Volgens de krant van vanmorgen waren er het afgelopen Paasweekend record aantallen buitenlandse toeristen en Nederlandse vakantiegangers op pad, die samen voor een omzet zorgden van zo’n 750 miljoen euro. Met de Zweedse vrienden die bij ons logeerden en met wie we een stukje Nederland verkenden hebben we ons aandeel aan deze versterking van de Nederlandse economie ruimschoots geleverd. Maar wat ons tijdens dit fantastische zonovergoten lange weekend vooral goed deed was dat we erin slaagden redelijk rustige plekjes te vinden, waar we lange rijen en overvolle attracties konden vermijden. Wij kunnen een bezoekje aan de orchideeënhoeve (compleet met een geweldige vlindertuin) in Luttelgast dan ook van harte aanbevelen! En op eerste Paasdag is een lunch op het dakterras van restaurant ‘De Drie Herrhinge” in Hindelopen, met uitzicht op het IJsselmeer en op de zeiljachten die het haventje in- en uitvaren, een regelrechte traktatie. En als dan de dag, na een oversteek via de Afsluitdijk (die door buitenlanders steevast als heel imponerend wordt ervaren) wordt afgesloten met een goede en gezellige maaltijd op een terras aan de haven van Enkhuizen, kan zeker van een geslaagde dag worden gesproken.
Op Tweede Paasdag was het in Amsterdam natuurlijk een stuk drukker. Maar die drukte verstomde tijdens ons bezoek aan Onze Lieve Heer op Zolder, de rooms-katholieke schuilkerk die na de kerkhervorming gedurende zo’n twee eeuwen als geheim godshuis voor katholieken dienst deed.
Onze gasten zijn inmiddels weer in Stockholm en ik ben een paar uurtjes geleden in Roemenië aangekomen om daar de komende dagen met theologen samen te zijn. De reis erheen was bepaald minder interessant dan ons tochtje door Friesland op eerste Paasdag. Eigenlijk is het stukje treinreis tussen de brug die de Flevopolder met het ‘vaste’ land verbindt en Weesp het boeiendst van de gehele reis. Ik krijg nooit genoeg van het aanzien van de grazige weiden rechts van de spoorlijn (d.w.z. als je richting Amsterdam rijdt). Vooral in deze tijd van het jaar, als fris-groene kavels worden afgewisseld met stukjes grasland die door honderdduizenden paardenbloemen diepgeel worden gekleurd.
Ik ben een paar jaar geleden voor het eerst in Roemenie geweest, ook voor een kerkelijke bijeenkomst die op dezelfde locatie werd gehouden als waar ik nu weer ben. De theologische school van de adventisten in Roemenie heeft alle faciliteiten die nodig zijn om met een groep van tussen de honderd en tweehonderd mensen te kunnen congresseren. Het is alleen jammer dat het complex een uur rijden buiten Boekarest ligt, met niets (of zal ik zeggen: HELEMAAL NIETS) van enige interesse in de omgeving—althans binnen wandelafstand. De vorige keer heb ik met moeite één armzalig plekje kunnen vinden waar (als je wat aandringt) een soort koffie wordt geschonken en waar je op een paar krakkemikkige stoeltjes vóór het betreffende winkeltje het bedenkelijke vocht tot je kunt nemen. Ik zal ongetwijfeld daar de komende dagen toch een regelmatige bezoeker zijn. Maar ik heb ook mijn waterkokertje bij mij en de nodige grondstoffen voor een eigen brouwsel.
Niettemin: ik zie uit naar de ervaring van de komende dagen. Zo af en toe een paar daagjes luisteren naar mensen die met elkaar praten over theologische zaken is heel inspirerend. Ik moet bekennen dat ik een behoorlijk vooroordeel koester jegens een aantal deelnemers die zich aanzienlijk rechtser van het theologisch spectrum bevinden dan waar ik mij wel bevind. Ik heb me echter voorgenomen dat ik zal proberen dat vooroordeel zo goed mogelijk uit te schakelen en ook goed te luisteren naar wat van die kant wordt gezegd. Dialoog kan immers alleen gedijen als we niet bij voorbaat al ons oordeel over de ander klaar hebben. En nu maar hopen dat de betrokkenen met dezelfde welwillendheid ook naar mij willen luisteren als ik aan de beurt ben om mijn presentatie te houden!
Intussen kan ik aan mijn conditie werken. Mijn kamer is op de derde etage van het woongebouw voor de studenten en er is geen lift.