Toen ik in de Jaren zestig van de vorige eeuw aan Newbold College in Engeland studeerde mochten de mannelijke studenten onder geen beding hun baard laten groeien. Ik herinner me niet welke reden daarvoor precies werd gegeven. Het was gewoon een van de regels. Iets later bracht ik ruim een jaar door aan Andrews University in de Verenigde Staten om daar een masters in theologie te halen. Een van de vakken die voor mij het meeste betekenden (Inleiding tot het Nieuwe Testament) werd gegeven door een team van drie hoogleraren: Dr. Sakae Kubo, Dr. Earl Hilgert en Dr. Herold Weiss.  Professor Weiss was de jongste van het trio en was kort daarvoor aan zijn academische loopbaan begonnen. Hij kreeg hevige kritiek te verduren van sommige universitaire medewerkers, omdat men vond dat hij zich niet waardig genoeg gedroeg. Niet alleen reed hij in een rode sportauto, maar hij had ook nog een baard. Stel je voor: een professor in de theologie met een baard!

De baard heeft in sommige christelijke kringen, met inbegrip van het adventisme, een interessante geschiedenis. In het nog niet zo erg grijze verleden hadden de meeste christelijke leiders eerbiedwaardige baarden. En wie de afbeeldingen van de adventistische pioniers bekijkt ziet ook vrijwel uitsluitend mannen met baarden. Het was een gangbare gedachte dat de baard een door God gegeven symbool van manlijkheid was en dat er een aantal bijbelteksten waren die het afscheren van de baard duidelijk verboden. Maar de tijden veranderden en geleidelijk aan zag men steeds meer glad geschoren gezichten bij de kerkelijke leiders. Het lijkt er echter op dat we nu weer bij een keerpunt zijn aangekomen. Surf maar eens naar de digitale versie van de Adventist Review en zoek naar een recente foto van de voorzitter van de adventistische wereldkerk. Je zult ontdekken dat ds. Ted Wilson inmiddels een substantiële baard heeft!

Wat maken we daaruit op? Is broeder Ted onlangs op een ochtend opgestaan en keek hij in de spiegel om vervolgens te concluderen dat hij er met een baard aanzienlijk imposanter zou uitzien? Of heeft zijn vrouw Nancy hem ingefluisterd dat zijn uiterlijk aan een verandering toe was? Nee, er zit meer achter.

De Najaarsvergadering van het kerkgenootschap zal dit jaar worden gehouden in Battle Creek. Deze stad in de staat Michigan is de cornflakes-hoofdstad van de Verenigde Staten, waar ook de fabrieken en kantoren van Kellogg te vinden zijn. Iets meer dan een eeuw geleden was deze stad het hart van de snel groeiende adventistische beweging. Een klein openlucht museum herinnert aan dat verleden. De meeste adventisten die Battle Creek bezoeken gaan ook even naar de Oak Hill begraafplaats waar de graven van de familie White en tal van andere adventistische grootheden uit het begin te vinden zijn. De Generale Conferentie besloot dat de belangrijkste kerkelijke vergadering van 2018 in deze stad, met zoveel adventistische geschiedenis, zal worden gehouden. Dat bracht Wilson ertoe om voor te stellen dat het bij de sfeer van deze bijeenkomst zou passen als de manlijke afgevaardigden hun baard zouden laten groeien en zelfs bij deze gelegenheid historische kleding zouden dragen. (Het is niet te verwachten dat de meerderheid van de deelnemers aan dit laatste verzoek zal voldoen.)

Toen ik voor het eerst van dit plan hoorde kon ik mijn oren niet geloven. Laten we hopen dat de media hier niet van horen, want die zouden gemakkelijk de draak kunnen steken met een kerk die een verkleedpartij combineert met serieuze kerkelijke aangelegenheden. Dit hele belachelijke idee komt, naar mijn smaak, voort uit een nostalgisch verlangen om naar het verleden terug te gaan, alsof de hoop voor de kerk gelegen is in een terugkeer naar het Battle Creek tijdperk. Helaas zijn er nogal wat adventisten die er vast van overtuigd zijn dat het adventisme van het begin het enige echte adventisme is en dat de kerk terug moet gaan naar dat begin. Ik hoop dat de leden van het wereldbestuur, dat in Battle Creek gaat vergaderen, niet alleen herinnerd zal worden aan de positieve aspecten van de beginperiode van de kerk, maar ook zal horen over alles wat destijds mis ging en waarom het nodig was Battle Creek te verlaten en elders een nieuwe start te maken. En misschien moet de hoogste leiding van de kerk er ook aan worden herinnerd dat destijds in Battle Creek de leiders van weleer hevig bekritiseerd werden vanwege hun neiging om ‘koninklijke macht’ uit te oefenen in plaats van dienend leiderschap te tonen. Een herhaling van die kritiek zou in deze fase van de geschiedenis van de Adventkerk heel relevant zijn.