Ik sta altijd open voor suggesties over boeken die de moeite van het lezen waard zijn. Vaak word ik op mijn wenken bediend.

 

Onlangs werd ik door Richard Rice (een theologiedocent aan de Loma Linda Universiteit, van wie binnenkort weer een nieuw boek in het Nederlands verschijnt) attent gemaakt op een heel apart boek. Het is niet direct een theologische verhandeling, maar toch geeft Rice zijn studenten soms de opdracht het te lezen. Het heet The Shack, en werd geschreven door ene Wm. Paul Young. (Het is inmiddels bij Uitgeverij Kok verschenen als De Uitnodiging.)

Het is bepaald geen hoogdravende literatuur en het verhaal is tamelijk bizar. Een man die zijn dochtertje heeft verloren en boos is op God ontmoet de drie-eenheid.  Maar die drie-enige God lijkt in niets op hoe hij zich God altijd heeft voorgesteld. Jezus komt nog het meest overeen met het beeld dat hij had: een joodse timmerman. Maar God de Vader blijkt een dikke zwarte vrouw te zijn en de heilige Geest een Aziatisch meisje!

 

Ik vroeg Rice waarom hij dit boek aan zijn studenten laat lezen. Hij gaf als antwoord dat hij het heel nuttig vindt als zijn studenten gaan beseffen dat God nooit kan voldoen aan het beeld dat wij van hem hebben. God is altijd anders dan wij verwachten! Die boodschap brengt het boek luid en duidelijk. En meneer Young, de schrijver, zegt en passant heel wat nuttige dingen die kunnen helpen een grotere waardering en nieuwe inzichten te krijgen in hoe we het begrip drie-eenheid moeten benaderen.

 

Mijn dochter raadde mij het nieuwste boek van Adriaan van Dis aan: Tikkop. Ik had nog een paar boekenbonnen, dus ben ik het boek meteen gaan halen. Ik heb het achter elkaar uitgelezen. Ik denk dat het zijn beste boek is tot dusverre. Een ontroerend verhaal over het leven in een vissersdorp in het Zuid-Afrika van nu. Van Dis schrijft als iemand die het land en de mensen (en zelfs de taal) door en door kent. Maar hij schrijft ook als een schrijver-vakman, met prachtige beelden en een taalgebruik om jaloers op te zijn. Het zou me niet verbazen als het boek nog menigmaal zal worden bekroond.

 

De boekenbonnen waren ook toereikend om nog een heel ander soort boek te kopen—ditmaal een aanrader van mijn vriend en collega Bram van der Kamp. Bram heeft veel lofwaardige eigenschappen, waarvan zijn smaak op boekengebied niet de minste is! Het gaat om een gloednieuw boek van de Groningse professor Auke van der Woud: Een koninkrijk vol sloppen. Ik ben daarin nu halverwege. Het is meer dan boeiend, maar je wordt er niet vrolijk van. Ik dacht dat ik in armoede was opgegroeid, in een woning (d.w.z. een watermolen) waarin we het geruime tijd zonder stroom en drinkwater moesten stellen, met een plee boven de sloot en een teil voor onze wekelijkse wasbeurt. Maar vergeleken met de sloppen en krotten in de grote steden aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw baadde ik destijds in luxe! Bijna twee miljoen Nederlanders leefden in een erbarmelijke situatie die zo ongeveer overeenkomt met de toestand in de ergste slums van de derde wereld. Wie een confrontatie met pure armoede wil vermijden moet dit boek niet lezen. Maar toch zouden veel mensen er goed aan doen hier kennis van te nemen. Zonder af te doen aan de pure armoede die er ook nu nog is, plaatst het onze huidige financiële ‘crisis’ toch echter wel in een wat ander perspectief!

 

Eén zinsnede zal ik niet snel vergeten. In deze krottenwijken van nauwelijks een eeuw geleden, schrijft van der Woud, was het groot feest als men twee bokkingen kon verdelen! Tja, alles is betrekkelijk, ook de inhoud van het woord ‘feest.’