[Woensdagmorgen 7 november, 7 uur].  Zojuist heb ik de televisie aangezet in mijn hotelkamer in Kortrijk, waar ik gisteravond een belangrijke afspraak had. Ik had gehoopt op een overwinning van Obama en die hoop werd gelukkig realiteit: Barack Obama mag nog vier jaar in de VS regeren. Het worden moeilijke jaren voor hem, want hij zal heel veel tegenstand krijgen van het Congres dat republikeins blijft. Maar alles is beter dan een republikeinse president, of die nu Bush of Romney heet.  Mijn meeste Nederlandse blog lezers zullen het daarmee eens zijn. Als Nederlanders hadden moeten kiezen tussen Obama en Romney, dan had de zittende president met zo’n tachtig procent op zijn sloffen gewonnen!  Maar veel Amerikaanse lezers van de Engelstalige versie van mijn blog zullen in mineur zijn, want helaas stemt een zeer aanzienlijk deel van de Amerikaanse christenen, inclusief adventisten, republikeins. Ik zal dat nooit kunnen begrijpen. Terwijl ik deze regels schrijf, luister ik naar de speech waarin Romney zijn nederlaag toegeeft met opmerkelijk verzoenende woorden. Het wachten is nu op de overwinningsspeech van Obama.

Ook in een ander groot land zijn deze week verkiezingen, namelijk in China, waar overmorgen de nieuwe leider wordt gekozen. Dat gaat wel heel anders dan in de VS, maar daarom is het niet minder belangrijk.

Ja, en ook de Nederlandse Adventkerk is in de ban van verkiezingen. Afgelopen zondag werd tijdens de tweede dag van het vijfjaarlijkse congres de nieuwe voorzitter van de kerk gekozen. Het was bloedstollend spannend, maar uiteindelijk werd Wim Altink in zijn voorzittersrol geprolongeerd. Ik hoopte op dat resultaat. Maar net als Obama heeft hij te maken met aanzienlijke groepen die een andere leider wensten. Ik ben blij dat hij desondanks bereid is om leiding te blijven geven aan de kerk. Hij heeft gemerkt dat het soms een heel ondankbare rol is. Gelukkig heeft hij te maken met een kerk en mag je van kerkleden verwachten dat de keuze van de meerderheid wordt gerespecteerd en dat men achter de gekozen leider gaat staan en hem steunt. We bidden hem sterkte toe.

Maar ik begin ook met andere gevoelens aan deze dag. 7 november is de verjaardag van mijn moeder. Het is vandaag precies honderd jaar geleden dat zij werd geboren. Helaas werd zij geen honderd maar moesten wij tevreden zijn met 79 levensjaren.  Het is al weer 21 jaar geleden dat we haar wegbrachten naar de begraafplaats in Zeist.  Op 8 november was de verjaardag van mijn jongste zus. Zij zou morgen 62 zijn geworden, maar zij heeft met ongeveer de helft van dat aantal jaren genoegen moeten nemen. Het is niet iets waar ik elke dag aan denk, maar zo af en toe komt het boven en onderstreept het weer eens even dat we allemaal steeds maar een dag tegelijk ontvangen en niet weten waar de teller blijft steken.

Maar elke dag brengt ook weer verrassingen. Toen ik een half uurtje geleden mijn e-mail opende, zag ik dat er een uitnodiging was om een adventistisch theologencongres bij te wonen in maart van volgend jaar in Beiroet en om daar een onderwerp te presenteren. Ik hoopte op een dergelijke uitnodiging maar had het eigenlijk niet verwacht nu ik toch al enige tijd ‘in ruste’ ben.

Met al deze gemengde gedachten ga ik nu eerst maar eens even ontbijten. Ik wacht daarna de morgenspits even af, lees een hoofdstuk in de biografie die ik onderhanden heb (dit keer over de grote, maar soms uiterst merkwaardige, filosoof Ludwig Wittgenstein) en rijd dan de ruim 280 kilometer naar Zeewolde. Ongetwijfeld kan ik onderweg nog heel van analyses van de verkiezingen in de VS van Amerikadeskundigen beluisteren!