In deze maand augustus kan ik gelukkig een flink stuk van mijn tijd achter mijn bureau doorbrengen, want er liggen een aantal projecten die tijd (en een stukje rust) vergen.

 

Ik heb de vertaling van het boek van Richard Rice voor mij liggen en zal die in de komende weken doorwerken om de tekst klaar te maken voor de drukker. Rice’s boek Believing, Belonging, Behaving zal, denk ik, veel mensen aanspreken. Het gaat erover dat mensen van deze tijd niet alleen willen weten wat ze geloven. Maar ze willen ook deel uitmaken van een gemeenschap waar het gedrag van de mensen duidelijk weerspiegelt wat ze zeggen te geloven. [Als een lezer van deze blog een pakkende titel heeft voor de Nederlandse uitgave, houd ik mij aanbevolen!]

 

Maar daarnaast is er eigen schrijfwerk. Ik heb toegezegd een tweetal hoofdstukken te leveren voor een boek dat volgend jaar in de VS gaat verschijnen. Daarin zal een adventistisch perspectief worden geboden op een reeks van sociale en ethische vraagstukken. Ik heb de hoofdstukken over ‘euthanasie’ en ‘ongehuwd samenwonen’ op mijn bordje liggen.  Daarnaast heb ik voor een ander (eveneens in Amerika te verschijnen) boek toegezegd een bijdrage te leveren die zich toespitst op de vraag of je leerstellingen kunt classificeren in meer of minder belangrijk. Kun je zeggen dat er leerstellingen zijn die tot de kern van het geloof behoren, terwijl andere minder essentieel zijn?  En zo ja, wie bepaalt dan wat al dan niet heel belangrijk is? Welke criteria zijn daarvoor, enz. Hoe vermijd je puur subjectivisme? Ook dat wordt toegespitst op de adventistische context.

 

Maar deze week heb ik me vooral gebogen over het vraagstuk van ongehuwd samenwonen, of ‘cohabitation’ zoals dat in het Engels heet. Dat het lastig zou zijn om tot een gebalanceerde conclusie te komen, wist ik van te voren. Maar al lezend ben ik tegen een aantal aspecten opgelopen die mij verrasten.

 

De vorm van samenwonen is sterk van land tot land verschillend. Maar dat met name de verschillen tussen de VS en West-Europa zo groot waren, besefte ik niet. In de VS is samenwonen bijna altijd een vrij kortdurende aanloop tot een huwelijk, terwijl dat in Europa heel anders ligt. Uit de statistieken blijkt trouwens ook dat de kans dat kinderen met het uiteenvallen van de relatie van hun ouders te maken krijgen onder gehuwde christelijke Amerikanen groter is dan onder niet-christelijke samenwonenden in een land als Zweden!

 

Wat mij vooral verbaasde is dat onder Adventisten in de VS ongehuwd samenwonen zoveel voorkomt—ook al laten Amerikaanse adventisten zich nogal laatdunkend uit over het morele verval onder adventisten in landen als Nederland waar samenwonen schering en inslag is. Verrassend is bovendien dat in Amerika samenwonen onder ‘blanke’ leden beduidend minder voorkomt dan onder bijna alle andere segmenten van de kerk, terwijl dat ‘bij ons’ juist omgekeerd is. Kennelijk heeft het al dan niet gaan samenwonen niet alleen te maken met de vraag of men er ‘liberale’ theologische denkbeelden op nahoudt, maar zijn er allerlei andere (maatschappelijke) factoren  die een rol spelen.

 

Ik hoop mijn hoofdstuk volgende week af te ronden. Dan duurt het nog wel een tijdje voordat het boek waarin het een plek krijgt zal verschijnen. Het wordt niet echt revolutionair, maar toch . . . .  Ik ben nu al benieuwd naar de reacties!