[Donderdagmorgen, 9 juli] Dank zij onze huidige technologie is het mogelijk, ook als je niet lijfelijk in San Antonio bent, een redelijk goed beeld te krijgen van wat zich daar afspeelt. Ik heb gisteren een groot deel van de dag via een live stream het debat over de inzegening van vrouwelijke predikanten gevolgd. Om 11 uur plaatselijke tijd (in Zweden, waar we zijn voor een paar weken vakantie) ben ik naar bed gegaan. Het was duidelijk welke kant het op zou gaan. Tegen beter weten in heb ik steeds gehoopt dat mijn kerk in staat zou zijn om eindelijk ja te zeggen tegen volledige gelijkheid van man en vrouw, ook binnen de kerk. Ik had gehoopt dat mijn kerk in San Antonio zou laten zien dat we in de eenentwintigste eeuw leven en in die context ons christen-zijn concreet moeten maken.

De speeches die verreweg de meeste indruk op mij maakten waren die van Jeroen Tuinstra en Jan Paulsen. Maar het mocht uiteindelijk allemaal niet baten. Toen ik vanmorgen opstond en meteen wilde weten hoe de stemming uiteindelijk verlopen was, sprong het trieste nieuws mij via allerlei websites en Facebook postings tegemoet.

Ik ben ongetwijfeld niet de enige adventist die vanmorgen een zware geestelijke kater moet verwerken. Wat moet je doen als je ziet hoe je kerk afglijdt naar het verleden—naar de negentiende eeuw (positie van de vrouw) of naar de Middeleeuwen (artikel zes van de Fundamentele Geloofspunten). Ted Wilson en andere leiders kunnen ons wel in alle toonaarden bezweren dat we nu eensgezind alle strijd over dergelijke punten achter ons moeten laten en ons op de eigenlijke taak van de kerk moeten richten, maar dat is een ongelooflijk naïef standpunt. Het evangelie—ook in de adventistische versie—kan mensen in de wereld van de eenentwintigste eeuw alleen overtuigen als het gebracht wordt door mannen en vrouwen die herkend worden als mensen van deze tijd en als het gebracht wordt in de context van deze tijd.

Toen ik vanmorgen uit het raam keek zag ik een strak-grijze lucht. De zon is hier in dit deel van de wereld vanmorgen al opgegaan om rond half drie, maar heeft zich nog niet laten zien. Het stemt me wat gedeprimeerd. Dat is hoe ik mij vanmorgen voel wat mijn kerk betreft.

Nee, ik zal niet gemakkelijk besluiten mijn kerk te verlaten. Ik hoop dat ik nog jaren in gezondheid binnen mijn kerk kan functioneren en mensen tot zegen kan zijn.  Maar verwacht niet van mij dat ik tegen mijn geweten in zal gaan en me zal neerleggen bij het dictaat van 60 procent van de wereldkerk, van wie de meesten geen idee hebben hoe het is om in het Europa en andere delen van de westerse wereld christen te zijn, en voor welke uitdagingen we staan als we ons christen-zijn als een reële optie aan onze ont-kerstende vrienden willen voorhouden.

Waarschijnlijk zal ik over enkele weken of maanden wat scherper het bredere verband van de dingen kunnen zien. Wat in het adventisme gebeurt is niet uniek. De christelijke kerk verschuift van Noord naar Zuid. Vooral in wereldwijde christelijke bewegingen voert het niet-westerse segment steeds meer de boventoon. De kerk van het westen zal tegen die achtergrond, zoveel mogelijk in loyaliteit jegens het geheel, haar eigen weg moeten gaan en steeds de grenzen moeten opzoeken van hoe ver je kunt gaan zonder de band met je broeders en zusters definitief te verbreken, maar toch jezelf te blijven en je eigen geweten te volgen.

Maar vanmorgen vind ik het nog even heel erg moeilijk de dingen zo te relativeren en schaam ik mij voor mijn kerk. En dat is een deprimerend gevoel.