Ooit hoorden bouwwerkzaamheden bij de basisvaardigheden van de man. Zoals elke een vrouw wist hoe je kookte en kinderen verzorgde, wist elke man hoe je aan voedsel moest komen en een huis voor je gezin moest bouwen. Door de loop van de eeuwen heeft de mens zich echter ‘ontwikkeld. Dat betekent dat we nu een aantal dingen heel veel beter kunnen en een aantal dingen helemaal niet meer.
Je eigen huis bouwen ligt niet meer binnen het bereik van de meeste mensen. Om te beginnen mag je in heel veel landen niet zomaar een huis bouwen. Veel plekken zijn niet beschikbaar als bouwgrond en allerlei dingen mag je niet doen als je niet over de vereiste diploma’s en juiste vergunningen beschikt. Ik heb de indruk dat er in Zweden op dat gebied wel heel wat meer mag dan in Nederland en dat—zeker buiten de grote stad—veel Zweden heel veel zelf aan hun huis knutselen of zelfs ingrijpend verbouwen.
Als mijn zoon hier in Zweden zijn huis zelf verbouwt is hij dan ook geen uitzondering. Misschien is het feit dat een Nederlandse gepensioneerde vader een maandje naar het Noorden trekt om daarbij te helpen dat wel. Inmiddels zijn mijn vrouw en ik heelhuids op onze plaats van bestemming, een kleine 600 km ten noorden van Stockholm, gearriveerd en ben ik vandaag (vrijdag) aan de noeste arbeid begonnen. Het gelukkige feit dat ik sabbatvierder ben betekent dat ik langzaam op gang kan komen en dat ik morgen, na één dag werken, al weer een vrije dag heb. (Hoewel gisteren toch ook al een redelijk volle dag was, waarop we uitgebreid bouwmaterialen hebben ingekocht en nog wat gereedschap hebben aangeschaft.)
Ik heb de afgelopen vijf jaar, sinds we in een nieuw appartement in Zeewolde wonen, eigenlijk geen hamer of zaag meer aangeraakt. Het enige stuk gereedschap dat af en toe uit de kast kwam was een boormachine en mijn vrouw herinnert me er af en toe aan dat zelfs dit niet vaak genoeg gebeurde en er nog steeds enkele dingen niet zijn opgehangen. Het was vandaag weer even wennen om een elektrische schroevendraaier in handen te hebben en zoiets als een cirkelzaag te bedienen. En een aantal spieren voelen wat anders aan dan gewoonlijk het geval is.
Maar naast dit (voor mij) ongewone lichamelijke werk, hoop ik de komende weken van mijn kleinkinderen te genieten en daarnaast toch ook nog wel wat te lezen en een klein beetje te werken. Wat dat laatste betreft ben ik begonnen met het hertalen van het boek Christ’s Object Lessons van mevr. Ellen G. White. Het is de bedoeling dat de Nederlandse Adventkerk een geheel frisse vertaling uitgeeft van dit commentaar op de gelijkenissen van Jezus.
En wat lezen betreft kan ik voorlopig eventjes vooruit met een dikke pil over de Geschiedenis van de Arabieren (door Eugene Rogan). Het is verbazingwekkend hoe weinig de meeste mensen (ikzelf inbegrepen) van de ingewikkelde geschiedenis van het Midden-Oosten afweten. Toen ik onlangs een weekje in Libanon was, werd ik er weer eens met mijn neus opgedrukt hoe ingewikkeld dat land in elkaar zit, met zijn christenen en moslim, maar ook zijn druzen en andere groeperingen, en zijn complexe internationale relaties. Het leek me hoog tijd daar eens wat meer van te weten te komen en dus probeer ik mijn gebrek aan kennis op dat punt nu wat bij te spijkeren. Maar voorlopig ben ik nog niet bij de moderne geschiedenis van Libanon en gaat het in het boek nog maar over de vervanging van de Mamelukken door de Ottomanen als de heersende grootmacht van de Arabische wereld!
De perikelen van de Fyra zijn eventjes ver weg. Maar mijn wekelijkse Belgische reizen behoren nu tot het verleden, dus veel hinder ondervind ik daar niet van. Het klinkt wat egoïstisch, maar daar kan ik eventjes niets aan doen! Mijn focus is een paar weken op heel andere dingen.