Terwijl j.l. dinsdag de buitentemperatuur al behoorlijk opliep bleef mijn studeerkamer redelijk koel—koel genoeg om aan een nieuwe preek te werken. Al een paar weken broedde ik op het idee om een preek te schrijven over de dwaasheid van de pas bekeerde christenen in Galatië die zich in de war lieten brengen door lieden die hen er (met succes) van probeerden te overtuigen dat we zelf ook het een en ander moeten doen om behouden te worden en het niet enkel en alleen van Christus mogen verwachten. Paulus pakte de Galaten hard aan. Zij hadden het evangelie van sola gratia opzij gezet door de boodschap van bepaalde lieden te accepteren dat je niet behouden kunt worden als je je niet aan bepaalde regels houdt. Helaas is die wetticistische benadering nog steeds een gevaar voor  christenen van vandaag de dag—en met name voor adventistische christenen.

De preek voor mijn eerstvolgende preekbeurt is dus weer klaar. Soms houd ik een preek maar één keer. Als ik het gevoel heb dat de boodschap niet is overgekomen gaat de preek weer snel naar de digitale prullenbak. Maar als ik denk dat de boodschap wel ‘geland’ is, houd ik hem meestal een aantal keren en hoop ik maar dat er geen mensen zijn die tussen verschillende gemeenten pendelen en dan dezelfde preek te horen krijgen.

Werkend aan mijn preek moest ik plotseling denken een het rijmpje dat o.a. te vinden is op een muur in het museum van Schokland:  “De dominee uit Urk, die zou in Schokland preken. Door ’t razen van de zee, was hij zijn tekst vergeten.”

Het moet destijds een hele onderneming zijn geweest om vanuit Urk op Schokland te gaan preken. Hemelsbreed is het misschien maar 10 of 12 kilometer, maar voordat er polders in de vroegere Zuiderzee werden gemaakt waren zowel Urk als Schokland eilanden en kon je daar alleen per boot komen. Doordat het op de Zuiderzee behoorlijk kon spoken was dat soms een avontuurlijke onderneming. De dominee uit Urk had dat ondervonden. En door ‘het razen’ van de zee was hij vergeten waarover hij zou gaan preken. Kennelijk had hij de gave om vanuit een bepaald tekstgedeelte  uit het hoofd te kunnen preken, zonder dat er papier aan te pas hoefde te komen. Maar nu was hij vergeten waarover hij wilde gaan preken . . .

Ik heb die gave niet om uit het hoofd te kunnen preken. Ik maak heel uitgebreide aantekeningen of schrijf zelfs mijn preken bijna woordelijk uit. Dat betekent dat ik altijd negen of tien velletjes A5 bij mij heb. Het is mij gelukkig nog nooit overkomen dat ik mijn preek thuis op mijn bureau had laten liggen. Wel is het mij een keer gebeurd dat ik al op het podium was van de kerk waar ik zou preken en bij het zingen van het ‘tussenlied’ ontdekte dat mijn preek nog in de auto lag. Gelukkig stond die direct voor de kerk geparkeerd en kon ik de preek nog halen voordat de laatste regel van het laatste couplet was gezongen. (Vermoedelijk hebben de kerkgangers gedacht dat ik even een sanitaire noodstop moest maken.) Dit is mij dus nooit meer overkomen! Ik check en dubbel-check nu altijd dat de preek voorin mijn Bijbel ligt!

Ook is het mij ooit overkomen dat mijn stapeltje A5-velletjes op de een of andere manier door elkaar was geraakt en ik ze al prekend in de juiste moest zien te krijgen. Dat was behoorlijk lastig. Na die ervaring heb ik er wel voor gezorgd dat mijn blaadjes altijd genummerd zijn. De velletjes van de Galaten-preek zijn dan ook keurig genummerd van 1 tot 10!