Ik vroeg mijzelf af: Zal ik nog iets schrijven over de tragedie die afgelopen dinsdagmiddag plaatsvond in het hoofdkantoor van de Adventkerk in Silver Spring in de VS? Is er inmiddels al niet meer dan genoeg hierover gezegd op de sociale media? En inderdaad, misschien is alles wat gezegd kan worden nu wel zo’n beetje gezegd. Dit is echter zo’n treurige gebeurtenis, die me zo dwarszit, dat ik niet helemaal stil kan blijven. Van nature ben ik tamelijk optimistisch en hoopvol, maar nu bekroop me een gevoel van wanhoop. Waar gaat het met mijn kerk naar toe? Waar loopt dit op uit? En hoeveel kerkleden zullen ook nu weer besluiten dat het genoeg is geweest en dat ze een ander geestelijk dak boven hun hoofd moeten zoeken.

Sommigen hebben als commentaar gegeven dat het allemaal nog beroerder had kunnen uitpakken. Het systeem van de disciplinaire commissies (“non-compliance committees”), dat vorig jaar met veel moeite door de jaarvergadering (“Annual Council”) werd gedrukt, is tot dusverre een dode letter gebleven. De General Conferentie president heeft zich er uitgebreid over beklaagd dat overal ter wereld de bedoeling van deze commissies totaal verkeerd is uitgelegd. Op dinsdagmiddag deed hij zijn best om het belang van deze commissies te verkleinen. Ze zouden alleen maar een adviserende rol hebben. Maar de hoogste leiding van de kerk (hoewel het onduidelijk is hoeveel van de mensen op het hoofdkantoor het met de president eens zijn) wilde toch de kwestie van de ongehoorzaamheid inzake het inzegenen van vrouwen niet zomaar laten passeren. Er moest iets gedaan worden om de leiders van de zes unies in de VS en Europa, die verantwoordelijk worden gehouden voor het feit dat hun unies zich niet aan de regels hebben gehouden, aan de schandpaal te nagelen en te straffen. En dus stemde een meerderheid van het wereldbestuur in met het voorstel om de voorzitters van de Noorse, Deense, Zweedse en Noord-Duitse unies, zowel als de voorzitters van de Pacific Union en de Columbia Union in de VS, een officiële waarschuwing te geven.

Wat betekent het feitelijk dat deze mannen een waarschuwing hebben gekegen? Eigenlijk niet zo erg veel. De leiders van de Generale Conferentie hebben niet zoveel instrumenten o. deze zes mannen in het gareel te dwingen. Alleen de afgevaardigden naar een congres in hun unie kunnen hen hun ambt ontnemen. Maar dat zal niet snel gebeuren, want het zijn alle zes leiders die door hun achterban enorm worden gewaardeerd. Zij zullen deze waarschuwing beschouwen als een ereteken.

Nadenkend over de gebeurtenissen van afgelopen dinsdag heb ik nog wel een paar vragen:
1. Waarom gingen maar een paar leiders van de Generale Conferentie en divisies naar de microfoon om tegen de gang van zaken te protesteren? Uit persoonlijke contacten met een flink aantal van hen weet ik dat er in het hoofdkantoor bij velen een flinke aversie bestaat tegen de anti-vrouwen-inzegening strategie. Waarom kunnen zij niet de moed opbrengen om hun mening te geven? Zijn ze misschien bang voor hun baan?
2. Waarom was de voorzitter van de Nederlandse Unie niet bij de groep die een waarschuwing ontving? De Nederlandse Unie zette een aantal jaren geleden de eerste stappen op weg naar volledige gelijkheid tussen mannelijke en vrouwelijke predikanten, maar kreeg daarna watervrees en maakte principes ondergeschikt aan politiek.
3. Is de tijd niet gekomen dat andere unies in de VS, Europa en Australië gaan doen wat ze in feite allang graag hadden willen doen: kiezen voor gerechtigheid voor hun vrouwelijke predikanten, in overeenstemming met nr. 14 van de Fundamentele Geloofspunten (waarin de nadruk wordt gelegd op de volledige gelijkheid van alle mensen, dus ook tussen mannen en vrouwen)?

Kijkend naar de live stream van de vergadering van afgelopen dinsdagmiddag, vond ik het jammer dat ik met emeritaat ben en niet langer aan het besluitvormingsproces in de kerk kan deelnemen en in het bestuur mijn mening kan geven. In retrospect vraag ik me vaak af of Jan Paulsen, de vorige Generale Conferentievoorzitter, niet meer had kunnen doen om het inzegenen van vrouwen geaccepteerd te krijgen. En ik vraag me dan ook af of ik zelf moedig genoeg was, toen ik een van de bestuurders was van de Trans-Europese Divisie en vervolgens van de Nederlandse Unie, en of ik niet meer had kunnen doen om gelijke behandeling van mannen en vrouwen in de kerk in ons deel van de wereld te bevorderen. Maar gedane zaken nemen geen keer. Het enige wat ik nu kan (en zal) doen is support bieden aan de leiders die een ‘waarschuwing’ hebben gekregen en anderen aan te moedigen om ook het risico te lopen dat zij in de toekomst een dergelijke waarschuwing ontvangen.