Morgen zou ik naar Egypte zijn gevlogen, ter voorbereiding op de groepsreis met 39 ‘senioren’ die nog steeds voor begin mei gepland staat. Deze reis is helaas geannuleerd. Jammer, maar aan de andere kant heeft het ook wel weer zijn goede kanten om een tijdje thuis te zijn, want ik heb nog een flinke hoeveelheid dingen die ik graag wil doen voordat ik weer op 25 maart voor drie seminars in respectievelijk Litouwen, Letland en Estland vertrek en in april, dank zij een uitnodiging van ‘de divisie’, een congres van adventistische theologiedocenten uit heel Europa (inclusief Rusland) in Roemenie kan bijwonen.

 

Het was fijn afgelopen maandag een predikantenvergadering bij te wonen waar aspecten van de toekomst van de kerk—en met name de rol van de predikant daarbij—ter discussie stonden. Ik stel het enorm op prijs daarvoor te worden uitgenodigd. Natuurlijk: je zou kunnen verdedigen dat ik daar enigszins recht op heb omdat ik nog enkele taken voor de landelijke organisatie voor mijn rekening neem. Maar, aan de andere kant is er het onloochenbare feit dat ik nu eenmaal tot de emeriti behoor . . . Hoe dan ook, het is goed er nog een beetje bij te horen.

 

De vergadering was niet alleen een heel positief gebeuren, omdat er belangrijke onderwerpen op de agenda stonden, maar ook vanwege de manier waarop het Nederlandse corps van adventistische predikanten daarmee omgaat. De meningen lopen sterk uiteen, maar er wordt naar elkaar geluisterd. Er is een prima sfeer, waarbij af en toe ook een bulderend gelach opstijgt, maar tegelijkertijd is er duidelijk bij allen een diepe betrokkenheid bij het wel en wee van de kerk. Het ware te wensen dat diezelfde eenheid in diversiteit ook in alle gemeenten zichtbaar zou zijn.

 

Ik herinner mij dat ik een paar jaar geleden met Wim Altink, de unievoorzitter, een gesprek had, waarbij onder andere de uitdaging van het besturen van de kerk aan de orde kwam. Wim zei toen dat hij dacht dat zijn vermogen om mensen samen te brengen en te binden tot zijn sterke kanten behoort. Als ik hem afgelopen maandag zo bezig zag, was dat vermogen duidelijk te herkennen.

 

Maar nu heb ik eerst maar eens een lijstje gemaakt van de dingen waaraan ik de komende weken moet werken. De voorbereidingen voor het boek Het rijk van God zijn nu helemaal afgerond en alles gaat heel binnenkort naar de drukker. Inmiddels heb ik van een vertaler het manuscript ontvangen voor een nieuw boekje over de Openbaring van Johannes. Daar ga ik binnenkort mee aan de slag. Eerst is er nog een ander project: een onofficiële uitgave van een selectie van 100 blogs die ik tussen 2005 en heden heb geschreven. Ik ben bijna klaar met de voorbereidingen. Het is onderdeel van een project waarmee enkele Adventgemeenten in Midden-Nederland druk bezig zijn, met als doel ruim 45.000 euro in te zamelen voor de herbouw van een basisschool in Haiti. Mijn voorlopige werktitel is: Wie goed kijkt ziet altijd wat. Ik hoop dat het een leuk boek wordt en dat dit sub-project tenminste 7.500 euro zal bijdragen.

 

Maar eerst vandaag wat lopende dingen, waaronder een artikeltje voor het volgende ADRA-Aktueel. Ik hoop dat later op de dag te doen. Dan moet ik het werkstuk van een student lezen en beoordelen en een presentatie voor a.s. zaterdag in ‘De Ark’ in Zoetermeer voorbereiden. En zo zijn er nog een paar dingen. Het is zoals Engelsen dat zo mooi zeggen: Never a dull moment.

 

Ondertussen blijf ik het nieuws op twee fronten nauwlettend volgen. Wat gaat er verder in het Midden-Oosten gebeuren? Is wat we momenteel zien de voorbode van een totale omwenteling zoals destijds in Oost-Europa? En zo ja, zal dat alleen maar positieve gevolgen hebben, of zal de ene soort dictatuur plaatsmaken voor een ander soort onderdrukking? En wat zal het betekenen voor de positie van de christenen in het Midden-Oosten? Het Irakese voorbeeld laat zien dat meer vrijheid zich niet automatisch vertaalt in betere omstandigheden voor de christenen.  Daarnaast volg ik de Statenverkiezingen op de voet. Ik heb een redelijk duidelijk idee van de prioriteiten voor de provincie Flevoland en op welke partij ik daarom het beste kan stemmen.  Is het toeval dat mijn stem ertoe zal bijdragen dat de regeringscoalitie straks in de Eerste Kamer niet sterker zal worden? Ik kijk alvast uit naar het televisiedebat van vanavond!