Het toeristenseizoen in Balatonlelle is duidelijk ten einde. Rond acht uur was de boulevard gisteravond vrijwel verlaten en hadden de eethuisjes die nog open waren nog maar een enkele verdwaalde klant. Ik had een plek gevonden waar ik nog een voortreffelijk ijsje kon krijgen en vervolgens een cappuccino. Ik stuurde nog even een signaal naar Zeewolde om aan te geven dat ik graag op mijn mobieltje gebeld wilde worden (vanuit ‘vast’ in Nederland naar ‘mobiel’ in het buitenland is heel wat goedkoper dan zelf mobiel naar huis bellen.) Mijn vrouw belde prompt en daarna besloot ik maar eens terug te kuieren naar hotel Ypsilon (en nog wat).

Het hotelletje met ongeveer 15 kamers, waar nog nauwelijks gasten waren, maar waar kamer 112 met cash vooruitbetaling aan mij was verhuurd, was al in diepe duisternis gehuld. Het was inmiddels even over negenen, dus niet echt middernacht. De voordeur was op slot.  Ik zocht dus eerst maar eens naar een bel om de hotelier te laten weten dat zijn diensten gewenst waren. Er was geen bel. Dus besloot ik met toenemende intensiteit op ruit en deur te bonzen. Ook dat had geen resultaat. Ik probeerde vast te stellen of een van de twee sleutels, die aan een voorwereldlijke koperen kogel waren vastgemaakt, wellicht op het voordeurslot zou passen. Nee dus.

Ik wilde toch graag naar binnen. Ik vroeg me af of ik wellicht via de brandtrap zou kunnen insluipen. Ik beklom zonder al te veel moeite de ijzeren ladder die me op het balkon bracht dat langs de gehele voorgevel loopt. Ik stelde tevreden vast dat de glazen deur naar een van de kamers open was en een steelse blik naar binnen verschafte me de zekerheid dat er geen Hongaarse maagd aanwezig was in afwachting van wat gezelschap. Via deze kamer kwam ik op de binnengang terecht die me al snel bij mijn eigen kamer bracht. Met enige tevredenheid over mijn initiatief zette ik de televisie aan. Maar de twee beschikbare Hongaarse programma’s vermochten mijn belangstelling niet lang vast te houden. Hongaars is immers een taal die geen enkel woord heeft waarvan je enig idee zou kunnen hebben wat het betekent! Vanmorgen wist ik met voornamelijk gebarentaal aan de juffrouw die het ontbijt verzorgde de informatie te ontfulselen dat een van mijn sleutels op de achterdeur past. Ik heb dat voor alle zekerheid meteen gecontroleerd.

Het is heerlijk om na lange tijd weer eens in Hongarije te zijn. Ik heb er fantastische herinneringen aan, vooral in die eerste jaren nadat het land vrij was geworden van de communistische dictatuur. Namens de divisie was ik toen nogal vaak in Hongarije, met name om te helpen bij pogingen de bezittingen die de kerk in de jaren van communistische overheersing was kwijtgeraakt weer terug te krijgen. Daarbij konden we toen uitzonderlijke successen boeken. Boedapest is de enige stad waar ooit een regeringsauto mij bij de trap van het vliegtuig kwam afhalen. Ik moet toegeven dat het maar een keer is gebeurd, maar toch . . .

Er kwam dit keer geen auto met het Hongaarse vaandel naar het vliegveld om mij te af te halen, maar ik werd vrijdag j.l. niettemin hartelijk verwelkomd. Op zaterdag preekte ik in een van de lokale gemeenten in Boedapest. Gisteren werd ik over ca. 150 vervoerd naar de oever van het befaamde Balatonmeer. In de communistische tijd was het een luxe recreatieregio en vaak een ontmoetingsplaats voor mensen uit Oost- en West-Duitsland. Het was mogelijk om zowel uit het Oosten als uit het West hiernaartoe te komen. Nu is het goeddeels vergane glorie. De Adventkerk bezit hier echter nog een soort camp site, waar bijeenkomsten kunnen worden gehouden. Naar huidige maatstaven is het een tikkeltje primitief, maar het voorziet nog steeds in een behoefte.  61 Hongaarse Adventpredikanten zijn hier vier dagen samen, voor een pittig programma met o.a. 7 presentaties van mij waar steeds 5 kwartier voor is uitgetrokken. Ik ben nu halverwege! Donderdag volgt nog een lezing op het seminarie in Boedapest, en dan hoop ik vrijdag in de loop van de dag weer thuis te zijn. Als ik tenminste voor die tijd niet wegens insluipen in een gebouw ben gearresteerd.