De afgelopen week heb ik meer naar sport gekeken dan ik gewoonlijk doe. De oogst aan Nederlandse medailles tijdens de Olympische Winterspelen in Sotsji (de naam wordt inmiddels vaak zo gespeld) wekte kennelijk mijn latente vaderlandsliefde op.  Het enthousiasme van de Nederlandse mannen en vrouwen op het Olympisch podium deed me even de waanzin vergeten die deze spelen omringt. (Is het echt verantwoord om 40 tot 50 miljard euro uit te geven voor een dergelijk festijn in een land waarin nog zoveel armoede heerst?).

Wat me bij alle media-aandacht voor de spelen vooral trof was een interview in de Volkskrant met de dominee van de kerkelijke gemeente waar Michel en Ronald Mulder, de succesvolle schaats-broers, op zondag als regel te vinden zijn. De ‘vrijgemaakt’-gereformeerde predikant vertelde over de belangrijke rol die het geloof voor de tweelingbroers speelt in hun dagelijks leven. Ook voor enkele andere media (zoals de EO) was dat element een belangrijk item.  Bij het lezen en zien van dergelijke berichten rijst natuurlijk de vraag of Michel en Ronald hun plak tenminste voor een deel te danken hadden aan de gebeden die zij naar de Heer hadden opgezonden.

Heeft geloof invloed op je sportprestaties? De 29-jarige Priscah Jeptoo vindt van wel. Zij is een overtuigd zevende-dags adventist die in november j. l. als eerste over de finish ging bij de marathon van New York. Na ruim 2 uur en 25 seconden werd zij met een voorsprong van 49 seconden de kampioen van dat belangrijke sportevenement.  De predikant van haar kerk vertelde dat alle kerkleden voor haar hadden gebeden. Had die voorbede een belangrijke rol gespeeld bij het in de wacht slepen van de 500.000 dollar prijzengeld?

En hoe is dit anders dan wat ik me herinner van de tijd dat wij—in het midden van de jaren tachtig—in het West-Afrikaanse Kameroen woonden? Na een belangrijke wedstrijd van Les Lions Indomptables (het nationale voetbalteam dat zich ‘de onoverwinnelijke leeuwen’ had genoemd), kon je hier en daar op straat restanten van kippen vinden die waren geofferd om ‘de onoverwinnelijke leeuwen’ aan een triomf te helpen.

Maar laten we  in de christelijke sfeer blijven.  Wat mag je van God verwachten?  Hoe gaat hij om met de miljoenen gebeden die elke dag hoorbaar of  heel stilletjes omhoog worden gestuurd?  Daarbij laten we de vraag waar God dan precies ‘woont’ maar even buiten beschouwing. Hij krijgt de meest uiteenlopende verzoeken. Sommigen willen regen. Anderen vragen om zonneschijn.  Dat stelt God voor een lastige keuze.

En stel dat niet alleen Priscah Jeptoo om de overwinning heeft gebeden, maar dat er ook iemand anders meedeed voor wie net zo intensief was gebeden?  Voor wie had God dan moeten kiezen? En misschien zijn sommige mededingers van de gebroeders Mulder wel net zo gelovig, maar ging de plak van goud, zilver of brons toch aan hun vrome neus voorbij. Hoe zit dat dan?

Ik kan dat probleem niet oplossen. Ik blijf ervan overtuigd dat bidden belangrijk is. Maar hoe het precies werkt blijft het geheim van de goddelijke smid. Hoe geloof of ongeloof iemands sportieve prestaties beïnvloedt—ik zou het niet precies kunnen zeggen. Natuurlijk, je kunt motivatie en rust ontlenen aan de diepste innerlijke overtuiging. Maar verder?

Er blijven  veel vragen.  Maar het staat voor mij als een paal boven water: Als geloof niet op de een of andere manier in je leven van elke dag kan worden geïntegreerd stelt het niet al te veel voor. Of je nu marathonloopster bent of in Sotsji aan het schaatsen bent—of als emeritus-predikant in Zeewolde je dagen vult—je geloof raakt  wat je doet. Vergeet het anders maar.