De lezer van mijn blogs zou misschien kunnen denken dat er de laatste maanden weinig tijd overschoot om te lezen. Gelukkig valt dat wel mee en ook als ik op reis gaan er altijd wel een paar boeken mee.  Twee boeken die er de laatste paar weken uitsprongen gingen over Afrika—het continent dat zich altijd nog in mijn speciale belangstelling kan verheugen sinds ik er bijna zeven jaar woonde in de jaren 1980.

De Belgische auteur David van Reybrouck schreef een meesterwerk over de geschiedenis van Congo. Deze pil van bijna 700 bladzijden, met de simpele titel Congo, is adembenemend spannend, en even onthutsend als tragisch. Ongelooflijk hoe iemand zo veel materiaal zo creatief kan verwerken en een stuk recente ver-van-ons-bed-geschiedenis tot een aangrijpend document kan maken. Jammer dat ik het uit heb!  Een ander boek over Afrika dat me op het puntje van mijn stoel deed zitten is een roman van de Afrikaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie over de Biafraanse oorlog in Nigeria. Het heet Half of a Yellow Sun. En ook dit is, voor wie vlot Engels leest, een aangrijpend boek dat je niet gemakkelijk vergeet.

Maar ik wil het in deze blog vooral even hebben over een tweetal andere dingen die ik de afgelopen week al lezend tegenkwam en die totaal nieuw voor mij waren. Het boek How to Read the Bible van Stven McKenzie lag al een tijdje op de stapel van nog te lezen boeken. De schrijver probeert uit te leggen hoe belangrijk het is dat je bij het lezen van de Bijbel goed in de gaten houdt tot wat voor literair genre het betreffende gedeelte behoort. Je moet bij voorbeeld, zegt hij, niet verwachten dat een ‘novelle’ als het boek Jona in elk detail historisch is.  Daar is het laatste woord natuurlijk nog niet over gezegd. Maat het was volstrekt nieuw voor mij te lezen dat het Hebreeuwse woord dat de schrijver van het verhaal van Jona gebruikt voor ‘de grote vis’ afwisselend de manlijke en de vrouwelijke woordvorm heeft. Het is nogal merkwaardig dat de vis halverwege het verblijf van de profeet in zijn/haar binnenste van geslacht verwisselt.  Ik heb er eens wat boeken opnageslagen en dit ‘probleem’ wordt door diverse experts vermeld, maar niet opgelost!

Tijdens het wereldcongres van de kerk in Atlanta kocht ik een boekje met theologische verhandelingen onder de titel Towards a Theology of he Remnant. Ik las een stuk tijdens de vlucht terug naar Nederland. Een van de laatste hoofdstukken is geschreven door Angel Rodriquez, een vooraanstaand adventistisch theoloog die werkzaam is op het hoofdkantoor van de kerk. Hij heeft een studie gemaakt van de manier waarop Ellen G. White de term ‘het getuigenis van Jezus’ gebruikte. In adventistische kringen wordt meestal een link gelegd tussen deze term in Openbaring 12:17 en Openbaring 19:10, waarin wordt gezegd dat dit ‘getuigenis van Jezus’ verstaan moet worden als ‘de Geest der profetie’.  Wat blijkt nu uit deze studie? In al haar verwijzingen naar Openbaring 12:17 legt Ellen White nooit het verband met Openbaring 19:10. Wie haar uitspraken leest in de context waarin zij staan ontdekt dat ze met ‘de geboden van God’ en ‘het getuigenis van Jezus’ vrijwel steeds simpelweg de boodschap van de Bijbel bedoelt, in het Oude en Nieuwe Testament.  Hoewel Ellen White, net als haar geestelijke nazaten, zeker geloofde dat zij de profetische gave had, motiveerde zij dat geheel anders dan de meesten van haar geloofsgenoten nu doen! Ook dat was nieuw voor mij.

Misschien zijn deze twee ‘ontdekkingen’ die ik de afgelopen week deed, niet opzienbarend. Ik weet ook niet meteen welke consequenties ik eraan moet verbinden. Maar het sterkte me wel weer in de overtuiging dat lezen met een open oog altijd wel weer wat nieuws oplevert dat je tot nadenken dwingt. Het blijft zaak, denk ik, om de nieuwe dingen die je tegenkomt niet meteen te verdringen, als ze niet passen in je denkpatroon, maar ze mee te nemen als achtergrondinformatie terwijl je blijft speuren naar nieuwe invalshoeken die je inzichten  verbreden en je geestelijk verrijken. Want, het is zoals het spreekwoord luidt: ‘Je bent nooit te oud om te leren.’