Zaterdagmorgen—Campus Hill Seventh-day Adventist Church—voor velen in de groep een eerste kennismaking met een adventistische kerkdienst in Amerika. Het is duidelijk dat we zeer welkom zijn. Na afloop van de dienst is er een potluck waarbij uitdrukkelijk met onze aanwezigheid rekening is gehouden. De dienst is wel wat aan de lange kant (om het voorzichtig te zeggen). De preek van Hyveth Williams, de zwarte vrouwelijke senior-pastor, is gewijd aan moederdag. Ik probeer er mijn aandacht bij te houden, maar dat lukt slechts matig en met grote moeite. Ik zie aan enkele knikkebollende medereizigers dat zij met hetzelfde probleem worstelen. Op de derde reisdag mag je dat nog aan de jet-lag toeschrijven. Het is voor de meesten van de groep wel een merkwaardige gewaardwording, als er plotseling, zo’n tien meter boven het podium in een opening van de muur, de bovenlijven van een tweetal in het wit geklede figuren verschijnen. Het blijken geen engelen te zijn, maar er wordt iemand gedoopt. De gehele ceremonie duurt zo’n drie minuten.

Zaterdagmiddag – een rondleiding door de gebouwen en over de terreinen van de Crystal Cathedral, op zo’n 80 kilometer afstand van Loma Linda. Het is imposant, vooral het interieur van de Cathedral en de 80 meter hoge glazen toren naast de kerk. De gids is verrassend open over de problemen tussen vader Schuler, de charismatische goeroe van het optimistisch denken, die er de scepter zwaait, en zijn zoon—die binnenkort ‘voor zichzelf’ gaat beginnen. De naam Schuler valt wel erg vaak en de meesten van ons vertrekken dan ook met het gemengde gevoel dat het een buitengewoon interessante excursie was, maar dat ds. Schuler zich toch wel aan een bedenkelijk soort zelf-verheerlijking schuldig maakt. Het fantastisch spel op het gigantische orgel met zijn 17.000 pijpen was een ervaring op zich. We waren net op tijd om de organist te horen oefenen voor de dienst van de volgende dag.

Zondagmorgen—opnieuw een rondleiding, maar nu over de campus van de Loma Linda Universiteit en de daarbij behorende medische instellingen. Al snel maakte zich een soort collectieve trots van de groep meester. Dit gaf toch een heel ander gevoel dan we hadden bij ons bezoek aan het Schuler-imperium van de vorige dag—ook al zijn er punten van overeenkomst. De bronzen beelden die je hier en daar op de Loma Linda campus ziet lijken erg veel op de sculpturen die de Crystal Cathedral campus sieren. Voor mij is het kitsch in optima forma, maar dat zeg ik maar niet te luid, want de meeste reisgenoten delen overduidelijk op dit punt niet de smaak van hun reisleider.

Zondagmiddag—een fikse bustocht door de woestijn naar Phoenix in Arizona. Op zich een belevenis.

Ik schrijf deze regels op maandagmorgen. Het is nog vroeg. Aanstonds gaan we bijtijds ontbijten en dan snel op weg naar het Arizona Sonora Desert Museum. Mijn reisboek over dit gebied belooft dat het een adembenemend avontuur wordt. Dat wordt het ongetwijfeld, maar met ongeveer 40 graden C wordt het ook een warm avontuur. Het wordt weer een goede dag voor de Amerikaanse firma’s die flesjes water tegen woekerprijzen verkopen. Maar ja, dat zullen we maar voor lief nemen.