Zodra ik ‘s morgens opsta zet ik een pot thee en schuif ik achter mijn computer om naar een aantal websites te kijken. Ik wil weten wat er in de wereld is gebeurd en daarom ga ik even naar de site van de Volkskrant en van www.nu.nl.  Omdat ik ook graag wil weten of er nog kerkelijk nieuw is kijk ik vervolgens even naar de nieuwssite van de Generale Conferentie en van de Nederlandse Unie. En dan ga ik nog even naar Google Analytics om te zien hoeveel mensen de vorige 24 uur mijn weblog hebben gelezen en soms, als daar aanleiding toe is, even naar de site van mijn bank om te zien of ik nog solvabel ben.

 

De Volkskrant heeft op zijn website bijna dagelijks een opiniepeiling over courante gebeurtenissen. Ik ben een van de duizenden die even dagelijks de moeite nemen om de gestelde vraag te beantwoorden met ‘eens’ of ‘oneens’. Het kan gaan over de AOW-leeftijd, de visie van enkele deskundigen op de partij van Wilders, de vraag of er in ons landje wel lang genoeg gestraft wordt, of Balkenende een goede leider is, enz, enz.  Zodra je hebt gestemd krijg je te zien hoe de stand tot dusverre is, welke percentage het ‘eens’ of ‘oneens’ is met de stelling van de dag.  Gewoonlijk lopen de meningen behoorlijk uiteen. Maar er is een constante factor: om de een of andere reden behoor ik bijna altijd tot de minderheid.

 

Ik verwonder me daar wel eens over. De mensen die de Volkskrant lezen (daartoe behoor ik niet) of die de website van de Volkskrant bezoeken (daarbij behoor ik dus wel) zijn ten slotte niet te vergelijken met de gemiddelde Telegraaf-lezer en bevinden zich met mij in meerderheid toch wel wat links van het politieke midden. En je mag er toch vanuit gaan dat, gezien de traditionele signatuur van de VK, de standpunten van krant en site toch nog wel enigszins door de christelijke traditie worden geïnspireerd en dat dit ook voor lezers en bezoekers geldt.

 

Dat laatste blijkt, in elk geval naar mijn smaak, behoorlijk tegen te vallen. Als ik af en toe analyseer waarom ik met ‘eens’ of met ‘oneens’ heb gestemd, dan denk ik dat mijn standpunten gewoonlijk geïnformeerd worden door een tamelijk radicale stellingname vanuit mijn geloof, en mijn christelijke visie op mijn medemens (ver en dichtbij) en op de maatschappij. En dan blijkt—dat is althans mijn voorzichtige conclusie—dat je al snel tot een minderheid behoort als je vanuit de normen van het evangelie wilt denken en handelen.

 

Nu is de vraag aankruisen van de opiniepeiling van de VK geheel anoniem en als je een kort commentaar wilt leveren kan je dat voorzien van een pseudoniem. De vraag die zich dan ook bij mij opdringt is of ik, ook als ik niet anoniem kan blijven maar ergens rechtstreeks op wordt aangesproken, ook het lef heb om tot een minderheid te behoren (vooral omdat we in deze wereld niet uitsluitend door mensen worden omringd die een fatsoenlijke krant lezen, maar zich er op laten voorstaan dat ze tot Wakker Nederland behoren of met clubs als de PVV sympathiseren).  Uiteindelijk komt er op aan dat we als christenen voor ons standpunt durven staan en vanuit ons geloof durven spreken. En dat geldt nog des te meer voor christenen die zelfs binnen de christelijke wereld een eigen geluid willen laten horen, wat hen ook onder mede-christenen snel tot een minderheid maakt.

 

Inmiddels is de thee getrokken en ik ga nu (als een volgend deel van het ochtendritueel) naar het vroege nieuws van 6.45 uur op RTL-4 kijken. Op de Volkskrant site heb ik inmiddels de volgende stelling beoordeeld: ‘De nieuwe omroepen PowNed en WNL zijn een goede aanvulling op het huidige, ‘eenzijdige’, aanbod van de publieke omroep.’  Het zal de lezer van mijn blog niet verbazen dat ik het daarmee ‘oneens’ ben. En met dat standpunt behoor ik ook nu weer bij de minderheid. Maar dat de minderheid vandaag tamelijk groot is doet me deugd.