Toen ik in de derde en vierde klas gym zat van het Alkmaarse Christelijke Lyceum was ik lid van de redactie van ons schoolblad Spectator. Een tijdje was ik zelfs de hoofdredacteur en moest ik er dus voor zorgen dat er elke maande een schoolkrant van 24 bladzijden op A5 formaat verscheen. Zoals gebruikelijk moest ook toen de redactie vrijwel alle kopij leveren. (Ik moest trouwens ook de advertentieruimte zien te verkopen zodat we voldoende inkomsten hadden!)  Geruime tijd schreef ik een maandelijks dubbel-interview. Ik interviewde een docent en probeerde dan vervolgens een prominente Alkmaarder te vinden met dezelfde naam, die ik dan vervolgens dezelfde vragen ging stellen.  Ik herinner me dat een van mijn vragen was: Wat vind u het leukste woord? De leraar Duits antwoordde: het woord Rococo! Ik had geen idee wat het betekende.

 

Daarna, toen ik met mijn opleiding aan het theologische seminarie ‘Oud Zandbergen’ bezig was, werd ik haast als vanzelf betrokken bij de productie van het schoolblad De Gong—een maandelijkse uitdaging waarbij we dikwijls de grenzen opzochten van wat de adviseur, die ons vanuit het docentencorps was toegevoegd, toelaatbaar achtte.

 

Eigenlijk heb ik sindsdien altijd wel met regelmaat iets geschreven. Ik heb niet alles verzameld wat in druk verschenen is. Soms blader ik door oude jaargangen van kerkelijke tijdschriften in het kerkelijk archief in Huis ter Heide en kom ik iets tegen dat ik ooit geschreven heb, maar wat ik totaal was vergeten. In een enkel geval is het pijnlijk er weer aan herinnerd te worden.

 

Met voldoening kijk ik zo af en toe naar de twee planken in mijn boekenkast die nu gevuld zijn met boeken en brochures die ik in de loop der jaren heb geschreven of waaraan ik op de en of andere manier heb meegewerkt. Regelmatig komt er wat bij. Een paar weken geleden ontving ik de Zweedse uitgave van het boekje van ‘Wat Geloven Zevende-dags Adventisten?’ (Vad sjundedags-advertisterna tror) en een boek met een wat academischer titel, waarvoor ik een hoofdstuk had geschreven (Parochialism, Pluralism, and Contextualization: Challenges to Adventist Mission in Europe—18th-21st Centuries). Afgelopen week verscheen de bundel met honderd blogs: Wie goed kijkt ziet altijd wat.  Het is een aantrekkelijke paperback geworden met meer dan 200 bladzijden. De inkomsten van de verkoop gaan voor de volle honderd procent naar een project in Haiti: de herbouw van een basisschool die tijdens de aardbeving van vorig jaar werd verwoest.[i]

 

Maandag wordt de levering van een gebonden boek met meer dan 400 bladzijden verwacht (de Nederlandse editie van Het Rijk van God, geschreven door dr. Richard Rice). Ik heb daarvan  een derde deel vertaald en de redactie van het gehele boek verzorgd).  Het was een flink karwei. Het is altijd spannend, want je vraagt je af hoe het er uiteindelijk uit zal zien.

 

Maar iets anders is vooral ook spannend. Dit weekend leg ik de allerlaatste hand aan het manuscript voor een boek dat ik in het Engels heb geschreven. Ik ben er ongeveer anderhalf jaar mee beziggeweest. Ik heb  het de titel gegeven: Present Truth Revisited: An Adventist Perspective on Postmodernism. Maar je weet nooit of een uitgever dat geschikt vindt of wat anders in gedachten heeft. Ik stuur het naar de Review and Herald Publishing Association, een van de twee grote uitgeverijen van de adventisten in de VS. Er zijn  al eerder boeken van mij bij hen verschenen en voordat ik eraan begon lieten ze weten dat ze belangstelling hadden voor zo’n boek. Maar je weet het natuurlijk nooit en is er geen garantie dat het eindproduct bij hen in de smaak valt. Het duurt gewoonlijk wel een paar maandjes voordat je dat hoort! Afwachten dus. En ondertussen kan ik een paar andere projecten op de rails zetten.

 

Het is fijn creatief te kunnen zijn. Maar ik ben thuis niet de enige die dat probeert te zijn. Mijn vrouw Aafje heeft de laatste jaren weer haar liefde voor tekenen en schilderen opgevat. Ons huis begint dan ook geleidelijk meer en meer op een expositieruimte te lijken. Vooral het maken van portretten, in houtskool of olieverf, gaat haar heel goed af. Momenteel hangen er een drietal werken op een expositie in Hoevelaken, onze vorige woonplaats. Volgende week neemt ze deel aan de Kunstroute van Zeewolde. De leden van de Kunstkring van Zeewolde (waarvan zij actief lid is) exposeren dan bij hen thuis, of op publieke locaties. Er is een kaartje beschikbaar zodat men een toertje kan maken langs de plaatselijke kunstenaars. Met enige trots kan ik melden dat van Aafje op zaterdag 16 april werk te zien zal zijn in het kerkelijk centrum ‘De Open Haven’ in  Zeewolde.

 

Misschien heb ik enig schrijftalent. Maar mijn vrouw heeft zeker een aanzienlijk talent voor portretschilderen!