De afgelopen week was ik in Noord-Ierland.  De afstand tussen Nederland en Noord-Ierland is hemelsbreed nog geen 1000 kilometer en toch was ik er nog maar één keer eerder geweest. Nu was de reis naar een klein plaatsje ten noorden van Belfast, aan de kust, naar een conferentieoord waar de adventistische predikanten uit Ierland (zowel de republiek als Ulster), Wales en Schotland bij elkaar waren. Slechts zevenentwintig in totaal, wat een weerspiegeling is van de geringe omvang van de Adventkerk in deze gebieden.

Je kunt niet door Belfast rijden zonder te denken aan het geweld tussen Protestanten en Rooms-Katholieken dat zolang de gemeenschap totaal gespleten hield. Er zijn nog steeds op een aantal plekken in de stad afscheidingen tussen katholiek en protestantse wijken en sommige daarvan gaan ’s nachts zelfs dicht. Maar sinds de zgn. ‘Goede-Vrijdag akkoorden’ van 1998 hebben de partijen de strijdbijl gelukkig begraven en is er vrede–zij het dat die nog steeds fragiel is en dat er in het kader van de Brexit de nodige vrees is dat de strijd weer zou kunnen oplaaien.

Het Corrymeela-centrum, waar we enkele dagen logeerden en waar ik een viertal presentaties hield, speelde een niet onbelangrijke rol in het Noord-Ierse vredesproces.  Het centrum is sinds het zo’n vijftig jaar geleden werd gesticht een plek voor mensen die naar vrede streven op basis van het evangelie. Nog voordat de ‘troebelen’ in alle hevigheid losbarstten bracht men er groepen katholieke en protestantse jongeren samen om elkaar te leren kennen en te leren waarderen, het gemeenschappelijke te ontdekken naast de verschillen. Tijdens het vredesproces speelde Corrymeela ook een rol van betekenis. Veel van de eerste verkenningen van de partijen over een mogelijk pad naar vrede vonden daar plaats.

Inderdaad is Corrymeela een plek die vrede uitstraalt. Het zal een combinatie van factoren zijn die je dat gevoel meegeeft: de uitzonderlijke ligging, vlak aan de kust, met fantastisch uitzicht; de totale stilte; de vriendelijke campus met lage gebouwen van sobere maar fraaie architectuur; en de afwezigheid van televisie. Maar het is zeker ook de efficiënte, vriendelijke maar haast onzichtbare manier waarop het centrum wordt gerund en waarop wordt vormgegeven aan de christelijke ethos. Ik heb zelden ergens een aantal dagen doorgebracht waar ik nooit een onvertogen woord of stemverheffing heb gehoord. Ik ervoer Corrymeela in alle opzichten als een oord van vrede.

Misschien hielpen de omgeving en de sfeer ook om onze bijeenkomst tot een succes te maken. De organisatoren hadden mij uitgenodigd om een aantal lezingen  te houden over de problematiek van eenheid en diversiteit, en ook om nader in te gaan op de achtergrond en inhoud van mijn laatste boek. In veel opzichten was de groep predikanten een uiterst gemêleerd gezelschap. Ze vertegenwoordigden een breed scala van etnische en nationale achtergronden en van theologische oriëntatie. Ik heb zeker dingen gezegd die lijnrecht ingingen tegen de overtuigingen van een aantal van hen. Maar, als één ding onze dagen in Corrymeela kenmerkten dan was het onderling respect en kameraadschap, of in één woord: vrede.

Vrede is een kostbaar artikel. Ik wilde wel dat ik in staat was het te exporteren naar het Nederlandse politieke en maatschappelijke landschap en vooral ook naar de Nederlandse Adventkerk, waar ik dat zo vaak mis: onderling respect en begrip, ook als de standpunten uiteenlopen. Het is mogelijk om in vrede en eenheid samen kerk te zijn, ondanks alle diversiteit. Ik zag daar de afgelopen week een fantastisch  voorbeeld van.