Ik herinner me uit mijn kinderjaren een gebeurtenis die ik destijds nogal vreemd vond. Er werd in het dorp waar ik woonde een nieuw bedrijfje geopend. Twee mannen hadden het lumineuze idee opgevat om een drijvende grasdrogerij te beginnen. Ze hadden een klein binnenvaartschip gekocht, en dat was opgetuigd met een ingewikkelde installatie. Het kon tot dicht bij het land van de boer varen die van hun diensten gebruik wilde maken. Het groene, al dan niet natte, gras werd er aan de ene kant ingekieperd en na enige tijd kwam het resultaat er droog en verpulverd aan de andere kant van de machine weer uit. Het product was vervolgens gemakkelijk op te slaan om aan de koeien te worden gevoerd als ze in de winter op stal stonden.

Het bijzondere was dat bij de officiële start van de onderneming, ‘meneer pastoor’ met een wijwaterkwast acte de présence gaf om dit project zegenen. Ik keek mijn jeugdige ogen uit, want zoiets was in het protestantse deel van ons dorp onbekend. Vele jaren later kwam ik erachter dat in mijn eigen geloofsgemeenschap onder naar Nederland gemigreerde leden de wijding (door de predikant) van woningen of voorwerpen ook heel gebruikelijk is. En ik ontdekte dat dit verre van uniek is, want ik zag dat in de nieuwe versie van het Dienstboek van de PKN (2004) ook een ‘orde voor de huiszegen’ is opgenomen.

Ik moest hieraan denken toen ik deze afgelopen week aan de keukentafel bij mijn zoon in Zweden elke dag een paar uurtjes werkte aan de overdenkingen voor een op stapel staand nieuw Dagboek. Ik schrijf voor elke dag van het jaar een korte overdenking naar aanleiding van een bekende, of minder bekende, bijbelse persoon.  Zo was een paar dagen geleden Jizrachja aan de beurt.

Misschien hebben de meeste lezers van deze blog niet direct een duidelijk beeld van wie deze Jizrachja was. Wel, hij wordt genoemd in Nehemia 12:42. Hij was de leider van het koor dat zong bij de groots opgezette wijding van de herstelde muur van Jeruzalem, na de terugkeer van een groep Judeeërs uit de Babylonische ballingschap. De wijding van dit bouwwerk, waarbij Jizrachja dus een liturgisch aandeel had, deed mij denken aan de zegening van de drijvende grasdrogerij tijdens mijn jonge jaren. En, toen ik er wat verder filosofeerde, bedacht ik dat het eigenlijk best een goed idee zou zijn om niet alleen een nieuwe kerk of een pas gekozen kerkelijke ambtsdrager te wijden, maar ook bij andere gelegenheden Gods zegen te vragen over seculiere projecten en processen, door middel van de een of andere wijdingen-ceremonie. Een oud Hollands gezegde is immers nog steeds waar: Aan God zegen is alles gelegen!

Tijdens de vlucht (gisteren) van Stockholm naar Schiphol, was een andere bijbelse persoon aan de beurt: Issaschar. Hij is misschien wat bekender dan Jizrachja.  Hij was een van de zonen van Jakob en dus de ‘vader’ van de stam Issaschar. Er wordt in de Bijbel niet veel over hem gezegd, maar wel wordt benadrukt dat de mannen van Issaschar ‘de tekenen des tijds goed aanvoelden’ (1 Kronieken 12:33).  De toepassing hiervan op gelovige mensen in onze tijd ligt tamelijk voor de hand. Ik kon deze overdenking dan ook succesvol afronden voordat de wielen van het SAS-vliegtuig de landingsbaan van Schiphol raakten.

Vandaag moeten de bijbelse personages maar even wachten, want de preek voor de gemeente in Enschede (morgen) heeft nu even een grotere prioriteit. En ik wil ook een begin maken met het lezen van een nieuw boek dat de auteur me een paar dagen geleden toestuurde:  Suffering and the Search for Meaning: Contemporary Responses to the Problem of Pain (door Richard Rice; uitgave: Downers Grove, IL: IVP Academic, 2014). Ik ben erg benieuwd naar hoe hij een en ander benadert. Volgens mij is Richard Rice een van de meest creatieve adventistische theologen van onze tijd. Ik verwacht dat dit boek mij in die mening verder zal bevestigen.