Ik heb het nieuws de laatste tijd wat minder goed kunnen volgen, want ik ben in Zweden op vakantie. In de plaats waar mijn zoon woont, zo’n 600 kilometer boven Stockholm, is het moeilijk aan een kwaliteitskrant te komen (zelfs in het Zweeds). Ik moet het dus doen met wat ik op het Internet vind op de sites van Volkskrant, Trouw en (af en toe) de Telegraaf (alleen tijdens vakantie!). En af en toe kijk ik even via Uitzending Gemist naar het NOS-Journaal van een paar uur daarvoor.

Ik heb misschien dus wel wat details van het heengaan en de begrafenis van Michael Jackson, en alle toestanden in de dagen daartussen, gemist. Maar het belangrijkste heb ik wel meegekregen, denk ik. Dat er allerlei bizarre ontwikkelingen zouden zijn viel wel te verwachten. En dat er grote belangstelling zou zijn voor de herdenkingsdiensten of –concerten, was ook wel te voorzien. Maar dat er zo’n dikke twee miljard mensen wereldwijd op de dag van de begrafenis aan de beeldbuis gekluisterd zouden zijn om iets van de afscheidsbijeenkomst op te vangen, dat was toch wel onvoorstelbaar en dat mensen bereid waren soms 15.000 dollar voor een ticket voor het afscheid neer te tellen, verbaasde me toch ook nog wel.

Ik had niks met Michael Jackson. Ik vond het altijd een zonderlinge kwast. Eigenlijk geloofde ik ook wel dat hij niet zuiver op de graad was en dat de beschuldigingen van seksueel wangedrag jegens kinderen toch wel waar konden zijn—ook al was hij op het nippertje aan het gevang ontkomen. En met zijn muziek had ik nooit veel op. (Ik geef toe dat ik in het algemeen niet veel verstand heb van pop-muziek.)

Toen ik mijn dochter een paar dagen geleden aan de lijn had en ik mij nogal laatdunkend over de koning van de pop uitliet, kreeg ik echter de wind van voren. En ook mijn zoon, waar ik nu op bezoek ben, blijkt (enigszins tot mijn verbazing) behoorlijk wat waardering voor Jackson te hebben. Nee, zeggen ze, ik moet me toch eerst maar eens wat beter in de zaak verdiepen, voordat ik mijn oordeel klaar heb. Michael maakte wel degelijk heel goede muziek, zeggen zij. En voor hun generatie (de dertigers en begin-veertigers van nu) is Michael Jackson een symbool. Hij hoort bij hun jeugd. Hij is een ikoon. Je hoeft niet meteen tranen met tuiten te huilen nu hij er niet meer is, maar dat het veel mensen wat doet—ja, dat is niet zo vreemd, zeggen ze, als ik in mijn onkunde (op dit gebied) denk.

Ondanks de vermaning van zowel mijn dochter als mijn zoon blijf ik Michael Jackson een bizarre en vooral zielige figuur vinden. En dat ik verder het nieuws rond zijn vertrek uit deze wereld niet in detail heb kunnen volgen—ik kan niet zeggen dat het me erg spijt.

Ik heb heel andere gevoelens bij het nieuws dat deze week uit Nederland kwam over het overlijden van ds. Siem Bouwer en mevrouw Alie Vink. Kijk, die mensen kende ik en waardeerde ik. Siem Bouwer kwam als jong predikant regelmatig naar Schermerhorn, een dorp zo’n 10 kilometer ten zuidoosten van Alkmaar, om daar bij ons in een huisdienst voor te gaan. Mijn ouders waren lid van de Adventgemeente in Amsterdam. Maar dat was in die dagen een enorme afstand—wel 35 kilometer! En we hadden geen auto. Dus kwam er eens in de maand iemand naar ons toe om ons geestelijk op te peppen. Dat was mijn eerste kennismaking met Siem Bouwer. De laatste keer dat ik hem sprak was een paar maanden geleden. Hij kwam niet meer van bed, maar hij was nog heel spraakzaam en vol milde humor. Een prachtig mens.

En Alie Vink. Als jongen van een jaar of 12 logeerde ik wel eens bij de familie Vink (oom Dirk en Tante Alie) in utrecht. Ik kende ze uit de jeugdkampen en hun zoons waren ongeveer van mijn leeftijd. De laatste jaren zag Alie Vink op Vredenoord, waar ze tot voor vrij kort bij de avondwijding voor pianobegeleiding zorgde. Ja, zij maakte ook muziek, maar wel van een heel ander type dan Michael Jackson. Haar muziek was aanzienlijk dichter bij mij. Ondanks het feit dat zij de 90 ruim was gepasseerd, speelde zij nog tot een jaartje geleden de piano, te begeleiding van de praise band van de Adventgemeente in Huis ter Heide. En dat deed ze nog altijd niet onverdienstelijk.

Siem Bouwer en Alie Vink behoorden tot mijn wereld. Natuurlijk heeft ook voor mij de tijd niet stilgestaan sinds ik ze als kind leerde kennen. Maar in zekere zin bleven ze ikonen van die wereld van vroeger. Als ik hoop dat de generatie van na mij daarvan iets begrijpt, zal ik toch ook moeten proberen wat respect op te brengen voor de wereld die voor hen bestond en nog veel betekent.

Er is een aanzienlijke kloof tussen Michael Jackson en Alie Vink. Noem het een generatiekloof, of een cultuurkloof, of beide. Een ding is zeker, communicatie tussen generaties stagneert als we niet ons best doen de wereld van de andere generatie te respecteren en een klein beetje te begrijpen. Dankzij Michael Jackson ben ik daar weer eens fijntjes aan herinnerd.