Als ik op zaterdagmorgen ergens moet preken word ik gewoonlijk ongeveer halverwege de week gebeld of gemaild met het verzoek informatie te sturen over mijn keuze van de schriftlezing en van de liederen. Soms wordt ook naar de titel of het thema van de overdenking gevraagd, en of ik bereid ben een kinderverhaal te vertellen. Aan dat laatste probeer ik zo veel mogelijk te ontkomen. Ik vind het erg lastig om een verhaal voor te bereiden als ik de kinderen niet ken en niet weet hoe oud ze ongeveer zijn. Ik heb me wat dat betreft vaak genoeg vergaloppeerd: ik zoek dan een verhaal dat geschikt is voor 6-8 jarigen en helaas blijkt de voorste rij bevolkt te worden door klein grut van 0-3 jaar!

Maar keuze van de liederen—dat is een andere kwestie. In steeds meer Nederlandse gemeenten is er sterke voorkeur voor populaire praise-songs en liederen uit de zogenaamde ‘blauwe bundel’. Afgezien van het feit dat ik de teksten van de veel praise liederen en van de  nummers uit de blauwe bundel niet erg kan waarderen, heb ik ook een heel persoonlijke reden om mijn voorkeur aan de ‘rode’ bundel—het Liedboek voor de Adventkerk te geven.

Toen die bundel nu zo’n dertig jaar geleden werd samengesteld had ik daar een belangrijk aandeel aan. Niet dat dit van meet af aan de bedoeling was, maar dit project leverde aanvankelijk zoveel geharrewar op dat de meeste beoogde medewerkers aan het project één voor één afhaakten. Een groot deel van het werk werd gedaan door Rob Schouten en mijzelf.  Rob is een dichter en schrijver die afkomstig is uit een adventistisch nest. In die jaren gaven zijn gedichtenbundels en andere activiteiten hem nog maar een bescheiden inkomen en wat aanvulling door aan het nieuwe liedboek van de Adventkerk te werken verschafte een welkome aanvulling. Nu heeft hij naam gekregen als literatuurcriticus en als vaste columnist van Dagblad Trouw.  Ik heb heel positieve herinneringen aan onze intensieve samenwerking.

Wie nieuwsgierig is naar de achtergronden van het Liedboek voor de Adventkerk, verwijs ik naar het woord vooraf (dat waarschijnlijk maar weinigen hebben gelezen).  Ik ben er nog steeds zeer aan gehecht. De meeste voldoening heb ik gevonden in het vertalen van een aantal mooie liederen van het Engels naar het Nederlands. Wie heel oplettend mijn liedkeuze volgt, zal ontdekken dat ik daar nog wel eens een lied van kies.

Mijn nauwe band met deze liedbundel maakt mij natuurlijk sterk bevooroordeeld. Maar ook los daarvan hoop ik dat het ‘klassieke’ lied niet al te zeer verdrongen wordt door de ‘blauwe’ meezingers en veelgehoorde geestelijke smartlappen. Misschien is het echter na dertig jaar wel weer eens tijd om aan een revisie of een nieuw liedboek te denken.

Of zou het geen een goede optie zijn om eens goed te kijken naar de nieuwste versie van het Liedboek van de Kerken van 2013.  Zou die bundel onze liedkeuze niet een nieuwe injectie kunnen geven?  Ik kan het van harte aanbevelen.