Mijn vrouw vergezelde me dit weekend naar België. Gebruik makend van een speciale weekendaanbieding namen we vrijdagavond onze intrek in een prettig hotel vlak bij het kerkelijk kantoor in Brussel. Helaas blijkt haast altijd dat een speciale prijs betekent dat er allerlei dingen niet zijn inbegrepen, zoals het ontbijt waarvoor per persoon vijftien euro extra wordt berekend. Vroeger, toen in een hotel verblijven nog een noviteit voor me was, liet ik me door een uitgebreid ontbijtbuffet verleiden om alles te proberen en ervoor te zorgen dat ik waar voor mijn geld kreeg. Maar nu houd ik het toch gewoon op een klein schaaltje cornflakes met yoghurt, een croissantje, een hard bolletje en een kop koffie en dat is voor vijftien euro niet echt een koopje. Maar dat terzijde.
Op zaterdagmorgen reden we bijtijds richting Luik waar ik de preek ging houden in de plaatselijke Adventkerk. We werden er buitengewoon hartelijk ontvangen en na de potluck verlieten we de Boulevard Frère Oban met bloemen en bonbons. Aangezien het een Franstalige gemeente betreft deed ik mijn best om zo goed mogelijk in het Frans te preken. Dat vereist wel een vrijwel geheel uitgeschreven tekst en resulteert in een gebrek aan spontaniteit en minder oogcontact met de mensen in de kerkzaal—althans zo ervaar ik dat zelf. Volgens mijn vrouw mankeert er ook nog wel wat aan mijn uitspraak, maar de Luikenaren waren zo vriendelijk om daar niets van te zeggen. Ik denk trouwens dat mijn Frans zeker zo goed is als het Nederlands van de nieuwe Belgische minister-president. Er waren, naar ik schat, zo’n tachtig of negentig aanwezigen, waaronder verrassend—en verheugend—veel jongeren en een flink contingent ‘nieuwe’ Belgen, vooral afkomstig uit Rwanda.
Van Luik reden we ’s middags naar Genk, waar Hans Jongkind en zijn vrouw wonen—Nederlanders die hun gehele leven in België hebben gewoond en gewerkt. Hans is nu met emeritaat. Het was een excellente gelegenheid om weer eens even bij hen langs te gaan en bij te praten.
Gisteren, zondag, was er een vergadering van het bestuur van de Adventkerk in België en Luxemburg. We vergaderden in een prettige en ontspannen sfeer, maar een gehele dag een tweetalige vergadering voorzitten is een intens gebeuren, en na afloop van zo’n dag moet ik wel even weer op adem komen. Maar er zijn een aantal belangrijke dingen op de rails gezet en ook de definitieve begroting voor 2012 kon worden afgestemd. De mededeling van de penningmeester dat de kerkelijke inkomsten in 2011 zeer aanzienlijk (als ik het goed uitgerekend heb, met zo’n acht procent) zijn gestegen was natuurlijk fantastisch nieuws.
Vandaag ontmoeten we een echtpaar dat uit Finland afkomstig is; beiden werken nu voor de Finse vertegenwoordiging bij de EU. Ik leerde hen kennen toen ze in Finland voor de Adventkerk werkten en ontmoette hen later weer een aantal keren toen ze als ‘zendelingen’ naar Pakistan waren uitgezonden. We gaan vandaag met ze lunchen en we krijgen daaraan voorafgaand een korte tour door het Europese Parlement. Verder houden we het vandaag wat rustig en zullen we wat toeristische dingen doen. Morgen is het dan weer een volle dag, met o.a. een bijeenkomst van de predikanten. Daarna reizen we weer richting Zeewolde. Maar a.s. zaterdag ben ik weer terug om te preken in een Roemeens sprekende gemeente even buiten Brussel en dan ben ik hier opnieuw gedurende een dag of vier, o.a. voor een bijeenkomst, op zondag, van alle ouderlingen. Daarna is het programma weer wat kalmer, maar al met al houdt het werken in het Zuiden me wel van de straat.
Zo af en toe vraag ik me wel eens af of ‘een man op mijn leeftijd’ nog wel met een dergelijk karwei bezig zou moeten zijn. Maar dan zie ik een Amerikaanse presidentskandidaat van 76 jaar of een paus van boven de tachtig en dan denk ik dat ik misschien nog wel even meekan (ook al zou ik er misschien beter aan doen me maar niet met de paus te vergelijken). De vorige voorzitter van de Generale Conferentie, dr. Jan Paulsen, is nu 76 jaar oud. Hij is nog zeer actief. Hij schreef me onlangs (en daarbij bedoelde hij zichzelf): Ik wist niet dat een gepensioneerde het nog zo druk kan hebben. ‘Join the club,’ dacht ik