[Donderdag 12 september] Een paar dagen geleden kreeg ik een paperback in handen die ik nooit eerder had gezien. De titel kwam me niet direct bekend voor: Vera Korak Za: Kako najti Boga in Sebe. Bij nadere inspectie bleek het een vertaling te zijn in het Sloveens van mijn boek: Het Avontuur van je leven: Op zoek naar God en jezelf dat enkele jaren geleden o.a. in het Nederlands verscheen. Inmiddels is het boek vertaald in een tiental talen—en dus nu ook in het Sloveens. Het bleek al een jaar geleden van de pers te zijn gekomen, maar de kerk in Slovenië was nog niet eerder op het idee gekomen om dat aan de schrijver te laten weten (laat staan om toestemming te vragen) en hem een presentexemplaar te sturen! Zo gaat het helaas wel vaker in het adventistische uitgeverswereldje. Maar, zo heel erg is dat ook weer niet en eerlijk is eerlijk: de omslag van de Sloveense uitgave ziet er heel wat aantrekkelijker uit dan die van de Nederlandse of de Engelse editie.

Sprekend over het adventistische uitgeverswereldje: sinds zondagavond ben ik daar gedurende een paar dagen weer even in ondergedompeld. Namens de Nederlandse Adventkerk bezoek ik momenteel de tweejaarlijkse bijeenkomst van de mensen die in de verschillende landen van de Europese regio’s van de kerk bij het produceren en verspreiden van adventistische boeken en tijdschriften betrokken zijn. De vergadering vindt plaats in de faciliteiten van de theologische school van de Adventkerk in Belgrado (Servië). De studenten komen pas volgende week van hun zomervakantie terug en dus kunnen de ongeveer tachtig deelnemers aan deze conferentie voor een groot deel in de kamers van de studenten worden ondergebracht. Maar omdat er niet voor iedereen logeerruimte is, en omdat ik hier vroeger heel wat keertjes ben geweest en iets meer luxe toch wel prettig vind, besloot ik me als vrijwilliger aan te melden om in het nabijgelegen Best Western Hotel te logeren.

Het is interessant om weer eens in Belgrado te zijn. Ik kwam hier regelmatig in de tijd dat ik in het regionale kantoor van de kerk in Engeland werkte. Het was in de tijd van de Balkanoorlogen en de moeilijke periode daarna. Er is inmiddels wel het nodige veranderd in Belgrado, ook al zijn er nog wel wat ruïnes van de NAVO-bombardementen van 1999 te zien. Maar Servië is hard op weg een echt Europees land te worden. De somber geklede oudere vrouwen met hun onafscheidelijke zwarte hoofddoeken zijn goeddeels uit het straatbeeld van de stad verdwenen.

Woensdagmorgen werd ik om kwart over zeven bij mijn hotel opgehaald. Ik was gevraagd de morgenwijding te doen voor de staf van het kerkelijk kantoor elders in de stad. Ik ontmoette daar tot mijn genoegen ds. Djorge Trajkovski, die onlangs werd gekozen tot voorzitter van de kerk in Servië, Macedonië, Bosnië, Kosovo en Montenegro. Toen ik hem in 1995 leerde kennen was hij de voorzitter van de kerk in de kort daarvoor van Servië afgescheiden Republiek Macedonië. Ik bracht talloze bezoeken aan onze ca. 500 leden tellende kerk in dit kleine land, waar we destijds tot overmaat van ramp aan een kerkscheuring het hoofd moesten bieden.

De meeste van de problemen van de jaren negentig vormen nu nog slechts een nare herinnering. De Adventkerk in Servië met haar ongeveer 10.000 leden is een dynamische organisatie. Ons bezoek van dinsdagmiddag aan Euro Dream—het nieuwe uitgevers- en mediacentrum van de kerk op een afstand van zo’n dertig kilometer van het stadscentrum—is daarvan misschien het beste voorbeeld. In een moderne fabriekshal zijn enkele tientallen employees in twee- of drie ploegendienst (afhankelijk van de drukte) bezig met het vervaardigen van adventistische producten. Daarbij moet wel gezegd worden dat men ook commerciële opdrachten aanneemt en boeken en tijdschriften voor de kerk in andere landen vervaardigt. Maar het feit dat men tenminste 25 nieuwe titels per jaar in de Servische taal laat verschijnen is bepaald indrukwekkend!

Vrijdagmorgen hoop ik tijdig terug te vliegen naar Amsterdam. Na een paar dagen thuis ga ik, ditmaal samen met mijn vrouw, naar het adventistische opleidingsinstituut in Florence (Italië) om daar een intensieve cursus te geven over ‘de leerstelling van de kerk’.  Ik heb er zin in. Er zijn ergere dingen dan een weekje in Florence!