De weersvoorspelling deed het ergste vrezen. Maar het bleef de hele dag droog en dat was een belangrijke factor om de Open Dag, afgelopen zondag op het terrein rond het uniekantoor in Huis ter Heide, opnieuw tot een groot succes te maken. Het concept blijkt nog steeds aan te slaan: een mix van gezelligheid en onderling contact, met informatie over allerlei kerkelijke en semi-kerkelijke activiteiten in de context van een markt waar van alles en nog wat te koop is en ook het nodige kan worden gegeten.

Zelf was ik een groot deel van de dag gekluisterd aan de stand van de kerkelijke publicaties. We deden er goede zaken. Vorig jaar werd voor zo’n 1600 euro aan kerkelijke uitgaven omgezet. De crisis ten spijt was dat dit jaar zo’n 2800 euro. Van andere standhouders was ook te horen dat er goede zaken werden gedaan. Stanborough Press, die opnieuw met een grote stand aanwezig was, bleek aan het einde van de dag ook meer dan tevreden.

Ik ben niet blij met de wildgroei op het gebied aan publicaties. Als je langs diverse kramen wandelde en zag wat er zoal in de marge van de kerk aan drukwerk wordt aangeboden kon ik gemengde gevoelens niet onderdrukken. Aan de ene kant is het niet iets om je zorgen om te maken. De huidige technologie maakt het nu eenmaal veel gemakkelijker dan vroeger een kleine oplage van een boek te maken tegen een relatief lage prijs. Het duidt verder op betrokkenheid en idealisme. Maar er is ook sprake van bedenkelijke eenzijdigheid (vind ik). Er is zeker alle aanleiding voor de kerk zelf op het terrein van publicaties nog actiever te worden.

Ik kon tijdens de Open Dag en gevoel van trots en voldoening niet onderdrukken. Er gebeurt heel wat in onze kleine kerkgemeenschap en het is fijn daar deel van uit te maken. Dat gevoel werd zeker deze week ook versterkt bij het zien van het Adventnieuws op de website van de Nederlandse Unie. Het bruist op veel plaatsen van activiteit!

Natuurlijk zijn er ook minder plezierige dingen die we in ons kerkelijk wereldje tegenkomen. Ik schrijf deze weblog op het terras van een Starbuck (woensdagmorgen kwart voor acht), recht tegenover het hotel waar ik een paar nachten doorbreng. Ik ben vier dagen in Beiroet, op verzoek van de internationale kerk om met twee andere ervaren collega’s een conflict tussen twee leiders te onderzoeken. Het is een intense en lastige klus. Maar toch ervaar ik dit toch ook met een zekere mate van trots: Het is een teken van volwassenheid als een organisatie een duidelijke procedure kent om dit soort problemen aan te pakken. De kerk is en blijft een gemeenschap van mensen met gebreken, waar relaties soms vastlopen. Maar ondanks dat is er alle reden om er met enthousiasme bij te horen en je er voor in te zetten. Zowel in Huis ter Heide als in Beiroet.