Daily Archives: Oktober 19, 2017

Is dit nog wel mijn kerk?

Net zoals duizenden andere adventisten, verspreid over de hele wereld, volgde ik op maandag 9 oktober gespannen het verloop van de vergadering van het wereldbestuur van de Adventkerk. Het bestuur besprak het inmiddels beroemd (berucht?) geworden veertien bladzijden tellende document met een voorstel over strafmaatregelen voor kerkelijke leiders uit unies die zich niet aan de regels van de Generale Conferentie houden. Maar ik volgde een en ander niet alleen gespannen maar ook met gestaag toenemende verbazing en afschuw. Heftiger dan ooit tevoren vroeg ik mij af: Is dit nog wel mijn kerk?

Ik ga geen analyse geven van het document. Dat is al door vele anderen gedaan en van allerlei kanten is al commentaar geleverd op de manipulatieve manier waarop het document zijn weg vond naar de algemene vergadering en op de vooringenomen manier waarop de vergadering werd geleid.

Maar ik dank God voor al degenen die zich tegen dit voorstel keerden: voor de 184 personen die aangaven dat dit document van tafel moest en weer terug moest naar de tekentafel. Ik dank God voor mensen als Jan Paulsen, Dan Jackson, Brad Kemp, Thomas Mueller en anderen. Ik dank God voor de penningmeester van de Generale Conferentie die er geen twijfel over liet bestaan dat hij faliekant tegen de visie op de vrouw in het ambt van voorzitter Wilson is. Ik dank God voor een man als Thomas Lemon, een vice-voorzitter van de Generale Conferentie, die overduidelijk was in zijn verwijzing naar autoritaire tendensen in de top van de kerk. Mensen zoals zij zorgen ervoor dat ik niet opschuif naar de uitgang van de kerk.

Maar het zijn niet alleen mensen als welke ik zojuist noemde die me helpen om de kerk trouw te blijven. Sabbat j.l. had ik het voorrecht te preken tijdens de jaarlijkse dag voor 55-plussers. De voorbereidingscommissie had mij gevraagd te preken over het onderwerp:  Heeft geloven zin? Toen ik halverwege augustus aan deze preek begon te werken, aan de keukentafel in het huis van mijn zoon in Zweden, vroeg ik mij af wat ik met dit thema moest beginnen. Maar geleidelijk aan begon de preek in mijn gedachten vorm te krijgen. Het bleek afgelopen sabbat dat wat ik zei voor veel toehoorders betekenis had. Dat maakte ik tenminste op uit het ongewoon grote aantal positieve opmerkingen die ik na de preek kreeg. Maar het sterke gevoel van saamhorigheid tijdens deze dag en de warme sfeer deed mij stilstaan bij iets wat ik te midden van alle politieke gedoe aan de kerkelijke top soms bijna vergeet, namelijk dat de kerk niet zonder meer vereenzelvigd moet worden met de organisatie die vanuit Silver Spring wordt geleid. De kerk bestaat eerst en vooral uit de mensen aan de basis, die in al hun verscheidenheid hun geloof zo goed mogelijk in praktijk proberen te brengen vanuit de plaatselijke of regionale gemeenschap waarvan zij deel uitmaken. Dat is in de eerste plaats de kerk die mij na aan het hart ligt. Natuurlijk neemt dat niet weg dat er overkoepelende organen nodig zijn en dat we alle invloed waarover we beschikken moeten gebruiken om te bevorderen dat deze organisaties de wereldkerk dienen in plaats van over ze te heersen. Bij dit alles moeten we nooit vergeten dat het nieuwtestamentische concept van de kerk bestaat uit een gemeenschap van ‘zondige heiligen’ in een bepaalde geografische locatie. Dat is waar het kerk-zijn gestalte krijgt. En het doet me deugd vast te stellen dat dit heel vaak een positieve gestalte is. En daarom blijft er alle reden voor mij om de kerk trouw te blijven!