(Woensdagavond 28 november) Dit wordt een korte blog. Als je vermoeid bent, raak je wat extra vatbaar voor een griepje en dat is helaas op dit moment mijn lot.  Maandag kwam ik thuis na een soort van achtdaagse veldtocht. Samen met mijn vriend en collega Peter Roennfeldt maakte ik een intensieve tournee door Belgie en Luxemburg. Hij deed zo’n 70 procent van alle gepraat, terwijl ik ruim 2300 km aan het stuur zat.  In totaal hadden we 17 bijeenkomsten, verdeeld over acht dagen, met daartussen door de nodige informele contacten. Peter woont nu in  Australie, maar heeft tien jaar in Europa gewoond and komt hier nog enkele malen per jaar. Hij is, wat in het jargon heet, een ‘church growth consultant’. Hij heeft tussen een reeks lezingen in Duitsland en bezoeken aan enkele Deense ‘church plants’ ruim een week voor ons in Belgie vrijgemaakt en heeft een aantal presentaties gegeven over kerkgroei—door middel van het ‘planten’ van kerken, het werken met kleine groepen, het organiseren van Alpha-cursussen, enzovoort. We hebben met groepjes mensen gepraat die belangstelling hebben getoond om met een kerkgroei-initiatief aan de slag te gaan en met enkele kerkbesturen over hoe men een plaatselijke gemeente zou kunnen revitaliseren.

Het was voluit de moeite waard. Aan de ene kant hoor je tijdens zo’n reeks bezoeken van teleurstelling en frustratie. Men heeft al zoveel geprobeerd en met zo weinig succes!  Maar je ontmoet ook allerlei mensen die vragen om advies en training en die zeggen: ‘Geef me het gereedschap’. En zo hebben we naar mogelijkheden gespeurd en daar moet dan natuurlijk in de komenden maanden op worden voortgebouwd.

Maar het kost wel een flinke portie energie. Het herinnert me aan wat Jan Paulsen, de vroegere voorzitter van de Generale Conferentie, vorige jaar eens tegen me zei: ‘Ik wilde dat ik dertig jaar geleden de ervaring had die ik nu heb en dat ik nu de energie zou bezitten die ik toen had.  (Ik denk aan zijn naam omdat ik een paar dagen geleden toevallig een email van hem had waarin hij vertelde over het prive-bezoek dat hij heeft gebracht aan de Koning van Noorwegen; en nu we het toch over vroegere Generale Conferentievoorzitters hebben: Robert Folkenberg mailde me deze week om me te laten weten dat hij mij via LinkedIn voor een aantal gebieden van expertise heeft aangeprezen.  Dat ik dat nog eens mocht meemaken, want we hebben ooit diverse malen flink de degens gekruist.)

Vandaag ben ik even heen en weer gegaan met de trein naar Brussel om een vergadering te leiden van het Dagelijks Bestuur. We zijn maar tot de helft van de 46 agendapunten gekomen. Het kostte mijn collega’s de nodige inspanning om mijn knierpend stemgeluid te verstaan, ongeacht of ik Nederlands of Frans sprak.  terwijl ik deze regels schrijf ben ik weer bijna thuis.  Vroeg naar bed en dan morgenochtend nog snel een paar Sinterklaascadeautjes kopen die hopelijk nog op tijd bij de kleinkinderen in Zweden zullen arriveren.

En met deze korte, en tamelijk saaie, blog moet u het dit keer doen. Volgende week hoop ik weer in betere vorm te zijn.