Ik ben geen voetballiefhebber. Het aantal voetbalwedstrijden dat ik ooit helemaal op de tv heb bekeken is op de vingers van één hand te tellen. Ook het Europese kampioenschap dat nu in Frankrijk bijna te einde is heb ik nauwelijks gevolgd. Dat Nederland daaraan niet mee mocht doen speelde daarbij nauwelijks een rol.

Tijdens de eerste dagen van het EK overheerste bij mij vooral ergernis. De botsingen tussen Engelse en Russische supporters wekten bij mij, zoals bij alle weldenkende mensen, alleen maar afschuw op. Ik was bang dat het weinig goeds beloofde voor het verloop van het toernooi. Maar gelukkig viel dat nogal mee.

Wat ik wel heb meegekregen was de rol van IJsland en van Wales.  De teams van deze twee piepkleine landjes waren in staat de kwartfinales te halen. Verder kwamen ze echter niet. Het team van IJsland (330.000 inwoners) ging met 2-5 tegen Frankrijk ten onder, terwijl de ploeg uit Wales (3 miljoen inwoners) zijn meerdere moest erkennen in Portugal (0-2).

Het zou natuurlijk heel bijzonder zijn geweest als beide ploegen nog verder waren gekomen. Ongetwijfeld hadden veel supporters in IJsland en Wales op dat wonder gehoopt. Maar toen de ploegen weer thuiskwamen werden ze met veel enthousiasme als winnaars ingehaald. Men was dolblij met wat de ploegen hadden bereikt.

Dat zet je even aan het denken.  De mensen treurden niet omdat hun team had verloren, maar ze waren blij om wat hun team had bereikt. Hun verlies in de kwartfinales voelde feitelijk als een grote overwinning. Het was boven verwachting hoever ze gekomen waren. Zou het niet geweldig zijn als mensen in het algemeen (wijzelf inbegrepen), net als de Ijslanders en de Welsh, ons niet steeds blind zouden staren op wat mislukt en gewoon blij en dankbaar zouden kunnen zijn om wat er wel gelukt is?

Deze voetballes deed me denken aan een Noors voetbalteam. Sigve Tonstad, een Noor die doceert aan de Amerikaanse Loma Linda Universiteit, schreef enkele jaren geleden een bijdrage voor het Festschrift voor dr. Jan Paulsen (de voorzitter van de wereldkerk in de jaren 1999-2010), dat ik redigeerde. Het was getiteld ‘The Nimble Foot’. Het woord ‘nimble’ is wat lastig te vertalen. Het betekent zoveel als ‘rap’ of ‘lenig.’  In zijn creatieve bijdrage vertelt Tonstad over het voetbalteam van Trondheim—een stad in Noorwegen met ongeveer 170.000 inwoners.  Het Rosenborg team van die stad slaagde er aan het einde van de vorige eeuw dertien (!) keer in de Noorse voetbalcompetitie te winnen en speelde in de Europa League tegen de ‘groten’, zoals AC Milan. Tonstad probeert elementen van de strategie van dit bijzondere team op een interessante manier te vergelijken met hoe een organisatie als de Adventkerk zou moeten worden geleid. Een van de kardinale principes van de trainer van het Rosenborg-team was dat elke speler erop gericht moest zijn om niet alleen zelf uit te blinken maar alle andere spelers te laten excelleren!

Het succes van het team van Trondheim heeft dus ook een indringende les voor ons. Je bereikt samen meer als je elkaar niet beconcurreert, maar als je al het mogelijke doet om de mensen met wie je samenwerkt goed uit de verf te laten komen!

Misschien moet ik me toch wat meer voetballen gaan bezighouden. Wie weet hoeveel andere wijze lessen ik nog tegenkom.