Daily Archives: September 18, 2010

Hoe welkom is de paus?

 

Met aandacht volgde ik gisteravond de rechtstreekse BBC-uitzending van de inspirerende oecumenische gebedsdienst in the Westminster Abbey, waarbij aartsbisschop Dr. Rowan Williams, de leider van de Anglicaanse Kerk, samen met Paus Benedictus XVI, voorging. De dienst was onderdeel van het vierdaags bezoek dat de paus op dit moment aan Groot Brittannië brengt. Voor de dienst waren ook de leiders van andere kerken in het land uitgenodigd. Toen zij binnen werden geleid lette ik goed op of ik ook de leider van de Britse Adventkerk, ds. Don McFarlane, zag. Hij was niet van de partij. Ik neem aan dat hij wel was uitgenodigd, maar dat weet ik niet zeker. Maar als hij was genodigd, dan zou hij vrijwel zeker niet gekomen zijn. Of hij zelf had willen komen weet ik niet, want daar ken ik hem niet goed genoeg voor. Maar een groot deel van zijn kerkleden zou het zeker niet op prijs hebben gesteld. Dat vind ik heel jammer. Want ik geloof dat wij als adventistische christenen elke gelegenheid dienen aan te grijpen om te laten zien dat wij ook christenen zijn. En waar christenen paraat zijn horen wij ook van de partij te zijn. Dat is, althans, mijn vaste overtuiging.

 

In de Britse versie van AdventThe Messenger, het officiële tijdschrift van de adventisten in het Verenigd Koninkrijk—schreef Ds. McFarlane een artikel over het pausbezoek. Daarin riep hij de Britse adventisten op het pausbezoek niet aan te grijpen voor felle antikatholieke reacties (‘pope-bashing’), omdat die in strijd zijn met de geest van het evangelie en bovendien contraproductief zijn bij het volvoeren van onze missie. Wij hebben een belangrijke boodschap, schrijft hij, en die krijgen we niet over het voetlicht door ons tegen andere gelovigen af te zetten. Hij ondersteunde zijn betoog met een helder citaat van Ellen G. White. Zijn verhaal kwam in feite hierop neer: katholieken zijn medechristenen; deze medechristenen hebben hun leider op bezoek; en als zodanig heten ook wij hem ook hartelijk welkom.

 

Wie het bezoek enigszins volgt, ontdekt al snel dat het erg veel publiciteit krijgt, zowel van katholieke als van niet-katholieke zijde. Maar het is niet onomstreden. De Britse koningin, die formeel hoofd is van de Anglicaanse staatskerk, gaf er de voorkeur aan Benedictus in Schotland te verwelkomen, waar zij die rol niet heeft. Het bezoek is omgeven met veel ceremonie en wordt duidelijk van veel belang geacht. Toch is het niet de grote of groeiende rol van de kerk die triomfantelijk doorklinkt. De paus moet herhaaldelijk erkennen dat zijn kerk moreel gefaald heeft. Hij is pessimistisch gestemd over de tanende invloed van het geloof in de westerse samenleving en roept de kerk op er alles aan te doen een duidelijker geluid te laten horen. Hij waarschuwt tegen allerlei tendensen in de maatschappij die geloof en kerk marginaliseren en verhult niet dat de kerk niet voldoende nieuwe priesters kan vinden.

 

Als protestant—specifiek als protestant van adventistische huize—kijk ik kritisch naar de ontwikkelingen binnen de christelijke kerken, vooral binnen de kerk van Rome. Een aantal cruciale theologische bezwaren blijven levensgroot bestaan en het Vaticaan is nog steeds een machtfactor van, vaak bedenkelijke, betekenis. Maar terwijl ik dat zie probeer ik niet blind te zijn voor allerlei andere ontwikkelingen. Ik neem de moeite om boeken te lezen die deze paus geschreven heeft en ook onbevooroordeeld en zorgvuldig te luisteren naar wat hij zegt—ook tijdens dit belangrijke bezoek. Daarin klinken vaak verrassende inzichten door. Benedictus is een man met diverse kanten. Ik probeer een mening over hem te vormen, maar geen oordeel. Dat komt mij niet toe.