Voor veel mensen zijn er slechts twee soorten personal computers en laptops. Je hebt Apple en daarnaast heb je andere merken. Apple-adepten kunnen zich niet meer voorstellen dat ze een HP, een Dell, een Toshiba, of een Acer of wat dan ook zouden kopen. Apple is voor hen in alle opzichten superieur, technisch en esthetisch. Zowel mijn zoon als mijn dochter zijn het erover eens dat het tijd wordt dat ik in hun spoor volg en mijn Acer inruil voor een Apple. Wel, wie weet! Ik hik nog wel wat aan tegen de kosten van het specifieke type dat ik dan graag zou willen hebben, maar het zou misschien wel verstandig zijn om mijn nu vijf jaar oude apparaat met pensioen te sturen. Het ding heeft zich prima gedragen en laat zich overal mee naartoe slepen, maar een vijf jaar oude laptop is zo langzamerhand antiek. Ik zie wel op tegen het overzetten van alle bestanden van de ene naar de andere laptop (daar heb ik niet zulke goede ervaringen mee) en ik word nog af en toe geplaagd door de twijfel of ik niet eerst een Ipad zal aanschaffen. (Dat zou dan natuurlijk een Ipad 3 moeten zijn.) Een naderende beslissing begint zich echter af te tekenen.

Mijn enthousiasme voor de Apple producten is de afgelopen dagen nog aanzienlijk toegenomen nu ik een flink stuk gevorderd ben in de biografie die Walter Isaacson heeft geschreven over de onlangs overleden Apple-guru Steve Jobs. Het boek is niet alleen heel goed geschreven—daar staat de naam van de auteur die ook fascinerende biografieën heeft geschreven over o.a. Kissinger en Einstein— borg voor. Deze biografie is ook bijzonder vanwege de geniale, maar in veel opzichten bizarre, en dikwijls ronduit onaangename hoofdpersoon. Maar, ook al kun je je afwisselend verbazen en ergeren aan bepaalde aspecten van Jobs persoonlijkheid, dat neemt niet weg dat het levensverhaal van deze unieke man, en van de mensen die hij om zich heen wist te verzamelen, buitengewoon inspirerend is. Hier is een visionary die in nauwelijks dertig jaar vanuit de garage naast zijn ouderlijke woning een bedrijf wist te ontwikkelen dat momenteel genoeg cash heeft om het Griekse schuldenprobleem in een keer op te lossen.

Wat mij tot dusverre (ik ben nog maar halverwege de bijna 600 bladzijden) misschien wel het meest frappeerde, is een opmerking die ik op bladzijde 58 tegenkwam. Het betreft een citaat van Bono, de Ierse popzanger, over het Californische milieu waarin de innoverende computertechniek en de schepping van de daaruit voortvloeiende producten op een merkwaardige manier bleek te gedijen. Ik citeer: The people who invented the twenty-first century were pot smoking, sandal-wearing hippies from the West Coast, like Steve, because they saw differently. The hierarchical systems of the East Coast, England, Germany and Japan do not encourage this different thinking. The sixties produced an anarchic mind-set that is great for imagining a world not yet in existence. [De mensen die de eenentwintigste eeuw uitvonden waren marihuana-gebruikende hippies op sandalen aan de westkust van de VS, zoals Steve, omdat zij op een andere manier naar de dingen keken. De hiërarchische systemen van de oostkust van de VS, van Engeland, Duitsland en Japan moedigen deze andere denkmanier niet aan. De jaren zestig deden een soort anarchistisch denkpatroon ontstaan dat je nodig hebt om je een wereld voor te stellen die nog niet bestaat.]

Voor iemand als ik die zo intens bij het kerkelijk leven betrokken is, ligt het voor de hand om meteen een brug te slaag naar het wereldje waarin ik thuis ben. Onwillekeurig kwam de gedachte bij mij op dat de woorden van Bono misschien ook wel een toepassing hebben in het kerkelijk domein. Ik wil niet suggereren dat we in de kerk een nieuwe manier van denken kunnen stimuleren door het gebruik van marihuana en van andere geestverruimende producten te promoten en door ons alternatiever te kleden. Maar zou er een kern van waarheid kunnen schuilen in de gedachte dat wellicht ook in kerkelijke kringen een nieuwe manier van denken wenselijk is; een manier van denken die buiten de geijkte paden wil gaan en die je nodig hebt om je een situatie voor te stellen die nog niet bestaat (dromen over de toekomst, noem je dat), maar die pas tot stand komt als je de bureaucratische modellen die in de kerk zo vaak de overhand hebben gekregen, kunt loslaten. En gelovige mensen hebben toch immers op hun manier toegang tot Geestverruimende middelen?

Deze boeiende gedachten kwamen bij me boven toen ik gisteravond rond negen uur, na gedane (goeddeels bureaucratische) kerkelijke arbeid, vlak bij het Brusselse Gare Midi, op een terras, naast het hotelletje waar ik de nacht ging doorbrengen, nog even een aantal bladzijden in de biografie van Jobs las. Aangezien het een Marokkaans restaurantje betrof leek thé de menthe mij een passend drankje. Misschien is het een beetje geestverruimend en zou ik dat vaker moeten bestellen!