Ik schrijf deze blog in de sneltrein die me in ongeveer vijf uur van Stockholm zal brengen naar Kramfors, een provincieplaats een stuk naar het Noorden van Zweden. De komende twaalf dagen zijn grotendeels gewijd aan de volgende fase van van het renovatieproject van het huis van mijn zoon. Ook mijn beide kleindochters krijgen natuurlijk daarbij een flinke hoeveelheid aandacht. Maar dank zij Skype en de prima internetverbinding van mijn zoon zal ik op de hoogte blijven van wat er op het thuisfront in Nederland gebeurt en wat er in hogere regionen van het adventisme gaande is.

De officiële kerkelijke media geven nauwelijks informatie over de inleidende vergaderingen van de zgn. Annual Council,  die de laatste dagen in Silver Spring (nabij Washington DC) werden gehouden. Wel werden een tweetal documenten openbaar gemaakt die de basis zouden moeten vormen voor de komende vergadering van het 343 personen tellende wereldbestuur. Maar verder heerste er en beklemmende stilte. Deze manier van communicatie bedrijven is niet  meer van deze tijd, lijkt me. Tot dusverre moeten we genoegen nemen met wat onafhankelijke media zoals Spectrum en Adventist Today ons aanreiken. Als zij in sommige details niet helemaal correct zijn dan kunnen we het hen niet aanrekenen. Zij doen, bij gebrek aan officiële informatie, hun uiterste best. Chapeau!

De manier waarop de kerkleiding de kwestie van de onenigheid rond de inzegening van vrouwen aanpakt dreigt de kerk ernstig te beschadigen. Het gaat al lang niet meer om een bijbels-theologisch beginsel, maar puur om gezag. Er werd door de leiding gewaarschuwd dat er straffe maatregelen zouden worden genomen tegen kerkelijke organisaties die ongehoorzaam zouden zijn en die, tegen de ‘policies’ in, toch vrouwelijke predikanten zouden inzegen of op een andere manier gelijkstelling van mannelijke en vrouwelijke predikanten wilden waarborgen. En nu moet het er dus wel van komen, want het gezag van de kerkelijke leiding staat op het spel.

Wat er de komende dagen ook uit de bus komt, een kerkelijke machtsstrijd kent alleen maar verliezers. Zelfs als de leiders in Silver Spring uiteindelijk hun disciplinaire plannen op de een of andere manier doorzetten, komen ze niet als winnaars uit de strijd tevoorschijn. Hun aanzien als pastorale leiders van de kerk is dan voor goed aangetast en in grote delen van de wereld zullen zij als steeds irrelevanter worden gezien.

Ik hoop intens dat het niet tot een breuk komt en dat op de een of andere manier deze zwarte bladzijde uit onze annalen kan worden gescheurd, voordat die voor altijd voor de wereld zichtbaar blijft.

Toen ik onlangs mijn boek GAAN of BLIJVEN? Een boek voor adventisten aan de zijlijn. publiceerde, had ik niet kunnen vermoeden dat het al zo snel nog veel actueler zou zijn dan het al was. Ik schrijf daarin over (en voor) mensen die met twijfel rondlopen en die zich zorgen maken over trends in hun kerk. Ik raad hen aan op constructieve manier met hun twijfels en zorgen om te gaan en niet uit de kerk weg te lopen. Ik hoor en lees nu van alle kanten over steeds meer mensen die dat laatste wel overwegen. Als zij horen van wat zich in Silver Spring afspeelt, dan wordt de vraag voor hen steeds pregnanter: Wil ik wel bij zo’n kerk blijven horen?  Ik beantwoord die vraag voor mijzelf nog steeds met ‘ja’.  Ik blijf vertrouwen op de goede afloop—ook al kunnen er op de korte termijn nog allerlei ongelukken gebeuren. Maar uiteindelijk—daarvan blijf ik overtuigd—komen we deze huidige crisis te boven.

Mijn trein is inmiddels in Gävle aangekomen!  Nog ruim drie uur sporen. Gelukkig kan ik mijn gedachten nu op wat anders richten. Ik heb een dikke biografie bij mij over Catherina Halkes, waaraan ik onlangs een paar boekenbonnen besteedde. Maar het heeft toch ook wel wat te maken met de huidige kerkelijke problematiek. Want Tine Halkes (1920-2011) was een van de belangrijkste feministische theologen in Nederland! Voor haar was het ook een levenslange uitdaging om als vrouw door de (RK) kerk serieus te worden genomen . . .