Met wat stijve schouders van het helpen met sneeuwruimen rond de woning van mijn zoon en zijn gezin in het noorden van Zweden, ben ik sinds dinsdagavond weer terug in Zeewolde—net op tijd om gisteren mijn stem uit te brengen in het bureau in de Polderwijk.  Zojuist (woensdagmorgen 7 uur) heb ik de einduitslag van ons dorp bekeken. Leefbaar Zeewolde is de grote winnaar. Helaas blijkt dat de Christen Unie, de partij aan wie ik mijn stem heb gegeven, een van haar drie zetels moet inleveren.  Jammer, maar het kan allemaal erger, zoals in het naburige Almere, waar de PVV triomfen vierde. Ik ben geschokt. Zouden de mensen daar aan een collectieve verstandsverbijstering lijden en niet beseffen waar een dergelijke intolerante en agressieve, en tegelijk simplistische, benadering van de problematiek van de toegenomen diversiteit in onze samenleving uiteindelijk toe leidt? Hopelijk zullen de mensen op 9 juni bij de landelijke verkiezingen op dat punt hun hersens beter gebruiken.

Over hersens gesproken. Ik heb me een paar dagen lang enorm verbaasd over hoe snel de hersenen van een tweejarig kind zich kunnen ontwikkelen.  Als trotse grootvader kon ik met eigen ogen en oren waarnemen dat Leah al in staat is tot 14 te tellen, hoe zij zelf de computer aanzet en een spelletje gaat spelen en even snel reageert op het Zweeds van haar moeder als het Nederlands van haar vader (die ervan overtuigd is dat zij tweetalig moet worden opgevoed). Ik zag haar ruim zeven maanden geleden voor het laatst.  Het verschil is onvoorstelbaar groot.

Van het onmiskenbare feit dat de hersenen een wonderbaarlijk orgaan zijn werd ik nog weer eens extra doordrongen door het lezen van een heel bijzonder boek. Het heet The Lobotomist, en werd geschreven door een Amerikaanse wetenschapsjournalist, een zekere Jack El-hai.  Het boek beschrijft op fascinerende manier de loopbaan van een Amerikaanse psychiater, Walter Freedman, die in 1936 zijn eerste lobotomie uitvoerde, en wiens onvermoeibare promotie van deze behandeling er uiteindelijk toe leidde dat tussen 1936 en 1960 zo’n 40.000 psychiatrische patiënten in de VS deze operatie ondergingen. Ook in een aantal andere landen ondergingen duizenden personen een lobotomie. De gedachte was dat men door het doorsnijden van verbindingen tussen het hersengedeelte in het voorhoofd en de rest van de hersenen ernstige psychische problemen drastisch kon verminderen. Vooral frapperend is hoe weinig echt onderzoek werd gedaan naar de effectiviteit van de ingreep en hoe de persoonlijk ambitie van Freeman om een beroemd chirurg te worden alle andere aspecten leek te overschaduwen.

Ja, en dan blijken onze hersenen toch ook weer heel kwetsbaar te zijn. Ik kreeg gisteren bericht dat die ochtend een goede kennis plotseling aan een hersenbloeding was overleden. Ik zal begin volgende week voorgaan in de dienst van Woord en gebed. Ik zie er niet naar uit. Het komt tegenwoordig te vaak voor dat ik begrafenissen moet bezoeken, waarbij ik al dan niet een actieve rol heb. Maar, het hoort bij het leven. En het is ook wel fijn als je op zulke momenten iets voor anderen kunt betekenen.

Ik ga naar beneden om de krant uit de brievenbus te halen. Die staat vandaag natuurlijk boordevol verkiezingsnieuws. Ik ben door tv en internet al redelijk op de hoogte van hoe er in den lande is gekozen, maar toch ben ik benieuwd naar allerlei details.  En dan zal ik vanmorgen eerst mijn twee bladzijden buitenlands nieuws gaan vullen voor het volgende nummer van Advent. Ik weet al welke onderwerpen ik ga behandelen, onder andere: het overlijden van Michael Kulakov—de adventistenleider in de communistische tijd in Rusland die een groot deel van zijn leven in strafkampen in Siberië doorbracht; de gevolgen van de aardbeving van enkele dagen geleden voor de Adventkerk in Chili; en de opening van een nieuwe televisiestudio in Libanon. Gelukkig is mijn wereld een stukje groter dan Zeewolde, vooral op de dag dat ik niet erg blij ben met de lokale verkiezingsuitslag.