Daily Archives: Maart 13, 2011

Reünie

 

Gistermiddag [zaterdag 12 maart] bezocht ik de reünie van de dorpsschool waar ik tussen 1948 en 1954 mijn basisonderwijs kreeg. Zo’n 300 oud-leerlingen waren afgekomen op het 90-jarig jubileum van de School met den Bijbel in Schermerhorn. Zo heette deze school althans in de tijd dat ik er op zat, maar de laatste dertig jaar werd door ‘het Kompas’ gezorgd voor het onderwijs van de christelijke kindertjes in dit dorp vlak bij Alkmaar.

 

Het was destijds een twee-klassige school en mijn klas bestond uit negen leerlingen. Zes daarvan waren komen opdagen voor de reünie. Eén klasgenoot bleek inmiddels overleden. Eén woont in de Verenigde Staten en van één zijn alle sporen verloren gegaan.

 

Het was best leuk weer eens in het dorp te zijn waar ik ooit een deel van mijn kinderjaren en jeugd doorbracht, en ook om nog eens in de lokalen te zijn waar juffrouw Withaar en meester Deerenberg ooit de scepter zwaaiden. Met enige moeite wist ik me ook nog wel wat gezichten te herinneren.  Toen mijn verbazing bleken er wel heel wat mensen rond te lopen die wisten waar ik gebleven was en ook hadden gehoord dat ik dominee was geworden, enzovoort.

 

Maar er was één ding dat me vooral verraste. Er waren misschien wel zo’n vijftien mensen die bij het gesprekje dat ze met me aanknoopten, iets zeiden over mijn broertje Henk. Hij was overleden toen hij acht jaar was, nogal onverwacht na een verkeerde diagnose. Dat had kennelijk veel schoolgenootjes veel meer aangepakt dan ik me ooit had gerealiseerd. Iemand herinnerde zich dat de hele school naar de begraafplaats was gekomen om daar te komen zingen. Iemand anders vertelde hoeveel indruk het had gemaakt dat Henk was overleden. Weer een ander zei dat hij een van de zes jeugdige dragers was geweest die de baar met daarop de kist vanuit het huis in de Dorpstraat (ik heb het even gecontroleerd: het staat er nog, nr. 45) naar het kerkhof droegen. Het was hem altijd bijgebleven.

 

Maar het meest verrassende verhaal kwam van een man, van wie ik mij de naam maar vaag kon herinneren. Hij vertelde dat hij elke dag vanuit het naburige Groot-Schermer naar Schermerhorn kwam, omdat in zijn dorp geen christelijk onderwijs werd gegeven. Zijn ouders hadden wel wat bezwaren tegen de ‘School met den Bijbel’ in Schermerhorn, want deze was lang niet ‘zwaar’ genoeg naar hun zeer behoudende smaak, maar er was geen andere optie voorhanden. ‘

Op die dag, dat je broertje werd begraven,’ vertelde deze man me, ‘hoorde ik voor het eerst het evangelie.’ Hij zei dat hij dat nooit zal vergeten, hoe de dominee die daar een toespraak hield vertelde over de zekerheid van de opstanding. Hij was, zo zei, hij, thuis gewend geraakt aan sombere verhalen over hel en verdoemenis. Als je stierf, zo was hem ingepeperd, dan was de kans wel heel groot dat je rechtstreeks naar de hel ging. Alleen een enkeling was uitverkoren voor een andere bestemming, maar daar moest je maar niet te veel op rekenen! Hier was een heel ander soort dominee als waaraan hij gewend was. Hier was een dominee die het woord ‘hel’ niet eens noemde. ‘Dit was helemaal nieuw voor mij,’ vertelde hij, ‘en dit heb ik sindsdien altijd vastgehouden. Ik herinner mij het als de dag van gisteren.’ 

 

Helaas kan ik het ds. Berend Slond (want dat was de predikant die de begrafenis leidde) niet meer vertellen, want hij is ook al vele jaren niet meer onder ons. Maar het deed mij zelf ook goed dat na zo’n 58 jaar nog te horen!