De toekomst van deze blogs hing deze week enige tijd aan een zijden draad. Na mijn blog van vorige week ontving ik een aantal zeer negatieve reacties—een paar kwamen als commentaar binnen op deze site maar de meeste via e-mail—van mensen die weer eens twijfelden aan mijn goede bedoelingen en zich afvroegen of ik niet beter mijn kerk zou kunnen verlaten. Zo in de trant van: Opgeruimd staat netjes! Ik kan wel zeggen dat het mij niet deert, maar dat doet het toch wel—ook al is het vaak nogal voorspelbaar van welke kanten deze geluiden komen.

Maar daar staan heel andere reacties tegenover. In een e-mail schreef iemand mij: ‘Ik moet je bekennen dat ik verschrikkelijk blij ben met je laatste schrijfsel over al dan niet bidden voor de paus. Ik heb het nl. zo moeilijk gehad met het lesboekje van het bijna afgelopen kwartaal. Ik kon er geen kant mee op en heb het dan maar verticaal laten vallen. Het is waarschijnlijk de druppel die de emmer heeft doen overlopen. We lopen mijlen achter en op die manier is het aantrekken van nieuwe leden een utopie. . . .  Ik wou je alleen maar feliciteren met dat stukje dat me een hart onder de riem is. Wel bedankt!’

Het lezen van dit soort reacties (en trouwens ook wat ik hoor als ik wekelijks in allerlei gemeenten kom) geeft me de stellige indruk dat er meer lezers zijn die mijn blogs op prijs stellen dan dat er criticasters zijn die zich eraan ergeren

Maar toch was er ook nog wel een andere reden om me af te vragen of het zinvol is met dit wekelijkse ritueel door te gaan. Ik doe dit nu bijna tien jaar. Ik schreef aanvankelijk vooral over de dingen die ik meemaak als kerkelijke functionaris en daarna als een ‘verse’ emeritus die nog op veel plaatsen kwam en nog bij veel dingen betrokken was. Hoewel ik nog steeds volle dagen actief ben, sta ik geleidelijk aan toch wat verder af van het kerkelijk bedrijf en ben ik toch ook wel aanzienlijk minder op reis. Het meeste wat ik doe beperkt zich vooral tot schrijf- en vertaalprojecten (thuis) en hier en daar het geven van seminars en cursussen. En daarover valt toch wel wat minder te vertellen.

De laatste paar jaar zijn mijn blogs dus geleidelijk aan wat beschouwelijker geworden en ik vraag wel eens af (o.a. deze afgelopen week) of het nuttig is om ermee door te gaan. Een en ander afwegende kom ik echter tot de conclusie dat ik nog maar even doorga, zolang er nog vele honderden mensen zijn die  steeds de moeite nemen enkele minuten voor het lezen van mijn wekelijkse oprispingen uit te trekken.

Veel nieuws over de afgelopen week valt er niet te melden. Natuurlijk was ik enorm onder indruk (afgelopen zondag) van de begrafenisdienst van Nelson Mandela, het rolmodel van alle rolmodellen. Ik was ook blij enkele projecten te kunnen afronden. Gisteren drukte ik op de knop van mijn ‘mail’ om het manuscript van een boek naar de Duitse adventistische uitgeverij te sturen. Zo’n moment is er een van enorme voldoening en opluchting. Het wordt een boek van ca. 200 bladzijden. Het wordt nu vertaald naar het Duits. Volgens de planning zal het in mei 2015 verschijnen. Trouwens, ik hoop in 2014 een aantal malen aan Duitse evenementen bij te dragen. Maar voorlopig ben ik vooral ook druk met voorbereidingen voor een kwartaal lesgeven (april, mei, juni) aan de Loma Linda Universiteit in Californië. In januari hoop ik de laatste hand te leggen aan een hertaling van het boek Christ’s Object Lessons. Mijn werktitel is: ‘De gelijkenissen van Jezus: Verhalen waarmee je thuis kunt komen.’

Het nieuws vanuit de kerk was de afgelopen week in hoofdzaak positief.  In de Nederlandse Adventkerk begint het digitaal communiceren met de achterban nu behoorlijk op stoom te komen. Ik moet bekennen dat ik tot voor kort nogal sceptisch stond tegenover de voornemens om het kerkblad in belangrijke mate digitaal te  maken. Het is nog steeds, denk ik, een enorme uitdaging (die niet moet worden onderschat) om grote aantallen leden (vooral van mijn generatie en nog ouder) te helpen de digitale sprong te maken. Maar wat ik de afgelopen week tijdens een redactievergadering van het project heb gezien, heeft me wel overtuigd dat het wat moois kan worden. Trouwens de nieuwe aanpak van de nieuwsvoorziening op de landelijke website van de kerk is ook een aanzienlijke verbetering. Het wordt nu de moeite waard om elke dag even te kijken!

Vanuit de wereldkerk werd de afgelopen week gemeld dat de kerk per eind september j.l.  officieel meer dan 18 miljoen leden heeft. Dagelijks worden wereldwijd ruim 3.000 personen gedoopt. De groei is weliswaar de afgelopen jaren langzamer geweest dan daarvoor, maar dat was voor een groot deel te danken aan het feit dat we ook weer veel leden kwijtraken en aan een flinke schoonmaakbeurt van de ledenlijsten in veel landen. Zo werden bijvoorbeeld in Zuid-Amerika meer dan een miljoen namen geschrapt van mensen die nog ten onrechte geregistreerd stonden. De groei vertoont wereldwijd grote verschillen, maar het voelt toch goed om bij een nog steeds groeiende beweging te horen.

Voor een opzienbarend bericht moesten we de alternatieve kerkelijke media raadplegen, want helaas grossieren de officiële kerkelijke bladen, zoals de Adventist Review, vooral in verhalen met een hoog hallelujah-gehalte. In de staat Maryland (VS) werd een zekere ds. Brett Hadley, leraar in bijbelvakken en geestelijk verzorger van een adventistische middelbare school in de staat Maryland, ontslagen. Hij had een rol gespeeld bij het huwelijk van twee vrouwen. Een van hen was zijn stiefdochter. Hij functioneerde bij die gelegenheid als ambtenaar van de burgerlijke stand  en was er niet bij betrokken in zijn hoedanigheid als predikant. Er was geen sprake van een inzegening. Toch was de conferentie die zijn werkgever is van mening dat ds. Hadley niet gehandhaafd kon worden. In de persverklaring onderstreepte men dat men deze maatregel vooral had genomen omdat de betrokkene aanvankelijk desgevraagd nogal mistig was geweest over zijn aandeel in dit gebeuren.

Het bericht heeft veel stof doen opwaaien. Op de website van Spectrum kwamen al snel zo’n 1.000 reacties binnen. Velen constateerden dat gewoonlijk zelfs veel grotere boosdoeners niet op een dergelijke, hardhandige manier worden aangepakt. Sommigen reageerden verheugd, omdat de kerk nu eindelijk eens stelling durft te nemen! Maar er waren meer stemmen van mensen die niet konden begrijpen dat de kerk op deze kille manier heeft gereageerd. In de officiële kerkelijke pers zullen we over deze kwestie naar alle waarschijnlijkheid niets lezen. Dat komt de geloofswaardigheid ervan niet ten goede. Ik vermoed dat dit homo-muisje nog wel eens een flink staartje zou zal hebben.

Ik schrijf deze blog in Staphorst (of all places) in restaurant Waanders, mijn vaste koffiestop als ik naar het Noorden rijd. Ik ben op weg naar Meppel voor een bespreking over het oecumenische 10-Verhalen project, waarin ook de Meppeler Adventkerk participeert en waarvoor ik een boekje schrijf.

Thuis staat de kerstboom er prachtig bij. Wij hopen een rustige, sfeervolle kerst te beleven. Een deel van de tijd zal ik besteden aan het veel geprezen boek van Martin Bossenbroek over de Boerenoorlog. Maar Kerstfeest blijft toch voor mij vooral ook een spiritueel gebeuren waarbij ik op een speciale manier beleef dat de Heer  bereid was de wereld–ook mijn wereld–binnen te stappen! En dat is tenslotte belangrijker dan alle mooie boeken en alle blogs bij elkaar.