De media meldden vorige week dat in Nederland elke dag 267 mensen hun lidmaatschap van de kerk waartoe zij behoren opzeggen. Dat betekent dus dat in een jaar tijds honderdduizend Nederlanders officieel afscheid nemen van hun kerk. Helaas is dat nog maar een deel van het droeve totaalbeeld, want er zijn daarnaast ook grote groepen mensen die zich nog niet formeel hebben laten uitschrijven, maar al in jaren niet meer naar een kerk zijn geweest of de laatste tijd zich steeds minder met hun kerkelijke gemeente verbonden voelen en zich heel dicht bij de achterdeur van de kerk bevinden. Het is geen trend die in 2018 is begonnen maar die al jarenlang gaande is.

Hoe staan de zaken er voor in de Adventkerk?  Die groeit nog gestaag. Elke dag komen er wereldwijd zo’n 3.500 adventisten bij. Vooral in sommige landen in het Zuiden is er flinke groei. Maar toch is die groei niet zo sterk als zo’n twintig jaar geleden werd voorspeld. De prognoses luidden toen dat we in 2020 minstens dertig miljoen leden zouden hebben, maar in werkelijkheid zitten we nu zo rond de twintig miljoen. Nog altijd een respectabel aantal, maar toch beduidend minder dan eerder werd gedacht. Een groot probleem is niet alleen de stagnatie van de kerkgroei in de westerse wereld, maar ook het feit dat we van alle nieuw-gedoopten na enkele jaren nog maar weinigen terugzien. Ik hoorde vorige week uit “doorgaans welingelichte bron” dat de kerkleiders in Rwanda ervan uitgaan dat van de 110.000 personen die enkele jaren geleden tijdens een massale actie werden gedoopt, uiteindelijk 93 procent weer afhaakt.

Maar het nieuws is niet alleen maar negatief. Binnen de Adventkerk zijn er naast zorgelijke tendensen ook goede ontwikkelingen te melden, zowel in Nederland als elders. Dat gekdt ook voor andere geloofsgemeenschappen. Terwijl ook in 2018 weer zo’n honderdduizend mensen in Nederland hun kerk verlieten, ontstonden er hier en daar ook nieuwe gemeenten en kwamen veel afgeslankte gemeenten sterker uit dit proces tevoorschijn. Van veel kanten hoor je dat gemeenten die in ledental achteruitgaan het moeilijk vinden om te overleven, maar je hoort ook geluiden dat, hoewel een gemeente kleiner is geworden, het nu een meer vitale, homogenere gemeenschap is, met een duidelijker focus op haar missie. En terwijl veel kerkgenootschappen leden verliezen zijn er ook kerkgenootschappen en onafhankelijke gemeenten die juist groeien. En de komst van immigranten heeft in veel plaatsen aan christelijk Nederland een stukje extra elan gegeven. Gelukkig is het in Nederland in de kerk niet alleen maar kommer en kwel.

Als we aan het einde van een jaar de balans opmaken van hoe het er met de kerk voorstaat is het belangrijk om vooral het grotere plaatje niet uit het oog te verliezen. Door de eeuwen heen heeft de christelijke kerk goede en minder goede tijden gekend. En dat de kerk het in veel opzichten in onze geseculariseerde, postmoderne wereld zwaar heeft kan niemand ontkennen. Maar de kerk staat niet op het punt om te verdwijnen. We mogen vasthouden aan de bijbelse belofte dat er uiteindelijk een enorme menigte zal zijn voor de troon van God “die niemand kan tellen.”

Er blijft een “rest” van gelovigen voor wie God belangrijk is, die hem wil dienen en het geloof in Jezus wil vasthouden. Ik geloof dat die “rest” bestaat uit de veelkleurige, multiculturele massa van gelovige en toegewijde lutheranen, rooms-katholieken, gereformeerden, baptisten, pinkstermensen en een bonte verzameling van andere christenen. En van die “rest” maken ook adventistische christenen een belangrijk deel uit. Met hun eigen geluid hebben zij een belangrijk aandeel in de verkondiging van het evangelie.

Laten we proberen ons in 2019 minder te focussen op aantallen, maar vol vertrouwen verdergaan met onze missie om het evangelie in woord en daad uit te dragen, met die bijzondere accenten waarmee we als adventisten ook andere christenen kunnen verrijken.