Het is al weer ruim acht of negen jaar geleden dat ik werd uitgenodigd door de Kinship-organisatie om een aantal overdenkingen te verzorgen tijdens een meerdaagse bijeenkomst van Europese Kinship-leden in een plaats in Noord-Brabant. Ik ben vergeten in welke plaats het kleine congreshotel stond waar we bijeenkwamen. Voor lezers die niet weten waar de Kinship organisatie zich mee bezighoudt: Kinship wil support bieden aan (voornamelijk) adventistische mensen met een ‘andere’ seksuele geaardheid.

Natuurlijk wist ik, toen ik destijds met mijn vrouw naar Noord-Brabant afreisde, wel wat homoseksualiteit zo ongeveer was. En ik had uiteraard ook wel eens homo’s ontmoet of mensen die ik ervan verdacht dat ze dat waren. En ik had ook wel begrepen dat er in onze kerk mensen waren die ‘anders’ zijn. Maar tijdens die bewuste Kinship-meeting in Noord-Brabant was ik voor het eerst geruime tijd samen met adventisten die geen geheim van maakten van hun homoseksuele geaardheid. Die dagen waren voor mij een enorme eye opener. Ik luisterde naar de verhalen van mensen die, ondanks het feit dat ze vaak door hun kerk waren verguisd of zelfs uit hun lidmaatschap waren gezet, hun leven lang toch trouw waren gebleven aan hun geloof en hun kerk. Ik had toen nog geen intensieve studie gemaakt van het onderwerp en me nog nauwelijks verdiept in de theologische aspecten. Ik had nog het idee dat het misschien toch wel mogelijk moest zijn om je geaardheid te veranderen! En ook in allerlei andere opzichten waren er grote lacunes in mijn kennis van wat het betekent ‘anders’ geaard te zijn.

Sindsdien heb ik regelmaatig Kinship bijeenkomsten bezocht en veel contact gehad met adventisten die gay en lesbisch zijn. Ik heb erover gelezen en er ook van tijd tot tijd over geschreven. De commentaren die ik ontving waren soms heel positief, maar ook bij tijden niet mals (en dat is heel eufemistisch gezegd). Ik ben in het recente verleden ook  hier en daar uitgenodigd om te vertellen over hoe mijn visie zich heeft ontwikkeld en waarom ik denk dat mijn kerk alle ruimte moet bieden voor leden die gay of lesbisch zijn, zodat ze zich niet alleen welkom kunnen voelen maar ook volledig kunnen participeren in het leven van d kerk.

Maandag j.l. zijn mijn vrouw en ik al vroeg in de auto gestapt om naar een klein plaatsje in Duitsland, iets voorbij Frankfurt-am-Main, te rijden. Daar vindt weer de jaarlijkse bijeenkomst plaats van een groep vrienden van Kinship—mensen met enige invloed in de kerk die zelf een beter begrip willen krijgen van wat het betekent homo te zijn en die willen bevorderen dat er meer begrip en tolerantie ontstaat binnen de Adventkerk—want helaas ontbreekt daar op veel plaatsen het nodige aan.  Voor mijzelf zou het geen drukke week worden. Ik moest zorgen voor twee overdenkingen en voor een twee-delige presentatie over de theologische problematiek rond homoseksualiteit. Verder was het vooral een kwestie van luisteren en deelnemen aan de discussies.

Ik moet bekennen dat ik nog altijd veel vragen heb. Als hetero begrijp ik nog altijd niet precies wat het is om homo te zijn. Maar ik heb de laatste jaren wel ontdekt dat in de Adventkerk het percentage van mensen die ‘anders’ zijn niet kleiner is dan elders. Regelmatig vertellen mensen mij (ook als ze nog niet uit de kast gekomen zijn) van hun ervaringen, of vertellen vaders en (vooral) moeders mij over hun zoon of dochter . . .  Ze vinden het  fijn om met iemand te kunnen praten die iets van het onderwerp afweet en hen niet meteen veroordeelt. Het is voor mij een stimulans een ‘vriend’ van Kinship te zijn en met het onderwerp bezig te blijven—ook als me dat niet door iedereen in dank wordt afgenomen! Deze week heeft me weer vastbeslotener gemaakt me ervoor in te zetten dat mijn kerk een ‘veilige’ plaats is voor alle mensen die ‘ander’ zijn.