Daily Archives: Mei 3, 2013

Trauma

 

Eindelijk is het zover. Al lange tijd was ik van plan thuis de televisie, het internet en de vaste telefoon te integreren. Twee weken geleden heb ik eindelijk bij UPC de Horizon media box besteld, met de diensten die we denken nodig te hebben. UPC heeft keurig mijn abonnement bij mijn huidige ‘provider’ opgezegd en ervoor gezorgd dat mijn KPN telefoonabonnement  beëindigd wordt. Ik ontving de nieuwe spullen en ben een flink stuk gevorderd met het installeren van al dat moois. De media box werkt naar wens en ik kan meer televisiekanalen ontvangen dan ooit te voren. Er zijn nog wel wat geheimen die me tot op heden niet geheel zijn geopenbaard en hoe de twee afstandsbedieningen van media box en televisie precies op elkaar kunnen worden afgestemd is me nog maar ten dele duidelijk. In de loop van de volgende week wordt mijn huidige internet-service gestopt en dan zal moeten blijken of mijn laptop en die van mijn vrouw inderdaad met de beloofde snelheid draadloos via de media box hun werk zullen doen.

Ik kan niet ontkennen dat ik altijd ontiegelijk opzie tegen dit soort technische klusjes. Het kost me veel tijd voordat ik precies in de gaten heb welke snoeren waar moeten worden aangesloten en op welke knoppen ik vervolgens in welke volgorde moet drukken. En ik heb een diepe onderliggende vrees dat ik door iets verkeerd aan te sluiten de zaak zal opblazen.  Waarschijnlijk is de vrees het gevolg van een ernstig trauma dat ik in mijn kinderenjaren heb opgelopen.

In het begin van de jaren vijftig van de vorige eeuw ontvingen we thuis nog steeds regelmatig pakketten van een weldoener uit de Verenigde Staten. Er was een uitgebreid charitatief programma dat ervoor zorgde dat Amerikaanse goede geesten de adressen ontvingen van Nederlandse gezinnen die nogal berooid uit de moeilijke jaren van de Tweede Wereldoorlog waren gekomen. Een dame uit de stad Lexington in de Amerikaanse staat Kentucky zorgde ervoor dat wij regelmatig een pakket ontvingen. Kennelijk was er correspondentie geweest tussen mijn vader en deze mevrouw, waarin mijn vader te kennen had gegeven dat ons gezin helaas geen radio bezat. Prompt kwam er in het volgende pakket een dergelijk instrument.

Ik herinner me als gezin hoe we rond de tafel in de woonkamer verenigd waren toen mijn vader het pakket ontmantelde en het toestel tevoorschijn haalde. Ik zie het nog voor me: een klein apparaat van bruin bakeliet, met aan de voorzijde een aan/uit knop en een grote ronde knop waarmee de zenders konden worden opgezocht. Aangezien mijn vader van beroep elektriciën was, kostte het hem weinig moeite de Amerikaanse stekker te vervangen door een Nederlandse. Toen kwam het grote moment: de stekker werd in het stopcontact gestoken, er werd aan de ronde knop gedraaid, en, zowaar, er klonk muziek. Maar dat duurde niet lang. Er begon een vreemde geur uit het apparaat op te stijgen en toen stopte het geluid even abrupt als het was begonnen. De radio was onherstelbaar beschadigd. We wisten helaas niet dat er in de VS een ander voltage was dan in Europa en toen er 220 volt doorheen ging was het met de pret bijna ogenblikkelijk gedaan.

Ik kan me weinig dingen uit mijn jeugd herinneren die me zo intens frustreerden als die ervaring.  We hadden ons er zo op verheugd. Eindelijk hadden wij ook een radio. Maar de vreugde duurde hooguit drie minuten. Toen was het over en uit. En sindsdien ben ik mijn gehele leven voorzichtig geweest met het aansluiten van elektrische apparaten. En dus ging ik ook bij het installeren van mijn UPC-wonder met grote voorzichtigheid te werk.  Tot nu toe is alles redelijk goed gegaan.  Ik heb dus reden om optimistisch te zijn ten aanzien van het verdere verloop van dit proces, ook gesteund door de plezierige gedachte dat de totale operatie me in elk geval een voordeel van tenminste 50-60 euro per maand zal opleveren.