-Afrika Divisie—een van de 13 regio’s binnen de wereldwijde organisatie van de Adventkerk. Wij kenden elkaar redelijk goed, zaten samen in sommige commissies en maakten regelmatig even een praatje met elkaar, maar dat was het wel.

Nu is Ulrich Frikart bezig te wennen aan de status van het emeritaat en zijn we dus lotgenoten. Hij is iets ouder dan ik ben, maar net als ik is hij voorlopig nog actief in de kerk en werkt hij nog enkele dagen per week Hij is nu de part-time leider van de sabbatschoolafdeling van de Frans-Romaanse conferentie van de Zwitserse Unie. Op mijn vraag hoe het voor hem voelt in deze nieuwe situatie kwam een heel herkenbaar antwoord: “Het is wel even wennen,’ zei hij. “Van de ene dag op de andere ben je niet langer op de hoogte wat alles wat zich in de kerk afspeelt en van waar de kerkelijke leiding zich mee bezighoudt.” Ja, zo gaat dat inderdaad. Het is logisch en het is ook eigenlijk helemaal niet zo erg—maar het is even wennen. [Overigens bleek wel, dat dit totaal afgesneden-zijn van de kerkelijke informatiestroom voor onze broeder Frikart nog wel wat meeviel, want hij wist me nog een paar smeuïge nieuwtjes te vertellen. En nieuwsgierig als ik ben is zoiets altijd goed aan mij besteed.]

De komende dagen staan nu in het teken van de voorbereidingen voor de reis van een dertigtal senioren naar de Verenigde Staten. Vanaf komende donderdag hoop ik de rol van reisleider toe te voegen aan het scala van activiteiten waarmee ik in de loop van de jaren enige ervaring heb opgedaan. Ik hoop dat mijn reisgenoten tevreden zullen zijn over mijn verrichtingen. Ik zal proberen in de komende weken regelmatig een berichtje van onze lotgevallen op deze plek te laten verschijnen.

O ja, nog even terug naar de toogdag in Lausanne. Het was een prima dag. Ook het feit dat de muziek nogal traditioneel was en de drumstellen ontbraken, stelde ik zeer op prijs. Maar, eerlijk is eerlijk, een toogdag in Nederland is toch gezelliger!