[Passau, zaterdagavond 18 juni] Het was echt onze bedoeling. Wij hadden het adres van de Adventgemeinde in Passau keurig op het internet opgezocht: Adventhaus, Ries 18, 94034 Passau. Maar bij nader inzien bleek de Adventkapel op een afstand van vijf kilometer van ons hotel te zijn. En de auto was op een dusdanig lastig plekje in de ‘tiefgarage’ geparkeerd, dan het ons beter leek die daar maar rustig te laten staan tot het moment van vertrek morgenochtend. En zo besloten we een andere bestemming te geven aan onze rustdag.

 

Maar dat wil niet zeggen dat we vandaag niet naar de kerk zijn geweest. In de Domkerk van Passau (vlak bij de grens tussen Beieren en Oostenrijk) is het grootste domkerkorgel ter wereld. En daar werd om twaalf uur een concert gegeven. Al het al werd het een goede invulling van de sabbatdag. We liepen vervolgens naar de St. Michelskerk, oftewel de Jezuïetenkerk, om die ook te bezichtigen. Helaas bleek deze kerk gesloten. Of, misschien was dat maar goed, want als we daar toevallig (je weet ten slotte maar nooit!) waren gespot door mensen met banden met bepaalde websites, had dat mogelijk verder voedsel gegeven aan het hardnekkige gerucht dat door sommigen wordt verspreid dat ik een Jezuïtische infiltrant ben in Adventkerk!

 

Gisteren reden we de 850 kilometer van ons huis naar Passau. Morgen gaan we verder naar Rogaska Slatina in Slovenië, waar we de komende week hopen te zijn. Ik zal een flink deel van de tijd doorbrengen bij de bijeenkomsten voor degenen die in de diverse Europese landen verantwoordelijk zijn voor de adventistische uitgeverij-aangelegenheden. Weliswaar is het aantal boeken dat de Adventkerk in Nederland jaarlijks uitgeeft beperkt, maar het lijkt toch nuttig dat ook Nederland vertegenwoordigd is. En, gezien mijn ervaringen op dit gebied in het verleden, mag ik ook nog een programmaonderdeel voor mijn rekening nemen. Ik ben vooral benieuwd naar de contacten met dr. Delbert Baker, nu een van de vice-presidenten van de Generale Conferentie. Hij is in Slovenië in het kader van die nieuwe functie. Wij ontmoetten elkaar voor het eerst toen hij rond 1990 op bezoek in Afrika was, in de tijd dat ik in Abidjan woonde. Hij heeft toen bij ons gelogeerd en ik ben destijds met hem op reis geweest naar Burkina Faso. Sindsdien maken we altijd wel even een praatje als we elkaar tegenkomen.

 

In mijn reisbagage voor de komende weken is o.a. een boek over het thema van ‘gerechtigheid’, een bundeling essays over allerlei aspecten van gerechtheid—in de wereld en in de kerk. In de eerste veertig bladzijden die ik vandaag las vond ik onmiddellijk stof voor een toekomstige preek. Maar het thema sluit ook naadloos aan bij een tweetal boeken die ik net gelezen heb, een krimi en een historische roman. Mijn dochter gaf me onlangs een paar boeken van John Grisham mee als vakantieleesvoer.  Ik had ‘The Confession’ nooit gelezen. Op de hem vertrouwde manier voert Grisham een advocaat ten tonele die een hopeloos geval van dramatisch onrecht voorgeschoteld krijgt. Dit keer is het een jonge, zwarte Amerikaan die in Texas voor een moord wordt opgepakt waarmee hij niets te maken had. Maar de rechterlijke macht meent voldoende bewijs te hebben en de man komt in de dodencel en wordt ten slotte terechtgesteld, een paar uur voordat er onloochenbaar bewijs op tafel komt waaruit zijn onschuld blijkt. Ja, het is een krimi, maar ik heb het toch ook gelezen als een vlammende aanklacht tegen het onrecht van de doodstraf.

 

En zojuist heb ik een andere roman gelezen—van hoger literair gehalte dan Grisham’s boek en met een massa interessante historische informatie. De Canadese schrijver Lawrence Hill’ s  The Book of Negroes beschrijft het fascinerende verhaal van een meisje dat aan het einde van de achttiende eeuw uit haar dorp aan de westkust van Afrika werd geroofd en op een slaventransport naar Zuid-Carolina in de VS terechtkwam. Na een periode in niet-menswaardige omstandigheden voor een blanke plantersfamilie te hebben gewerkt, wordt ze doorverkocht. Bij haar nieuwe eigenaar heeft ze een iets beter bestaan, maar ze geeft de hoop om eenmaal weer vrij te zijn niet op en ze ziet na verloop van tijd kans om te ontsnappen. Ze leert dwars door alle moeilijkheden heen lezen en schrijven. Wat ze verder meemaakt laat zich niet in een korte paragraaf samenvatten. Nooit eerder heb ik zo goed geschreven boek gelezen over de verschrikkingen van slavenhandel en slavernij. Als ‘gerechtheid’ ooit op grove wijze geweld werd aangedaan dan was het wel toen mannen, vrouwen en kinderen als dieren werden verhandeld en aan een bestaan van onbeschrijfelijke vernederingen werden onderworpen!

 

Nee, het is niet allemaal even opwekkend. Maar misschien heb ik vandaag toch per saldo nog meer inspiratie ontvangen dan een preek in het Adventhaus in Passau me zou hebben gebracht.