Kinderen bepalen in belangrijke mate je leven. Vaak zijn mensen bereid een enorme hoeveelheid moeite te doen en veel geld uit te geven in hun pogingen om kinderen te verwekken of te adopteren.  Wie in de Bijbel gelooft zal zich daarbij geïnspireerd weten door het feit dat direct na hun schepping de eerste mensen de opdracht kregen om zich te vermenigvuldigen. Kennelijk werden ze door de Schepper zo uitgerust dat het niet alleen maar een vervelend corvee was om daaraan gehoor te geven, maar juist een plezierige bezigheid zou zijn. Voor de verdedigers van de evolutiegedachte is het zonneklaar dat de natuurlijke selectie ervoor zorgde dat zich allerlei eigenschappen ontwikkelden die het mogelijk maakten dat de verschillende levensvormen zich met enthousiasme zouden voortplanten.

Iedereen die kinderen heeft weet echter dat het krijgen en grootbrengen van kinderen meer is dan een optelsom van een aantal biologische factoren en het deelhebben aan een reeks sociale wetmatigheden. Voor bijna iedereen die het heeft meegemaakt is de geboorte van je kind of je kinderen een gebeurtenis die je je leven lang bij blijft. Natuurlijk is daarmee niet gezegd dat iemand die, bedoeld of onbedoeld, geen kinderen heeft gekregen, tot een armzalig bestaan veroordeeld is. Maar, hoe dan ook, het al dan niet krijgen en opvoeden van kinderen is een belangrijk aspect van je leven.

Het krijgen en hebben van kleinkinderen ligt enigszins in het verlengde hiervan, maar is toch weer anders. Geldt voor het krijgen van kinderen soms dat je rustig moet afwachten, wat het krijgen van kleinkinderen betreft is dat nog vaker het geval. Menig ongenoegen (om het zwak uit te drukken) is ontstaan als schoonmoeders of moeders steeds maar weer vol ongeduld de vraag stelden wanneer ze nu eens oma zouden worden.

Maar, als het gebeurt, wordt dat gewoonlijk met veel vreugde onthaald. Ik herinner me hoe, nu ruim vijf jaar, geleden, onze zoon ons vanuit Zweden belde en ons vertelde dat wij binnenkort opa en oma zouden worden.  Dat was geweldig nieuws.  Onlangs las ik ergens een uitspraak (van wie weet ik niet meer): ‘Kleinkinderen zijn Gods manier om ons compensatie te geven voor het feit dat we oud beginnen te worden!’ Daar zit veel in.

Dat is dan ook zo ongeveer het gevoel dat ik heb nu mijn vrouw en ik weer eens in Zweden zijn en onze kleinkinderen een dag of tien intensief kunnen meemaken. Ik verbaas me erover dat de oudste van de twee, die nu bijna vijf jaar oud is, weer zo snel aan opa en oma gewend is.  De jongste is ruim een jaar, maar is gelukkig ook bepaald niet eenkennig. Het samenzijn met onze kleinkinderen doet echter wel af en toe ook een ander citaat bij mij bovenkomen: ‘Een uur met je kleinkinderen maakt dat je je weer jong voelt, maar als het langer duurt, word je heel snel ouder!’ Zojuist ben ik met de bijna vijfjarige Leah naar een kleine speeltuin geweest. Opa moest haar driewieler tegen de heuvel opduwen. Hij moest natuurlijk ook de schommel steeds een flinke duw geven en allerlei andere speeltoestellen in beweging zetten. En natuurlijk wist Leah op de terugweg wel een plek te vinden waar je een ijsje kon kopen.’ Al met al een flinke inspanning. Inmiddels is ook vastgesteld dat je op opa’s laptop Youtube filmpjes van Donald Duck (Kalle Anka in het Zweeds) of Micky Mouse (de Zweedse naam ben ik ven vergeten) kunt bekijken. En opa wordt uiteraard ingeschakeld bij het voorlezen uit de voorraad Nederlandstalige boekjes die regelmatig door opa en oma wordt aangevuld. En aangezien de kindertjes tweetalig worden grootgebracht, vinden de verhaaltjes gretig aftrek.

Hoe komt het dat kleine kinderen die je maar hooguit twee keer per jaar een tijdje ziet zoveel voor je betekenen en dat zij op hun beurt zo snel vertrouwd zijn met twee oudere mensen die maar zo af en toe eens langskomen en maar zo af en toe op Skype verschijnen. ‘Familie’ is en blijft een mysterieus verschijnsel, maar je zou het niet graag willen missen.