Het leven is toch niet zo saai als ik misschien aan het begin van mijn weblog van vorige week vrijdag suggereerde, want de afgelopen week was best wel spannend. Ik moest onverwachts een ingrijpende beslissing nemen. Zou ik op een verzoek ingaan om gedurende twaalf maanden een kerkelijke taak buiten onze landsgrenzen op me te nemen? Het ging om een, weliswaar uitagende maar pittige opdracht, die me nog maar weinig tijd voor andere dingen zou overlaten, en ons leventje als een gepensioneerd echtpaar ernstig zou ontwrichten.

 

Als ‘de kerk’ aangeeft dat je nodig bent voor een bepaalde klus, is het natuurlijk fijn te merken dat je nog niet helemaal in het archief bent verdwenen, en dat men het vertrouwen heeft dat je nog een bijdrage kunt leveren. En als je andere mensen steeds hebt voorgehouden—en hen nog steeds aanmoedigt—om, ongeacht hun leeftijd, tijd en energie in hun kerk te steken, dan moet je wel even goed nadenken voordat je zelf een taak die op je pad komt weigert aan te pakken.

 

Dat ‘goed nadenken’ heeft uiteindelijk tot de conclusie geleid dat ik ‘nee’ heb gezegd. Misschien met wat gemengde gevoelens, maar toch zonder verdere mitsen en maren.

 

Hoe neem je als christen een beslissing?  Daar is een gemakkelijk antwoord op: Je vraagt naar Gods wil en je wacht dan op antwoord.  Dat is echter niet veel meer dan een vrome dooddoener, want een besluit nemen is toch een wat ander proces, ook als je gelovig bent. De meesten van ons moeten maar niet te vast rekenen op een droom of een visioen waarin alles duidelijk wordt. Je gevoel moet een rol spelen, en dat geldt ook voor je verstand. Je bent niet voor niets met die functies uitgerust. De onderliggende oriëntatie die je aan je leven hebt gegeven zal je helpen de voors en tegens af te wegen. En luisteren naar advies, vooral van de mensen die het dichtst bij je staan, is ook cruciaal. De een kan dan vervolgens wat sneller tot een conclusie komen dan de ander. Ik behoor (gelukkig) tot degenen die gewoonlijk vrij snel de knoop kunnen doorhakken en dan ook niet nog geruime tijd met de vraag rondlopen: Heb ik het wel goed gedaan? Had ik toch niet . . .

 

Enige tijd geleden schreef ik een artikel voor het maandblad Ministry over de rol van predikanten na aanvang van hun emeritaat. Het artikel is geaccepteerd voor publicatie en zal binnen niet al te lange tijd wel in het blad verschijnen. Eén van de adviezen die ik mijn collega-emeriti daarin geef is je vooral niet schuldig te voelen als je op een gegeven moment ‘nee’ zegt, wanneer je gevraagd wordt aan een bepaald project mee te werken. Dat recht moet een emeritus, die zich tijdens zijn werkzame leven voor de kerk heeft ingezet, worden gegund. Het valt echter niet altijd mee je eigen adviezen op te volgen, maar in dit geval proberen zal ik het proberen en ik neem me dan ook voor me niet schuldig te voelen vanwege de beslissing die is gevallen.

 

Nadat je een lastig besluit hebt genomen kun je weer fris aankijken tegen de andere dingen die je van plan bent te doen of die mogelijk op je pad komen. Op korte termijn is er prettig uitzicht op het Pinksterweekend. Ik preek morgen in de Adventgemeente in Alkmaar. Alleen de rit ernaar toe, door het Noord-Hollandse polderlandschap waaraan ik zoveel herinneringen heb, is al een genoegen.  En dan gaan we ons volgende week voorbereiden op een tocht van een week of vijf.  Eerst rijden we dan naar Slovenië, voor een kerkelijke bijeenkomst van een kleine week. En dan is het verdere plan om door Tsjechië en Polen naar de Oostzee te rijden en vandaar over te steken met een ferry naar het Zweedse Karlskrona. De eerste directe kennismaking met onze nieuwste Zweeds-Nederlandse kleindochter zal het hoogtepunt zijn van onze tocht!  Rond 20 juli hopen we dan weer terug te zijn. Maar de weblogs zullen intussen blijven verschijnen!