In 1995 bezocht ik voor de eerste keer Albanië. In de jaren die volgden—en waarin ik behoorde tot de staf van de TED (het regionale kantoor dat de werkzaamheden van de Adventkerk in zo’n 35 verschillende landen coördineerde) werkte, maakte ik heel wat reizen naar Europa ‘s minst bekende land. Vaak ging ik er heen vanwege organisatorische kwesties of juridische problemen, maar ook om dingen die verband hielden met de relatie tussen kerk en overheid. Ik herinner me de eerste keer dat ik op de ‘internationale luchthaven’ van Tirana aankwam.De aankomsthal was een ruimte van hooguit 15 bij 10 meter. Na minstens een half uur werd de bagage van de passagiers de sombere ruimte binnengereden. Er was geen bagageband, maar alles werd in een hoek opgestapeld (gegooid zou misschien een toepasselijker woord zijn) en je moest dan maar trachten je koffer te ontdekken en je bagage uit de berg van graaiende mensen veilig te stellen. Vervolgens moest je een gevecht aangaan met de taxichauffeurs die je naar hun (waarschijnlijk in Duitsland gestolen) Mercedes probeerden te loodsende, om je via een smal weggetje vol diepe gaten naar de ca. 15 kilometer verder geleden hoofdstad Tirana te vervoeren.

Meestal logeerde ik in die dagen in een klein hotelletje in Tirana met minimale faciliteiten, waar de douche hooguit eens per week werd schoongemaakt en een ontbijt werd geserveerd waar gevangenen in de Bijlmerbajes hun neus voor zouden ophalen. Maar de weinig scrupuleuze eigenaar durfde wel ruim 100 dollar per nacht te vragen. Ja dollars, want in de eigen munt, de Lek, was hij niet geïnteresseerd. De situatie in Albanië was in die tijd, zo kort na de bevrijding uit het totalitaire systeem van Hoxha en consorten, nog uiterst onoverzichtelijk en ‘law and order’ stond op een heel laag pitje.

Ook in de kerk was destijds, om het voorzichtig te zeggen, bepaald geen sprake van een stabiele situatie. Er was jarenlang weinig continuïteit in het leiderschap en de kerk groeide maar uiterst traag.

Het is nu twee decennia geleden sinds de Adventkerk na lange afwezigheid weer met haar activiteiten in Albanië kon beginnen. Dit weekend wordt daarom het twintigjarig jubileum van de kerk in het land gevierd. Er zijn enkele gasten vanuit het buitenland gekomen. Het deed mij erg veel genoegen om ook uitgenodigd te worden. Het doet goed te merken dat mijn inspanningen van destijds om allerlei problemen te helpen oplossen niet geheel zijn vergeten!

Morgen zal ik het verhaal horen van hoe het de kerk in de afgelopen jaren is vergaan. Ik ben hier sinds 2001 niet geweest. Ik ben benieuwd of ik nog veel gezichten zal kunnen herkennen.Ik zal uitkijken naar Manoli, de man die mij destijds zo vaak in het aftandse volkswagenbusje van de ‘Albanian Mission’ naar de verschillende hoeken van het land heeft vervoerd. Hij moet nu ver in de zeventig zijn, maar ik hoorde dat hij er morgen ongetwijfeld zal zijn. En terecht, want hij heeft op zijn manier meer voor de kerk in zijn land gedaan dan ik.

Intussen is Albanië behoorlijk opgestoomd in de vaart der volken. De reizigers die het land anno 2012 door de lucht binnenkomen worden nu verrast door de relatief kleine, maar hypermoderne terminal. Het smalle weggetje naar het vliegveld heeft plaatsgemaakt voor een ruime tweebaansweg. Overal verrijzen nieuwe gebouwen. Via een heuse vierbaansweg reden we naar Durres, de plaats aan de Adriatische kust, op zo’n 30 kilometer van de hoofdstad. Samen met de andere gasten ben ik ondergebracht in een luxe hotel dat ook aan de Griekse of Turkse kust niet zou misstaan.

Kortom, deze hernieuwde kennismaking met het Albanië van nu is heel aangenaam.Ik zie uit naar de dag van morgen, als we met de Albanese kerkleden terug zullen blikken op 20 jaar Adventgeschiedenis in dit deel van Europa dat zo lang totaal geïsoleerd was en waar lange tijd godsdienst volledig taboe was. Ik heb begrepen dat men voor de zondag een min of meer toeristisch programma voor ons heeft.Voor maandag staat eerst een bezoek aan de minister van Cultuur op het programma en vervolgens een ontvangst door de heer Berisha, de minister-president van Albanië. Maar daarover meer in mijn volgende blog.