Gisteren had ik bijna een beetje medelijden met mezelf. Ik voelde me verre van fit en vroeg me af of de griep (van welke soort dan ook) vat op me had gekregen. En bovendien was er een langdurig en pijnlijk (en kostbaar) bezoek aan de tandarts. Veel ergere dingen als een bezoek aan de tandarts kan ik niet bedenken.
En toen ik tussen de bedrijven door een uurtje naar de algemene beschouwingen in de Tweede Kamer zat te kijken, deed dat bar weinig om me wat op te vrolijken. Het geroep om meer daadkracht van de kant van de oppositie is wel wat erg gemakkelijk! Je zal er maar voor staan om als regering het juiste pakket maatregelen te vinden waarvoor je voldoende draagvlak kunt vinden in den lande.
Het zal niet meevallen de miljarden te besparen die nodig zijn om de overheidsfinanciën weer op orde te brengen, nadat er in het afgelopen jaar met grote bedragen moest worden ingegrepen om de crisis te bezweren. Maar misschien is het een goede gelegenheid om alle regeltjes en programmaatjes eens tegen het licht te houden. Een voorbeeldje. Ik kreeg een paar dagen geleden een brief waarin me werd verteld dat ik binnenkort 50 euro overgemaakt krijg als compensatie voor mijn eigen bijdrage in de ziektekosten over 2008. Omdat ik meer dan 180 porties van een bepaald medicijn heb gebruikt heb ik daar recht op. Tja, daar stond ik even van te kijken. Kennelijk wordt door de overheid bijgehouden hoeveel pillen ik slik! Nu vind ik het natuurlijk prima als er geld op mijn rekening wordt gestort, maar dit lijkt me toch wel een bureaucratische rompslomp die erg veel kost.Ik zou die 50 euro niet echt missen. . . .
Maar, terug naar waarmee ik begon. Het overkomt, denk ik, de meesten van ons wel eens dat we onze eigen problemen opblazen en de dingen niet in het juiste perspectief zien. Ik las ooit een stukje van de bekende Amerikaanse schrijver Philip Yancey. Hij was destijds op bezoek in een vluchtelingenkamp in Eritrea. Links en rechts stierven mensen van de ellende. Yancey stelde achteraf echter vol schaamte vast dat hij zich vooral zorgen maakte om de insecten die een continue aanval op zijn ledematen deden! Het lukte hem vrij goed in zijn eigen wereldje te blijven en zich af te sluiten voor de ellende om hem heen.
Vanmorgen was er een bericht op het nieuws dat er nog nooit zoveel mensen in de wereld aan honger hebben geleden als op dit moment het geval is. Het Wereld Voedsel Programma van de VN zoekt tevergeefs naar 3 miljard dollar om haar programma te kunnen voortzetten. Ik word boos als ik dat hoor. Drie miljard—zo’n bedrag geeft Wouter Bos zonder veel aarzeling uit om een bank op de been te houden! Duitsland heeft er miljaren voor over om Opel overeind te houden en de VS nog veel meer om General Motors van de ondergang te redden.
Maar die mensen die honger hebben zijn ver weg. Hun stem komt niet uit boven het gezucht van mensen die een kwart procent koopkracht moeten inleveren. Over perspectief gesproken.