Ongeveer twintig jaar geleden schreef ik het manuscript voor een boek dat ik als werktitel meegaf “The Challenge of Change” (De uitdaging van verandering). Mijn uitgangspunt was dat de kerk dringend aan verandering toe is en ik gaf aan hoe bepaalde aspecten van het kerkelijk leven (volgens mij) zouden moeten worden veranderd. Mijn werk was destijds in principe geaccepteerd door een van de Amerikaanse adventistische uitgeverijen, maar het project werd afgeblazen als gevolg van zware kritiek “van bovenaf.”. Ik was het manuscript helemaal vergeten totdat het onderwerp van “verandering” aan de orde kwam in een gesprek dat ik onlangs had met enkele leiders van de afdeling communicatie van de kerk. Zij moedigden mij aan opnieuw naar mijn manuscript te kijken en het te “updaten” en waar nodig te wijzigen.

Ik ben niet erg handig met computers en toen ik het bestand vanuit de diepten van de harde schijf van mijn laptop naar de oppervlakte had gebracht, kostte het mij heel veel moeite om het antieke Word Perfect format zodanig te veranderen dat het Word programma op mijn Apple MacBook Air ermee overweg kon, met alle bladzijdenummers en voetnoten, etc.  in tact. Wonder boven wonder lukte het me en gedurende de laatste maand heb ik heel wat tijd besteed aan het “updaten”, wijzigen en (hopelijk) verbeteren van het manuscript. Een paar dagen geleden heb ik heb naar een van de Engelstalige adventistische uitgeverijen gezonden. Zodra dat punt bereikt is volgt een tijd van rustig afwachten: Zal het manuscript worden aanvaard voor publicatie? Is de uitgever tevreden met het product in deze vorm, of wil hij al dan niet ingrijpende veranderingen?

Tijdens een dergelijke periode van wachten begin ik gewoonlijk vrijwel meteen weer aan een nieuw project. Al geruime tijd liep ik rond met het plan om een boek te schrijven over dood en opstanding. Ik heb dit nu aan een van onze uitgevers voorgelegd en heb in beginsel het groene licht gekregen. Ik stuurde ze een voorlopige opzet en ben voorzichtig aan enkele hoofdstukken begonnen. Maar er is nog een cruciale vraag die om een duidelijk antwoord vraagt. Wordt het een boek voor een voornamelijk adventistisch lezerspubliek of is het in de eerste plaats bestemd voor niet-adventisten? Dat maakt nogal wat verschil in hoe ik het ga aanpakken.

Een ander belangrijk aspect is: Welke onderwerpen en sub-onderwerpen moeten aan de orde komen en in welke volgorde? Als een predikant van de Adventkerk is het voor mij het gemakkelijkst om voor de traditionele benadering te kiezen en zelf te bepalen wat de lezers volgens mij moeten weten. Maar iemand met wie ik de opzet van mijn boek had gedeeld stuurde mij een lijstje met vragen die, naar zijn idee, veel mensen vandaag de dag over dit onderwerp hebben, maar die wij in adventistische publicaties zelden aanroeren.

Gisteren las ik de voorlopige tekst van een hoofdstuk van een proefschrift. De promovendus had mij gevraagd om de voorlopige tekst van de hoofdstukken van zijn dissertatie te willen lezen en daarop commentaar te geven. Hij schrijft over de uitdaging van de kerk om haar getuigenis te laten horen in een grootstedelijke omgeving. In het hoofdstuk dat ik gisteren las benadrukte hij o.a. hoe belangrijk het is dat de kerk antwoord geeft op de echte vragen van echte mensen, en niet probeert antwoord te geven op vragen waarvan we denken dat de mensen ze hebben, of zouden moeten hebben.  En dat is dan ook precies mijn uitdaging bij het schrijven van een boek over dood en opstanding: Welke vragen hebben echte mensen van nu—zowel met of zonder godsdienst—over dit onderwerp dat ons allemaal zo heel persoonlijk raakt? Zal ik in staat zijn om op die echte vragen bevredigende antwoorden te geven? Ik kan alleen maar beloven dat ik mijn uiterste best zal doen.

P.S.  En natuurlijk, wanneer, waar en met wie we ook maar over het geloof praten gaat het erom dat we beginnen bij de echte vragen van de mensen en niet met de vragen waarvan we denken dat zij hebben (of zouden moeten hebben).