Aan het einde van de jaren zestig van de vorige eeuw bracht ik dagelijks menig uurtje door in een kamertje dat zich boven de recreatiezaal in het zgn. ‘jongenshuis’ bevond en dat me, via een klein raampje uitzicht bood op de gang met de kamers van de pupillen die aan mijn zorg waren toevertrouwd. ‘Oud Zandbergen’, het huidige landelijke kantoor van de Adventkerk in Nederland, was in die tijd een onderwijsinstituut waar een groepje studenten theologie studeerde, maar waaraan ook een kleine mavo- en havo-afdeling verbonden was. Ik gaf een flink aantal uren les aan de theologische studenten, maar mijn voornaamste taak was om als preceptor de (goeddeels jonge) leerlingen te begeleiden.

Deze week bracht ik voor een groot deel in dit gebouw door. Er is nu aan vormingscentrum in gevestigd. Ongeveer acht jaar geleden, nam ik—in de periode dat ik voorzitter was van het kerkgenootschap—het initiatief om het nogal in verval geraakte gebouw geheel te renoveren en er een vormingscentrum in te vestigen. Wat ooit de recreatiezaal was is nu een geheel aan de eisen van de tijd ingerichte zaal voor cursussen en seminars en de kamers waarin ooit de studenten en leerlingen woonden zijn nu simpele maar redelijk comfortabele hotelkamers geworden. Deze afgelopen week heb ik gedurende een viertal dagen een seminar gegeven aan een twintigtal predikanten van de Adventkerk en logeerde ik pal naast de kamer die ooit als basis diende voor mijn ‘preceptors’-taken.  Het was een soort déja-vu.

De coördinator van de kerkelijke afdeling voor Vorming en Toerusting, ds. Jurriën den Hollander. had het predikantenseminar georganiseerd rond het thema van de ecclesiologie (dus: de theologie van het kerk-zijn) en mij gevraagd een 20-tal lesuren te verzorgen. Enkele jaren geleden schreef ik een boek over dat onderwerp (The Body of Christ, uitgegeven door de Review and Herald uitgeverij in de VS), dat als basis diende voor het seminar. Het werd een fijne week, waaraan ik zelf mogelijk het meeste plezier en de grootste voldoening beleefde.

Het is ten slotte geen vanzelfsprekendheid dat je collega’s nog vier dagen lang naar je willen luisteren, als je al meer dan zes jaar geleden met emeritaat bent gegaan. Van veel aspecten van het werk van de predikant in de kerk van nu weten zij immers meer dan ik, ook al heb ik me dan misschien wat meer in sommige theoretische aspecten kunnen verdiepen. Maar zij gaven me geen moment het gevoel dat het misschien beter was geweest om iemand anders uit te nodigen die nog wat meer wat de actualiteit van de Nederlandse kerk van 2014 verbonden is. Het was voor mij een beetje een uitputtingsslag, maar tegelijkertijd een groot genoegen om zo vier dagen lang intens bezig te zijn.

Het corps van Nederlandse adventistische predikanten heeft in vele opzichten in de laatste jaren een ingrijpende verandering ondergaan. De openheid naar elkaar toe en de waardering voor de onderlinge verschillen is, naar mijn indruk, sterk toegenomen. Er heeft zich een flinke verjonging van het corps voorgedaan, en hoewel de vrouwelijke collega’s nog in de minderheid zijn, zijn zij nu toch een integraal onderdeel geworden van het corps. Het was verheugend te zien hoe de predikanten zich onder elkaar ‘veilig’ voelen en hoe er zonder terughoudendheid over allerlei delicate onderwerpen van ons kerk-zijn kon worden gediscussieerd.

Het kostte me heel wat voorbereiding en het was een intense week, maar ik kijk er met heel veel voldoening op terug. Ik kan nu de knop weer even omzetten en me in de komende weken vooral gaan voorbereiden op een verblijf van drie maanden in de Verenigde Staten. Eind maart hoop ik samen met mijn vrouw naar Californië te vertrekken om drie maanden gastcolleges te gaan geven aan de theologische faculteit van de Loma Linda Universiteit. Ik beschouw het als een blijk van vertrouwen en als een grote eer dat ik daarvoor ben uitgenodigd. Maar het wordt wel weer even hard werken om mijn colleges goed voor te bereiden. En voordat wij richting Schiphol kunnen reizen zijn er ook nog wel diverse preken te houden, enkele vergaderingen bij te wonen en wat schrijfopdrachten af te werken.  Zoals het er nu uitziet wordt 2014 niet echt een rustig jaartje. Maar je kunt toch alleen maar blij en dankbaar zijn als je nog genoeg energie hebt voor een reeks taken en als je ook als gepensioneerde nog een bijdrage aan de kerk kunt leveren en er kennelijk nog steeds mensen zijn die af en toe naar je willen komen luisteren.