Zoals gebruikelijk kijk ik, als ik thuis ben, ’s ochtends om kwart voor zeven naar het RTL4-nieuws. Sinds geruime tijd is er, aan het einde van de uitzending, een stelling waarop je kunt reageren. Je kunt dan kiezen uit twee mogelijkheden. Vanmorgen werd de kijker gevraagd of het een goed idee zou zijn om de voorgenomen BTW verhoging enige tijd uit te stellen. (Ik kan de uitslag redelijk zeker voorspellen!) Toen ik vervolgens even naar het nieuws keek op de website van de Volkskrant werd me om een andere keuze gevraagd, namelijk of ik al dan niet instemde met de kritiek op de PVV. Dit soort simpele enquêtes worden ons dagelijks aan de lopende band voorgeschoteld. Ik zie er het nut niet van in en negeer ze meestal.

Maar het kunnen kiezen met betrekking tot allerlei zaken schijnt wel steeds belangrijker te worden. Denk maar aan alle idol-achtige programma’s. In de politiek is het D-66 ‘kroonjuweel’ van een gekozen burgemeester onlangs ook weer van stal gehaald. De burgers moeten toch uit verschillende mogelijkheden kunnen kiezen als het om hun burgervader gaat, is de gedachte.Ja, misschien is dat wel een goed idee, maar misschien ook niet. Want wat weten de burgers eigenlijk van de verschillende kandidaten? Moeten ze afgaan op het uiterlijk en een goede babbel? Of op hoe de man of vrouw in kwestie ‘overkomt’? Of op hoe goed hij zich kan weren in een debat met de andere kandidaten? Kunnen de burgers echt een oordeel vellen over de geschiktheid van de verschillende pretendenten voor deze best wel complexe functie?

Sinds kort schijnt het gewoonte te worden om lijsttrekkers voor de verschillende politieke partijen te kiezen. We herinneren ons de nek-aan-nek-race tussen Mark Rutte en Rita Verdonk. Vreemd toch, in retrospect, dat zoveel mensen aan Rita de voorkeur gaven? Onlangs won Diederik Samson de strijd om het PvdA lijsttrekkerschap van een reeks andere rode voormannen en –vrouwen. De tijd zal het leren of het een goede keuze was. Ik heb nog zo mijn twijfels.

En nu moeten de CDA-leden dus kiezen tussen zes personen die zich allemaal heel geschikt vinden om de CDA-kar te gaan trekken en ervoor te zorgen dat op 12 september het Christen-Democratisch Appel weer in volle glorie haar plaats in de Nederlandse politiek kan gaan innemen. Dat zal nog een hele toer worden. Ooit heb ik een keer op het CDA gestemd. Er moet nu nog heel wat gebeuren voordat ik die keus opnieuw zal maken als ik in het stemhokje sta.

Ik mag niet mee-kiezen voor de CDA lijsttrekker, want ik ben nu eenmaal geen partijlid. Maar stel dat ik lid van die club zou zijn. Wie zou ik dan moeten kiezen? Ga ik dan af op de ‘helderheid’ van Henk (Bleker)? Of kies ik voor de ervaring van de oersaaie Van Haersma-Buma? Of lijkt mij, enigszins geïnspireerd door mijn Noord-Hollandse achtergrond, de wethouder van Purmerend, Mona Keijzer, wel een goede gok? Want deze dame heeft toch wel een zekere frisheid die meneer Marcel Wintels duidelijk mist.Zou het, al met al, toch niet beter zijn als een partijbestuur dat de mensen goed kent een dergelijke beslissing neemt? Er zijn ongetwijfeld stevige argumenten pro en contra.

Het echte kiezen komt pas op 12 september. Er valt heel wat over te zeggen, maar misschien is het belangrijkste principe wel dat we het pas waard zijn om aan het democratisch proces deel te nemen als we ons goed in de materie verdiepen en echt weten welke opties er zijn. En als christen moet ik me daarbij vooral ook laten inspireren door de idealen van het evangelie en niet voornamelijk door de spagaat tussen ‘links’ en ‘rechts’.

Later in het jaar zal de Nederlandse Adventkerk weer haar leiders kiezen voor de komende vijf jaar. Daarvoor hebben we een wat merkwaardig systeem, maar over het algemeen werkt het redelijk. Zolang er geen beter systeem is moeten we het ermee doen. Maar waarop gaan de mensen die in eerste instantie de keuze zullen maken (om die vervolgens aan alle afgevaardigden voor te leggen) af? Zoeken zij leiders die veel verstand hebben van organisatorische processen? En die vooral ook een solide kennis hebben van de financiële aspecten? Is het belangrijk dat ze goed kunnen preken? Dat ze communicatief zijn en een energieke uitstraling hebben? Het is prachtig als je al die aspecten in een en dezelfde persoon vindt. Maar als ik deel uit zou maken van het ‘kiescollege’ (het ‘benoemingscomité), dan zou ik me vooral afvragen of er mensen bij zijn die een duidelijke visie hebben voor de kerk en deze ook op anderen kunnen overbrengen. Dat is, volgens mij, het allerbelangrijkste.

Intussen blijf ik de strijd tussen de CDA kandidaten met veel belangstelling volgen. En daarbij zal ik er vooral ook op blijven letten of ik een stuk heldere, christelijk geïnspireerde, visie ontdek.