[Donderdag 7 september] Misschien is het wel onzinnig om je verjaardag te vieren. Want hoe is de dag waarop je verjaart anders dan de dag ervoor of de dag erna? Toch vinden de meesten van ons het niet leuk als een verjaardag totaal ongemerkt voorbij gaat en je helemaal niets van naaste familie of goede vrienden hoort. De tijd dat je bijzondere kaarten kreeg is goeddeels voorbij. Daarvoor in de plaats zijn  e-kaarten gekomen en, natuurlijk, vooral de Facebook groeten. Kijken op een verjaardagskalender is bij dat laatste niet meer nodig, want de Facebook computer waarschuwt je keurig wanneer je ‘vrienden’ jarig zijn. Vorig jaar werd ik door zo’n 150 ‘vrienden’ digitaal gefeliciteerd. Ik ben benieuwd hoeveel het er dit jaar zullen zijn. Op de een of andere manier is het toch wel leuk als mensen zich die moeite nemen.

Sommige verjaardagen worden als een soort mijlpaal ervaren. De achttiende en eenentwintigste zijn belangrijke momenten op weg naar de volwassenheid. En je hoort vaak dat mensen het toch wel als een soort mijlpaal beleven als ze dertig of veertig worden, en vooral als ze de vijftig bereiken. Wie vijftig is geworden kun je niet langer ‘jong’ noemen. De magische klank van vijfenzestig is wat verwaterd nu de AOW-leeftijd geleidelijk aan opschuift richting zevenenzestig. Morgen vier ik mijn vijfenzeventigste verjaardag. En dat beleef ik toch wel als een beetje bijzonder. Eigenlijk wel een mijlpaal.

Het is een bijzonder gevoel dat ik met mijn vijfenzeventig levensjaren al ouder ben dan de grootvader is geworden naar wie ik ben vernoemd.  En ik ben nu al een kwart eeuw ouder dan mijn vader werd. Ik vond mijn opa destijds , toen hij begin zeventig was, best wel oud.  Ik heb geen idee hoe jongeren mij bezien. Misschien vinden kinderen mij nu ook wel stokoud en antiek, ook al heb ik dat gevoel zelf bepaald niet.  Hoewel . . . tegenwoordig staat er af en toe iemand  in bus of trein voor me op  . . .  Wat moet ik daaruit opmaken?

Bij het bereiken van de 75-miljpaal overheerst dankbaarheid. Voor heel veel dingen ben ik dankbaar: ik geniet een redelijke gezondheid; Aafje en ik hebben al 52 jaar een goed huwelijk; we hebben twee fijne kinderen; ik kan nog druk bezig kunnen zijn met dingen die ik leuk en bevredigend vind.  Terugkijkend op mijn leven zie ik uiteraard ook dingen die ik–achteraf gezien– anders (en soms beter) had kunnen aanpakken. Maar het positieve overheerst.

Naast dankbaarheid is er ook wel verwondering.  Het viel niet te voorspellen wat er zou worden van dat jongetje dat in de oorlogsjaren in een arbeidersgezin in een volkswijk in Amsterdam werd geboren en dat op vijfjarige leeftijd verhuisde naar een dorp in Noord-Holland. Het was een klein wereldje, dat in de loop van 75 jaar tot een heel grote wereld is geworden, doordat ik werk kreeg dat me naar een kleine honderd landen bracht en mij de kans gaf om in verschillende werelddelen te wonen en te werken.

Ik dank alle mensen, dichtbij en veraf, die mij hebben gesteund en dingen mogelijk voor mij hebben gemaakt. Dank aan allen die mij als rolmodel hebben geïnspireerd en mij ook de kans hebben geboden hun leven aan te raken.

Dank bovenal aan de hemelse Vader die er steeds voor mij is geweest.