Sinds zondagavond zijn mijn vrouw en ik weer eens op Newbold College. Ik ben nu al weer halverwege  mijn jaarlijkse serie lessen over het postmodernisme: wat het is; waar het vandaan komt; hoe het allerlei aspecten van het leven beïnvloedt; hoe een christen cq. adventist ermee om zou kunnen gaan, enz. De cursus bestaat uit 24 intensieve lesuren, verdeeld over acht dagen.  De afgelopen vier dagen heb ik steeds drie uurtjes met mijn groep van 14 studenten doorgebracht. Vandaag ben ik vrij.  Het plan is om aanstonds de auto te pakken en naar Oxford te rijden—ook dat is zo’n beetje traditie. Want de beste boekwinkels van Engeland (misschien wel van Europa) zijn in Oxford te vinden.

 

Elke keer weer is het afwachten hoe de groep studenten is samengesteld. Soms komen sommigen uit een andere cultuur en is het postmoderne denken hen totaal vreemd. Maar het lijkt wel of dat per jaar verandert en ik steeds meer te maken heb met merendeels door-en-door postmoderne mensen. En het lijkt wel of de generatiekloof tussen mij en mijn gehoor daarmee ook toeneemt. Ik heb steeds gedacht dat ik redelijk postmodern denk, maar er zijn meer en meer aspecten van hun leef- en denkwereld die ik nauwelijks ken.

 

Een willekeurig voorbeeld.  Ik besteed drie uur aan de impact van het postmodernisme op de cultuur: literatuur, film, televisie, theater, mode, kunst, architectuur. Daarbij verwijs ik vaak naar MTV als het summum van postmoderne televisie: het is immers een hutspot van allerlei verschillende elementen zonder duidelijke samenhang. En ik noem Madonna als een voorbeeld van iemand die op allerlei manieren het postmoderne kunstenaarschap belichaamt. Ik kan daarbij niet verhullen dat ik MTV iets vreselijks vind en bepaald ook geen bewonderaar ben van Madonna. Meestal ontmoet ik dan instemming van mijn gehoor. Maar gisteren namen enkele studenten mij op de korrel en probeerden mij uit te leggen waarom zij graag naar MTV keken en kijken, en waarom mijn oordeel over Madonna veel te eenzijdig is. Let wel, dit zijn mensen van gemiddeld achter in de twintig. Enkelen zijn al werkzaam als predikant. Het gaf me te denken. Misschien snap ik toch niet zo veel van de postmoderne (of wellicht post-postmoderne) geest als ik veronderstel.

 

Tijdens de discussie over de mogelijk groeiende kloof tussen mij en mijn gehoor maakte een van de nog iets oudere studenten, die bij mij als nogal postmodern overkomt, de opmerking dat hij steeds vaker constateert hoe groot de kloof is tussen hemzelf en zijn vijftienjarige dochter. Zij leeft weer in een geheel andere wereld dan de zijne, vertelde hij en hij gaf daarbij een aantal treffende voorbeelden. Al met al wordt het misschien tijd dat Newbold op zoek gaat naar iemand die dat toch allemaal wat meer van nabij kan volgen dan ik en echt op de hoogte is en blijft van hoe het denken en de leefwereld van de nieuwe generaties zich ontwikkelt!

 

Naast het lesgeven is het dagprogramma aardig gevuld met andere dingen. Ik worstel me door een flinke stapel papier heen: de laatste drukproeven van een nieuw boek dat de Nederlandse kerk binnen enkele maanden laat verschijnen. Ik heb inmiddels ook mijn twee bladzijden buitenlands nieuws voor het volgende nummer van ADVENT geschreven. Gisteravond was ik degast van een televisie-interview in het kantoor van de Zuid-Engelse Conferentie in Watford. Zij zetten de eerste stappen op het terrein van wat zo mooi ‘media-ministry’ heet. Morgen preek ik in de twee ‘family services’ (lees: conventionele kerkdiensten) van de Newbold College kerk en morgenavond neem ik daar deel als speciale gast aan een discussieprogramma over homoseksualiteit. En zo zijn er steeds weer dingen die me van de straat houden.

 

Inmiddels is duidelijk geworden dat de oriëntatiereis die ik later deze maand naar Egypte zou maken door de reisorganisatie is afgeblazen. Of de groepsreis naar Egypte, waarvan ik de reisleiding op me heb genomen, in begin mei zal kunnen doorgaan is nu nog niet duidelijk. We zullen moeten afwachten of de situatie snel verbetert. Het feit dat ik later deze maand niet op reis ga geeft me wel wat extra tijd voor een nieuw project. Ik wil graag een bijdrage leveren aan een project waarmee ook mijn plaatselijke gemeente (Harderwijk) zeer nauw betrokken is: de herbouw van een verwoeste adventistische basisschool in de hoofdstad van Haiti.  Ik hoop, met medewerking van enkele bedrijven een boekje uit te geven in een oplage van zo’n 500 exemplaren, waarvan de opbrengt helemaal naar het project gaat. De inhoud bestaat uit 100 blogs van de afgelopen jaren. Ik heb de eerste selectie gemaakt; mijn vrouw is nu bezig haar oordeel over mijn keuze te vellen en zorgt momenteel voor een eerste correctieronde. Ik denk dat het best een leuk boekje kan worden (al zeg ik het zelf). Ik hoop dat het een flink aantal duizenden euro’s kan opleveren.

 

Maar nu eerst ontbijten in het Newbold cafeteria en dan naar Oxford. Ik heb er zin in.