De Rooms-katholieke Kerk maakt een zware tijd door. Het schandaal van geestelijken die jarenlang jonge kinderen misbruikten, die aan hun zorg waren toevertrouwd, is als een inktvlek die zich steeds verder uitbreidt.  Als buitenstaander blijf je je verbazen dat deze verschrikkelijke misstand zo veelvuldig voorkwam.

 

Waar ik me de afgelopen weken ook enorm over heb verbaasd is de weinig professionele manier waarop de Kerk met dit schandaal omgaat. Allerlei hoge prelaten spreken met de media of houden toespraken en doen de ene domme uitspraak na de andere. Zou de Katholieke Kerk geen strategie hebben voor het omgaan met een crisis, denk je dan? Heeft men geen protocollen die aangeven wie het woord voert als de Kerk onder vuur ligt?

 

Als protestant zou je je gemakkelijk enigszins superieur kunnen voelen boven deze katholieke smeerboel. Maar laten we niet vergeten dat ook protestantse kerken soms flinke doofpotten hebben waarin door de loop der jaren heel wat dingen die het daglicht niet konden verdragen zorgvuldig zijn weggefrommeld en dat er ook dikwijls onder protestanten heel ruime mantels waren waarmee allerlei onoorbare praktijken in de naam der liefde konden worden bedekt.

 

Als ik elke dag weer opnieuw de berichten in de krant tegenkom, of de verslagen zie en hoor via de andere media, van nieuwe openbaringen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken, schaam ik mij. Ik schaam mij als christen voor de wijze waarop mede-christenen, van welke organisatie en waar dan ook, de normen die wij allen aan de Bijbel ontlenen met voeten hebben getreden. Die schaamte wordt verdiept door het besef dat voor ontelbaar velen in onze maatschappij het falen van pastoors of dominees of anderen die namens de kerk optreden, de recente ontwikkelingen een aanleiding zijn om nog definitiever de kerk de rug toe te keren. En dat velen nog minder fiducie zullen hebben in geestelijken van welke snit dan ook.

 

Maar, ik schaam mij dezer dagen ook voor mijn eigen kerk, waar ik zo intens aan verknocht ben. Ik hoef mij gelukkig niet te schamen voor grootschalige seksuele schandalen in de kring van mijn geloofsgemeenschap. Maar ik schaam mij wel voor de manier waarop een ander essentieel facet van de christelijke levensvisie nog steeds wordt genegeerd. Ik had (met velen)  gehoopt dat tijdens het komende wereldcongres over drie maanden in Atlanta (Georgia, VS) eindelijk een einde gemaakt zou worden aan een onrecht dat nu al zo lang in ons midden is gedoogd: de weigering vrouwelijke predikanten in alle opzichten gelijk te stellen aan hun manlijke collega’s. Waar het Nieuwe Testament het zo duidelijk maakt dat in Christus mannen en vrouwen exact dezelfde status hebben, blijkt een groot deel van de adventistische wereld nog steeds niet bereid om in te zien dat een verantwoorde Bijbeluitleg de huidige discriminatie van de vrouw op geen enkele wijze steunt.

 

Het leek er de afgelopen paar maanden even op dat het onderwerp op de agenda van het wereldcongres zou komen. Maar een paar dagen geleden werd duidelijk dat dit niet zal gebeuren. Vooral de kerkleden in veel zich ontwikkelende landen blijven zich heftig verzetten tegen ‘inzegening van de vrouw in het ambt’. En zo blijft deze ernstige smet op ons kerkelijke blazoen in elk geval voorlopig nog bestaan. Het doet me verdriet en ik schaam me voor mijn kerk. En naast het feit dat een van de christelijke basisbeginselen—dat we in Christus allemaal gelijk zijn—wordt ontkracht, zullen ook door deze ontwikkeling velen diep teleurgesteld zijn of blijven in de kerk als instituut.