Al sinds tientallen jaren heb ik een meer dan gemiddelde belangstelling voor de geschiedenis en de cultuur van de Verenigde Staten. Dat hangt vooral samen met mijn interesse voor de wordingsgeschiedenis van de kerk waartoe ik behoor en de manier waarop deze zich in de Amerikaanse context ontwikkelde. Veel dingen in het verleden en heden van het adventisme zijn moeilijk te begrijpen als je ze losmaakt van de Amerikaanse Umwelt waarin de kerk ontstond en gestalte kreeg.

 

Mijn belangstelling voor Amerika werd verder aangewakkerd door de jaren die ik er met mijn vrouw woonde en de talloze reizen naar de Verenigde Staten. Een van de mensen die mij erg fascineert (en die ik grotelijks bewonder) is de vroegere president Jimmy Carter.

 

De pindaboer uit Georgia werd helaas niet herkozen na zijn eerste ambtsterm en moest het in 1980 afleggen tegen de tweederangs filmacteur Ronald Reagan. Het drama rond de gijzeling van de Amerikaanse ambassade in Iran speelde daarbij in belangrijke rol. Merkwaardig genoeg werden de gijzelaars twintig minuten nadat bekend werd dat Reagan de verkiezingen had gewonnen vrijgelaten.

 

Jimmy Carter is lange tijd vrij algemeen beschouwd als een zwakke president, maar geleidelijk aan begint er een andere beeld over hem te ontstaan. Op mij heeft Carter altijd indruk gemaakt, omdat hij een principieel mens was en is. Hij was gedurende zo’n halve eeuw de enige president bij wie Billy Graham niet bij tijd en wijle over de vloer kwam. Maar hij was, denk ik de enige president die niet alleen zei dat hij christen was, maar er ook naar leefde. De baptist Carter was actief in de plaatselijke kerkgemeente waartoe hij behoorde. Hij zette zich in voor allerlei nobele zaken, ook als de camera’s niet in de buurt waren. En hij heeft in een aantal indrukwekkende boeken van zijn geloof getuigd.

 

Afgelopen week was Carter weer eens in het nieuws. Niet voor de eerste keer, maar nog duidelijker dan eerder, heeft hij publiekelijk afstand genomen van de visie van de Southern Baptists op de positie van de vrouw in de kerk. Hij vindt het bijbels onverdedigbaar, en daarom ontoelaatbaar, dat vrouwen in zijn kerk nog steeds niet volledig dezelfde rechten hebben als mannen en dat heeft hij de baptistische voormannen (ja: voornamelijk mannen!) weer eens helder laten weten. Hulde.

 

De Adventkerk houdt binnen een jaar weer haar vijfjaarlijkse wereldcongres. Helaas zal inzegening van de vrouw als predikant niet op de agenda staan. Maar zouden er desondanks niet massa’s  moedige mensen, geïnspireerd door Carter, luid moeten protesteren tegen het voortduren van de theologisch onverdedigbare discriminatie van de vrouw in de Adventkerk?  Natuurlijk, ik weet dat er allerlei historische en culturele factoren zijn die het opruimen van deze blamage tegenhouden. Ik weet ook dat er stromingen in de kerk zijn die denken dat er bijbelse argumenten zijn om vrouwen niet volledig met mannen gelijk te stellen. Heel veel mensen met dat standpunt zijn daarvan diep overtuigd.  Maar moeten we daarin berusten? Want we zouden er toch ook niet in berusten als er een stroming  zou zijn die met een beroep op de bijbel voor herinvoering van de slavernij zou pleiten? !